ทดลองอ่าน Fantasy Farm ฟาร์มมหัศจรรย์พรรค์นี้ก็มีด้วย? เล่ม 3 บทที่ 63-64 #นิยายวาย

บทที่ 64 เซอร์ไพรส์

 

เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วน นับว่าเป็นเวลานานมากแล้วที่ลู่ชิงจิ่วไม่ได้ฉลองวันเกิดแบบจริงๆ จังๆ ถึงแม้ว่าในบริษัทจะมีการจดจำวันเกิดของพนักงานไว้เพื่อจัดฉลองร่วมกันก็ตาม แต่ก็เป็นเพียงการให้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ พร้อมกับตัดเค้กร่วมกันกับทุกคน เนื่องจากงานที่ค่อนข้างยุุ่ง ทุกครั้งที่ลู่ชิงจิ่วนึกขึ้นได้ก็คือวันเกิดของเขายังมาไม่ถึง หรือไม่วันเกิดของเขาก็ได้ผ่านไปแล้ว

อาหารยามเช้าที่พวกเขาทั้งสามคนเตรียมไว้คือบะหมี่อายุยืน* หนึ่งชาม ดูจากภายนอกแล้วไม่ต่างจากบะหมี่ทั่วไป นอกจากนี้ด้านบนบะหมี่ยังมีไข่ดาวสีเหลืองทอดวางอยู่ด้วย

ลู่ชิงจิ่วนั่งลงที่โต๊ะโดยหันหน้าเข้าหาจูเหมี่ยวเหมี่ยวและอิ่นสวิน

“สุขสันต์วันเกิดนะจิ่วเอ๋อร์” อิ่นสวินยิ้ม “นานมากแล้วที่ไม่ได้จัดงานวันเกิดให้นาย ฉันจำได้ว่าตอนที่คุณยายยังอยู่จะทำบะหมี่ให้นายทุกครั้ง วันนี้ฉันลงมือทำให้นายเองเลยนะ บะหมี่อายุยืนในตำนานกับน้ำซุปไก่แสนอร่อย!”

จูเหมี่ยวเหมี่ยวเสริม “นายลองชิมเร็วๆ สิ!”

ลู่ชิงจิ่ว “…” แม้ภายในใจเขาจะสงสัยในทักษะการทำอาหารของอิ่นสวิน แต่ก็ต้องบอกเลยว่าบะหมี่ตรงหน้านี้ช่างดึงดูดเสียเหลือเกิน ซุปใสโรยด้วยต้นหอมสีเขียว แถมยังมีกลิ่นหอมของซุปไก่ ไม่ว่าจะมองอย่างไรมันก็คือบะหมี่ทั่วไปชามหนึ่ง

ไหนจะสายตาที่ตั้งตารอของพวกเขาอีก ลู่ชิงจิ่วไม่ได้พูดอะไรออกไป เขากินบะหมี่ตรงหน้า ต้องพูดเลยว่าบะหมี่ซุปไก่ชามนี้รสชาติไม่เลวแถมไข่ดาวยังเป็นยางมะตูมอีกด้วย หลังจากลู่ชิงจิ่วกินเสร็จแล้วเขาก็รู้สึกว่าร่างกายอบอุ่นขึ้น

“อร่อยมาก ขอบคุณทุกคนนะ” ลู่ชิงจิ่วพูดพร้อมรอยยิ้ม

“อาหารวันนี้พวกเราเตรียมเรียบร้อยแล้ว นายพักผ่อนให้สบายสักวันเถอะ” จูเหมี่ยวเหมี่ยววางแผนเอาไว้ “อากาศข้างนอกค่อนข้างดี นายลากไป๋เยวี่ยหูไปเดินเล่นบนภูเขามั้ย”

ลู่ชิงจิ่วยิ้ม “ไม่เป็นไร ให้ฉันทำเถอะ ยังไงวันนี้ก็วันเกิดฉัน ฉันอยากเลี้ยงอาหารพวกนาย”

แต่ไม่ว่าอย่างไรจูเหมี่ยวเหมี่ยวก็ไม่เห็นด้วย สุดท้ายลู่ชิงจิ่วจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องประนีประนอมด้วยการไปที่สวนกับไป๋เยวี่ยหู และส่งมอบครัวที่บ้านให้กับทั้งสามคน แน่นอนว่าก่อนที่จะออกไป เขาไม่ลืมที่จะบอกให้คำนึงถึงความปลอดภัยไว้ก่อนและอย่าทำไฟไหม้ห้องครัวเด็ดขาด

ในสวนลู่ชิงจิ่วและไป๋เยวี่ยหูพูดคุยถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ลู่ชิงจิ่วพูดถึงความทรงจำในวัยเด็กของตนให้ไป๋เยวี่ยหูฟัง ไป๋เยวี่ยหูเป็นผู้ฟังที่ดี เมื่อคุยกับเขาจึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าคนอื่นจะรู้ เพราะส่วนใหญ่แล้วเขาขี้เกียจเกินกว่าจะเปิดปากพูดออกมา

ผักในดินเขียวขจี ฟักทองที่ปลูกได้ไม่นานก็โตขึ้นมาบ้างแล้ว ปีนี้เป็นครั้งแรกที่ปลูกฟักทอง ลูกฟักทองมีขนาดใหญ่มาก อุ้มขึ้นมาได้น้ำหนักถึงประมาณยี่สิบสามสิบจิน เมื่อลู่ชิงจิ่วจะกลับก็ได้อุ้มฟักทองไปด้วยหนึ่งลูก เขาตั้งใจว่าจะเอาไปทำขนม

แต่เมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง เขาก็รู้สึกว่าในท้องมีบางอย่างผิดปกติ

“เป็นอะไร” ไป๋เยวี่ยหูถามลู่ชิงจิ่ว

“ฉัน…ปวดท้องนิดหน่อย” ใบหน้าของลู่ชิงจิ่วซีดเซียว “นายถือไว้นะ ฉันจะกลับไปก่อน!” หลังจากที่เขาพูดจบก็ส่งฟักทองให้แล้ววิ่งจากไป ปล่อยให้ไป๋เยวี่ยหูอยู่ในความงุนงง

ข้อเท็จจริงได้รับการพิสูจน์ ลู่ชิงจิ่วช่างหยั่งรู้อนาคต เพราะว่าทันทีที่ถึงบ้านก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว เขาพุ่งตัวเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วราวกับสายลมพัดผ่าน

ยี่สิบนาทีต่อมา ลู่ชิงจิ่วออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าที่ซีดราวกับกระดาษ ขาของเขาอ่อนแรงคล้ายจะล้มลงบนพื้น

“นายเป็นอะไร” ครั้นไป๋เยวี่ยหูที่เพิ่งนั่งลงในลานบ้านเห็นท่าทางแบบนั้นของลู่ชิงจิ่วก็ถามขึ้นอย่างสงสัย

“ฉัน…ฉันกินของที่อิ่นสวินทำ” ลู่ชิงจิ่วตอบเสียงสั่น

ไป๋เยวี่ยหู “…” ท่าทีของเขากำลังบอกลู่ชิงจิ่วว่าทำไมถึงคิดไม่ได้กัน

ลู่ชิงจิ่วพูด “แต่หน้าตามันดูดีนี่นา!”

ไป๋เยวี่ยหูพูด “ครั้งที่แล้วนายก็พูดแบบนี้”

ลู่ชิงจิ่วรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งทรวง แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด ตอนนี้อิ่นสวินยังอยู่ในห้องครัวกับจูเหมี่ยวเหมี่ยวเพื่อแสดงทักษะการทำอาหาร ก่อนที่ลู่ชิงจิ่วจะมีเวลาพูดอะไร เขาก็จำต้องเข้าห้องน้ำอีกรอบ ชายหนุ่มนั่งยองๆ อยู่ในห้องน้ำ เริ่มเกลียดที่ห้องน้ำของตัวเองไม่ใช่โถส้วมแบบนั่ง เขานั่งยองๆ จนรู้สึกเหมือนขาของตัวเองกำลังจะถูกตัด…

จนกระทั่งลู่ชิงจิ่วอาการดีขึ้นมาหน่อยก็ออกจากห้องน้ำมาได้ ร่างกายของเขาขาดน้ำ ไป๋เยวี่ยหูยื่นชาร้อนให้กับเขาด้วยแววตาสงสาร ก่อนเอ่ย “พวกเขาทำอาหารอร่อยๆ ให้นายอีกเต็มโต๊ะ”

ลู่ชิงจิ่ว “…” เขาถือชาร้อนด้วยอาการมือสั่นเล็กน้อย

ไป๋เยวี่ยหู “ดื่มชาถ้วยนี้สิ”

ลู่ชิงจิ่ว “…โอเค”

ใครจะรู้ว่าประโยคต่อมาของไป๋เยวี่ยหูคือ “รีบเดินทางไปสู่ความตายเถอะ”

ลู่ชิงจิ่วเกือบจะสำลักน้ำตาย เขาดื่มชาจนหมดแล้วลากร่างที่หนักอึ้งของตัวเองเข้ามาในห้อง เห็นอาหารดีๆ บนโต๊ะที่อิ่นสวินและจูเหมี่ยวเหมี่ยวเตรียมไว้ให้ พูดได้ว่าถ้าไม่ใช่ว่ายังเจ็บก้นอยู่ อาหารบนโต๊ะนี้ก็แสนจะยั่วยวนดึงดูดจริงๆ มีเนื้อ มีผัก มีซุปไก่หอมหม้อใหญ่ พร้อมทั้งปลากระรอกทอดเปรี้ยวหวานที่สวยงามมากตัวหนึ่งตั้งอยู่ตรงกลางโต๊ะ

จูเหมี่ยวเหมี่ยวเอ่ยชมจากด้านข้าง “อิ่นสวิน ฝีมือนายใช้ได้เลย”

อิ่นสวินตอบกลับอย่างเขินอาย “ไม่ใช่เพราะกลับบ้านไปฝึกทำบ่อยๆ หรือไง ก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำได้ดีขนาดนี้หรอก…จิ่วเอ๋อร์ กลับมาแล้วเรอะ ทำไมวันนี้นายอยู่ในสวนนานจัง”

ลู่ชิงจิ่วคิดในใจว่าฉันเพิ่งกลับมาที่ไหนล่ะ ฉันอยู่ในห้องน้ำมาตลอดทั้งเช้าชัดๆ แต่น่าเสียดายที่พวกเขากำลังยุ่งกับการทำอาหารจนไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีคนกำลังจะตายอยู่ในห้องน้ำ

ลู่ชิงจิ่วพูด “อิ่นสวิน…ฉันมีเรื่องบางอย่าง…”

จูเหมี่ยวเหมี่ยวผู้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยโบกมือให้ลู่ชิงจิ่วอย่างกระตือรือร้น “นายพูดถึงอะไรเนี่ย มากินข้าวเร็วๆ กินเสร็จแล้วค่อยคุย มันจะเย็นหมดแล้ว”

ลู่ชิงจิ่วรู้ว่าถ้าไม่พูดมันจะไม่ได้การแล้ว ทว่าเมื่อเห็นแววตาที่ตั้งตาคอยของอิ่นสวิน เขาก็รู้สึกว่าคำพูดนั้นอยู่ที่ริมฝีปากแต่กลับพูดไม่ออก อิ่นสวินรู้ว่าทุกวันเกิดคุณยายของเขาจะทำบะหมี่ให้เขาหนึ่งชาม ชายหนุ่มจึงตื่นแต่เช้ามาทำซุปไก่ใหม่พร้อมกับบะหมี่หนึ่งชาม แถมยังรู้ด้วยว่าลู่ชิงจิ่วไม่ได้ฉลองวันเกิดมาเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นจึงตั้งใจเตรียมอาหารดีๆ ไว้เต็มโต๊ะ อีกฝ่ายไม่ได้มีของขวัญวันเกิดพิเศษให้ลู่ชิงจิ่ว ดังนั้นจึงพยายามสุดความสามารถ…การได้พบเพื่อนแบบนี้ต่อให้ลู่ชิงจิ่วอยากจะพูดออกไปว่าอาหารบนโต๊ะนี้กินไม่ได้ แต่เขาก็ทำไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น ชิงจิ่ว?” เห็นลู่ชิงจิ่วไม่ขยับ อิ่นสวินจึงถามด้วยความไม่รู้

ลู่ชิงจิ่วสูดหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร ปรับสายตาให้สงบอย่างผู้เป็นพ่อแล้วนั่งลงที่โต๊ะก่อนพูดว่า “กินเถอะ”

“ฉันจะไปเรียกไป๋เยวี่ยหู” จูเหมี่ยวเหมี่ยวเดินออกไปอย่างมีความสุข

ไป๋เยวี่ยหูซึ่งถูกเรียกเข้ามาเมื่อเห็นลู่ชิงจิ่วนั่งอยู่ที่ข้างโต๊ะอีกครั้งพร้อมหยิบตะเกียบ ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ส่งสายตาไปที่ลู่ชิงจิ่วเป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น

ลู่ชิงจิ่วไม่สามารถพูดต่อหน้าอิ่นสวินได้ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความหาไป๋เยวี่ยหู บอกว่าจูเหมี่ยวเหมี่ยวและอิ่นสวินยุ่งวุ่นวายมาตลอดทั้งเช้า ถ้าเขาบอกว่ากินไม่ได้ก็จะทำให้พวกเขาผิดหวัง

ไป๋เยวี่ยหูเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่นานเขาก็พิมพ์กลับไปว่า ‘นายไม่กลัวความตายจริงๆ สินะ’

ลู่ชิงจิ่วปิดโทรศัพท์ แกล้งทำเป็นไม่เห็น

หยิบตะเกียบขึ้นมาและเริ่มกินข้าว

รสชาติของอาหารค่อนข้างดี อย่างน้อยสำหรับอิ่นสวินผู้ที่ไม่ค่อยได้ทำอาหารก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว ทุกคนกำลังดื่มไวน์และพูดคุยกัน บรรยากาศจัดว่าไม่เลว แต่เมื่อลู่ชิงจิ่วนึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงหลังกินอาหารนี้ ภายในใจก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับโดนมีดกรีด เริ่มคิดกระทั่งว่าจะต้องยืมห้องน้ำบ้านข้างๆ หรือไม่

บรรยากาศการกินอาหารยังคงดีมาก มีทั้งไวน์และข้าวให้อิ่มหนำ จูเหมี่ยวเหมี่ยวหยิบเค้กปาปาออกจากตู้เย็นแล้วนำไปที่โต๊ะอย่างขะมักเขม้น ทั้งยังหยิบเทียนที่ไม่รู้ว่าเอามาจากไหนออกมา แล้วจึงจุดไฟให้ลู่ชิงจิ่ว

“ชิงจิ่ว สุขสันต์วันเกิด!” จูเหมี่ยวเหมี่ยวยิ้มอย่างสดใส “พวกเราทำเค้กด้วยกัน ถึงแม้หน้าตามันจะดูไม่ค่อยดี แต่รสชาติโอเคเลยนะ!”

ลู่ชิงจิ่วมองเค้กด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจ รู้สึกว่าคืนนี้ตัวเองอาจจะต้องนอนในห้องน้ำ แต่ไม่เป็นไร ยังมีคนอยู่เป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอไง เมื่อคิดแบบนี้เขาก็โล่งใจขึ้นมาทันที ก่อนจะเผยรอยยิ้มดีใจ

จูเหมี่ยวเหมี่ยวมองเห็นรอยยิ้มของลู่ชิงจิ่วจึงถามอย่างสงสัย “จิ่วเอ๋อร์ นายยิ้มดีใจอะไรเหรอ”

ลู่ชิงจิ่ว “ฉันยิ้มเหรอ”

จูเหมี่ยวเหมี่ยว “ใช่สิ”

ลู่ชิงจิ่วคิดในใจ อาจเป็นเพราะฉันกำลังจะตรัสรู้เหมือนพระพุทธเจ้าในไม่ช้าล่ะมั้ง ไป๋เยวี่ยหูนั่งอยู่ด้านข้างมองดูคนทั้งสองโต้ตอบกัน และสิ่งที่ได้ยินก็ทำให้รอยยิ้มปรากฏขึ้นในดวงตา

จูเหมี่ยวเหมี่ยวไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปกันแน่ เมื่อเห็นลู่ชิงจิ่วไม่ต้องการอธิบายอะไร ความสนใจทั้งหมดจึงหันไปที่เค้ก จุดเทียน ร้องเพลงวันเกิดให้ลู่ชิงจิ่ว ลู่ชิงจิ่วขอพรจากเค้กสามข้อ จากนั้นก็เป่าเทียนให้ดับในครั้งเดียว

เค้กถูกนำมาตัดเป็นชิ้นแบ่งให้ทุกคน แม้ว่าเค้กชิ้นนี้จะดูเหมือนปาปาสีขาวทั้งในแนวนอนและแนวตั้ง แต่จริงๆ แล้วรสชาติดีมาก อย่างน้อยก็มีรสเหมือนของหวาน ลู่ชิงจิ่วรีบจัดการเค้กอย่างรวดเร็ว หมุนตัวจะเดินออกไปข้างนอก แต่จูเหมี่ยวเหมี่ยวมองแผ่นหลังเขาและถามอย่างงุนงง “จิ่วเอ๋อร์ นายจะไปไหนน่ะ”

ลู่ชิงจิ่ว “ไปห้องน้ำ”

จูเหมี่ยวเหมี่ยว “นายไปห้องน้ำทำไมล่ะ”

ลู่ชิงจิ่ว “เดี๋ยวอีกสักพักเธอก็จะรู้เอง” เขาหยุดครู่หนึ่ง และเตือนเจ้าโง่ที่เหลืออีกสามคนซึ่งยังไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น “ฉันขอเตือนอย่างจริงใจให้พวกนายไปหาห้องน้ำในหมู่บ้านตอนนี้ซะ เข้าไปแล้วอย่าออกมาอีก…”

ทั้งสามคนมีสีหน้าอธิบายยาก แต่ไม่นานพวกเขาก็เข้าใจความหมายที่ลู่ชิงจิ่วเอ่ย

“ไอ้บ้า ไอ้บ้า ลู่ชิงจิ่ว นายออกมาเร็วๆ สิโว้ย ฉันไม่ไหวแล้ว” อิ่นสวินกรีดร้องเหมือนไก่ที่ถูกบีบคอ

ลู่ชิงจิ่วที่เหนื่อยล้ากับการแสดงความรักของบิดาตอนนี้จิตใจแข็งกระด้างดั่งแผ่นเหล็ก “ออกไปไม่ได้ วันนี้ฉันต้องอยู่ในนี้”

“พี่ลู่ พี่ลู่ นายดีขึ้นหรือยัง ขอร้องล่ะ ให้โอกาสฉันสักครั้งเถอะ” จูเหมี่ยวเหมี่ยวตัดสินใจที่จะใช้ไม้อ่อน “ฉันเข้าเสร็จแล้วจะให้นายใช้ต่อ”

“ไม่มีทาง” ลู่ชิงจิ่วพูด “เธออย่าแม้แต่จะคิด” คิดว่าเขาไม่รู้จักจูเหมี่ยวเหมี่ยวหรือไง อย่าเห็นแก่ว่าเธอพูดจาดี ถ้าเขาปล่อยเธอเข้ามาจริงๆ ห้องน้ำก็คงมีแต่คนแซ่จู

เจียงปู้ฮ่วนไม่สนใจจะโต้เถียงกับลู่ชิงจิ่ว พกหน้าแดงๆ ไปขอยืมห้องน้ำบ้านข้างๆ

เมื่ออิ่นสวินและจูเหมี่ยวเหมี่ยวเห็นว่าแผนของตนเองล้มเหลว ก็พากันก่นด่าก่อนจะไปหาห้องน้ำที่อื่น ในที่สุดลู่ชิงจิ่วก็กลายเป็นราชาแห่งห้องน้ำ ทว่าเขากลับหัวเราะไม่ออกเลย

ดังนั้นคนทั้งสี่ที่อยู่ในห้องน้ำจึงตั้งกลุ่มแชตและเริ่มต้นพูดคุย

อิ่นสวินถามว่าทำไมลู่ชิงจิ่วถึงไม่รีบบอกพวกเขาว่าอาหารมีปัญหา ลู่ชิงจิ่วบอกว่านี่ไม่ใช่ความตั้งใจของเขาเหรอ อิ่นสวินบอกอย่างไม่อาย ‘ใช่แล้วๆ นี่คือความตั้งใจของพวกเราจริงๆ นายกินก็พอแล้ว พวกเราจะคอยดูอยู่ข้างๆ’

ลู่ชิงจิ่ว ‘เจอหมัดฉันเข้าไปนายอาจจะตายก็ได้นะ’

จูเหมี่ยวเหมี่ยวสะอื้นบอกว่าตัวเองท้องเสียจนจะขาดน้ำแล้ว เธอยังอธิบายด้วยว่าวัตถุดิบที่อิ่นสวินใช้ทำอาหารนั้นดูไม่มีปัญหาเลย ทำไมถึงมีอาการท้องเสียได้

อิ่นสวิน ‘อาจเพราะมื้อนี้มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก’

จูเหมี่ยวเหมี่ยว ‘แต่ความรักของนายทำให้คนเจ็บก้น’

อิ่นสวิน ‘…’ ช่วยอย่าพูดอะไรให้คนเข้าใจผิดได้มั้ยเล่า คุณผู้หญิง

ไป๋เยวี่ยหูก็อยู่ในกลุ่มเช่นกัน แต่เขาไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่ตอบโต้อะไร สุดท้ายเมื่อทุกคนพูดถึงเรื่องนี้กันพอสมควรแล้ว ไป๋เยวี่ยหูก็ส่งรูปหัวเราะแบบปลอมๆ ไปในกลุ่ม พออิ่นสวินเห็นเข้าก็ถึงกับตัวสั่น

ทำอาหารยามเช้า กินข้าวตอนเที่ยง ปาร์ตี้แชตกลุ่มในห้องน้ำตอนบ่าย วันนี้ช่างเป็นวันที่แสนสุขจริงๆ เมื่อดวงอาทิตย์กำลังเคลื่อนไปทางทิศตะวันตก ทุกคนก็กลับมารวมตัวกันที่ลานบ้านอีกครั้งด้วยอาการโรยราหมดสภาพ

“ฉันว่าฉันไม่ไหวแล้ว” จูเหมี่ยวเหมี่ยวพูด “ตอนนี้ร่างกายฉันไม่เหลืออะไรแล้ว”

อิ่นสวิน “อย่าคิดมากเลย เธอยังมีเนื้ออีกเยอะน่า”

จูเหมี่ยวเหมี่ยว “…ขอร้องล่ะ นายช่วยหุบปากเถอะ”

ลู่ชิงจิ่วนอนบนม้านั่งข้างๆ ไป๋เยวี่ยหู รู้สึกว่าตัวเองเหลือแค่ผิวหนังเท่านั้น แย่ที่สุดคือขาทั้งสองข้างของเขาชาดิกราวกับถูกไฟดูดและไม่มีความรู้สึกอะไรเลยเมื่อเขาตบลงไป

“คืนนี้กินอะไรดี” จูเหมี่ยวเหมี่ยวถามอย่างอ่อนแรง

ลู่ชิงจิ่วตอบว่า “เธอยังกินลงอีกเหรอ”

จูเหมี่ยวเหมี่ยว “นี่ไม่หิวสักนิดเลยเหรอ ปู้ฮ่วน คุณหิวมั้ย”

เจียงปู้ฮ่วนไม่ได้พูดอะไร เขาทรุดลงข้างๆ ม้านั่งเหมือนกับซากศพแห้งเหี่ยว ตอนที่เขานั่งยองๆ เข้าห้องน้ำช่วงบ่าย ชายหนุ่มถึงกับคิดว่าตัวเองจะตายทั้งแบบนี้แล้วด้วยซ้ำ เขาจึงมีท่าทีเด็ดเดี่ยวแน่วแน่…เมื่อเจอคำถามของจูเหมี่ยวเหมี่ยว ชายหนุ่มใช้พลังสุดท้ายที่เหลืออยู่พูดออกมาสองคำว่า “ไม่หิว”

จูเหมี่ยวเหมี่ยวแสดงสีหน้าเสียใจ เธอหิวจริงๆ แต่คนในบ้านนี้ไม่มีแรงพอจะทำอาหารแล้ว หญิงสาวจึงต้องหันหลังกลับไปหยิบขนมมาถมความหิวแทน ลู่ชิงจิ่วชื่นชมท้องของเธอมากทีเดียว เพราะตอนนี้แค่เขามองอาหารก็รู้สึกปวดท้องแล้ว

พลังของอาหารกลางวันของอิ่นสวินรุนแรงเกินไป

เมื่อถึงตอนเย็น จูเหมี่ยวเหมี่ยวได้มอบของขวัญวันเกิดที่เธอเตรียมไว้ให้กับลู่ชิงจิ่ว มันเป็นนาฬิกาไขลานซึ่งมีราคาค่อนข้างสูง ลู่ชิงจิ่วคิดว่ามันแพงเกินไป ตอนแรกเขาคิดที่จะปฏิเสธ แต่จูเหมี่ยวเหมี่ยวกลับทำท่าว่าถ้าลู่ชิงจิ่วปฏิเสธก็ไม่ต้องคิดว่าเธอเป็นเพื่อนแล้ว ดังนั้นลู่ชิงจิ่วจึงได้แต่รับไว้พลางเอื้อมมือออกไปกอดจูเหมี่ยวเหมี่ยว

หลังจากสูญเสียเครือญาติไปมากมาย จูเหมี่ยวเหมี่ยวก็เป็นเหมือนญาติในสายตาของลู่ชิงจิ่ว ผู้หญิงคนนี้มีน้ำใจและกระตือรือร้น หญิงสาวมักช่วยเหลือเพื่อนของเธอเสมอ ลู่ชิงจิ่วโชคดีมากที่ได้พบเธอ แน่นอนว่าโชคดีของเขาไม่ได้มีแค่จูเหมี่ยวเหมี่ยวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทุกคนและสัตว์เล็กทุกตัวในบ้านหลังนี้ด้วย

ทั้งหลี่เสี่ยวอวี๋บ้านข้างๆ เสี่ยวฮวา เสี่ยวเฮย จิ้งจอกน้อย และสนมเทพสายฝนที่บ้าน แม้กระทั่งชินหยวนที่ลานหลังบ้านก็ยังให้ของขวัญวันเกิดกับลู่ชิงจิ่ว ของขวัญเหล่านี้น่าสนใจสุดๆ เห็นได้ว่าพวกเขาคิดมาอย่างดี ลู่ชิงจิ่วรับมาจากแต่ละคนแล้วเอ่ยขอบคุณพวกเขาพร้อมรอยยิ้ม

ลู่ชิงจิ่วชอบหมู่บ้านสุ่ยฝู่ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหมู่บ้านนี้แตกต่างจากที่เขาจินตนาการไว้ แต่ก็ยังคงรักสถานที่แห่งนี้

ถึงเวลากลางคืน ในที่สุดร่างกายของลู่ชิงจิ่วก็ฟื้นตัว หลังจากสถานการณ์พลิกผันมาตลอดทั้งวัน เขาตั้งใจจะเข้านอนแต่หัวค่ำ ทว่าไป๋เยวี่ยหูกลับรั้งเขาไว้

“ฉันมีเรื่องจะบอกนาย” ไป๋เยวี่ยหูมาถึงประตูห้องนอนลู่ชิงจิ่วก็ยกมือขึ้นเคาะ

“มีอะไรหรือเปล่า” ลู่ชิงจิ่วถาม

ไป๋เยวี่ยหูตอบ “ฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดนายเลย”

ลู่ชิงจิ่วทวน “ของขวัญวันเกิด?…” เขาไม่ได้คาดหวังว่าไป๋เยวี่ยหูจะเตรียมของขวัญวันเกิดให้ เขาแปลกใจเล็กน้อย “มันคืออะไรน่ะ”

ไป๋เยวี่ยหูไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่กวักมือเรียกลู่ชิงจิ่ว

ลู่ชิงจิ่วตามไป๋เยวี่ยหูออกไป แล้วทั้งสองคนก็ออกจากลานบ้าน มุ่งหน้าไปยังภูเขา

ค่ำคืนในฤดูใบไม้ผลิค่อนข้างเย็นแต่ไม่หนาว ลมที่พัดปะทะใบหน้าทำให้รู้สึกคันเล็กน้อย ทั้งยังทำให้ผู้คนอดที่จะยิ้มไม่ได้

ท้องฟ้าแสนปลอดโปร่ง ถึงไม่มีพระจันทร์แต่ก็ระยับไปด้วยดวงดาว เสียงของแมลงที่ดังอยู่ในหญ้าริมถนนช่วยเสริมบรรยากาศยามค่ำคืน

ลู่ชิงจิ่วและไป๋เยวี่ยหูเดินไปตามเส้นทางเล็กๆ ปีศาจจิ้งจอกไม่ได้บอกว่าพวกเขากำลังจะไปที่ไหน ลู่ชิงจิ่วเองก็ไม่ได้ถาม ต่างฝ่ายต่างเงียบไปโดยปริยาย ทว่าบรรยากาศกลับไม่ได้ชวนให้กระอักกระอ่วน พวกเขาเดินเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเทียบกับช่วงเวลากลางวันทิวทัศน์โดยรอบดูแปลกตา ไป๋เยวี่ยหูที่เดินอยู่ข้างหน้าหยุดกะทันหัน หันกลับมาแล้วยื่นมือให้ลู่ชิงจิ่ว “มา”

ลู่ชิงจิ่วจับมือเขา

หมอกสีดำลอยขึ้นมาปกคลุมไป๋เยวี่ยหู จากนั้นลู่ชิงจิ่วก็รู้สึกว่าตัวเขาถูกไป๋เยวี่ยหูดึงเข้าไปนั่งบนวัตถุที่ทั้งเย็นและแข็ง สิ่งนั้นปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำจึงมองเห็นได้ไม่ชัด ลู่ชิงจิ่วใช้มือลูบคลำวัตถุที่อยู่ใต้ร่าง สิ่งนั้นคล้ายกับเกล็ดเรียบ เกล็ดนี้ค่อนข้างแข็ง เวลาสัมผัสแล้วให้ความรู้สึกคล้ายหิน

นี่อาจเป็นร่างที่แท้จริงของไป๋เยวี่ยหู ลู่ชิงจิ่วคิดได้แบบนั้นก็ปรากฏรอยยิ้มในแววตา สัตว์ร้ายตัวยักษ์ที่มีหมอกสีดำปกคลุมพาลู่ชิงจิ่วลอยขึ้นบนท้องฟ้าอย่างเชื่องช้า ทิวทัศน์บนพื้นดินหดเล็กลง แสงไฟก็กลายเป็นหิ่งห้อย เขาขึ้นมากลางท้องฟ้าเคียงข้างกับดวงดาว

ไป๋เยวี่ยหูเริ่มโบยบินไปบนท้องฟ้า เขาไม่มีปีก ทว่าบินได้มั่นคงมาก รอบกายของลู่ชิงจิ่วเหมือนมีกำแพงโปร่งใสก่อตัวขึ้น ช่วยปิดกั้นสายลมเย็นยะเยือกและอุณหภูมิที่ลดต่ำจากท้องฟ้า เมื่อเขามองลงมาก็พบความเปลี่ยนแปลงแปลกๆ บนพื้นดิน หมู่บ้านที่เขาคุ้นเคยหายไป ถูกแทนที่ด้วยทะเลหมอกสีขาว

มีกลุ่มแสงกะพริบอยู่ท่ามกลางทะเลเมฆหมอก เมื่อมองดูดีๆ จึงพบว่ากลุ่มแสงนั้นคือปลาที่แหวกว่ายอยู่ในทะเลหมอกและยังมีสัตว์บางชนิดที่ลู่ชิงจิ่วไม่รู้จักอีกด้วย ไป๋เยวี่ยหูเริ่มดำดิ่ง ร่อนลงสู่ทะเลหมอก ตอนแรกลู่ชิงจิ่วกลัวนิดหน่อยว่าจะตกลงไป แต่กลับพบว่าตัวเองไร้น้ำหนัก แถมยังสามารถนั่งบนกายไป๋เยวี่ยหูได้อย่างมั่นคง

เมื่อพวกเขาเข้าใกล้ทะเลหมอกมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ปรากฏสัตว์แปลกๆ รอบตัวมากขึ้น ทั้งปลาที่มีหกหาง นกขนาดใหญ่ที่สวยงามราวกับนกฟีนิกซ์ กระทั่งวัวยักษ์ที่เคยเห็นมาก่อน

ที่นี่คือโลกอีกใบหนึ่ง โลกที่ลู่ชิงจิ่วไม่เคยเห็นมาก่อน เขาลูบสัตว์ร้ายที่อยู่ใต้ร่าง รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่กำลังฟูขึ้นมาในส่วนหนึ่งของจิตใจ สุดท้ายแล้วชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะค้อมกาย เอาแก้มแนบลงไปบนแผ่นหลังของไป๋เยวี่ยหู

เกล็ดบนแผ่นหลังของเขาไม่อบอุ่นและไม่อ่อนนุ่ม แต่ในช่วงเวลานั้นลู่ชิงจิ่วกลับรู้สึกว่าพวกมันมีเสน่ห์ดึงดูดมากกว่าหางจิ้งจอกนุ่มฟู กระทั่งทำให้เขารู้สึกปรารถนาอยากจุมพิตลงไปชั่วขณะ

ดูเหมือนไป๋เยวี่ยหูจะสังเกตถึงการเคลื่อนไหวของลู่ชิงจิ่วได้ ร่างกายของเขาแข็งเกร็งเล็กน้อย แต่เพราะการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนของลู่ชิงจิ่วจึงทำให้เขาค่อยๆ ผ่อนคลายลง

มีแสงทะลุออกมาจากใต้ทะเลหมอก ในตอนแรกที่มาของแสงนั้นเบาบางมาก แต่เมื่อไป๋เยวี่ยหูร่อนลงมา แสงนั้นก็ยิ่งเจิดจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ หมู่เมฆรอบๆ ตัวเขาก็เริ่มจางหาย ลู่ชิงจิ่วเห็นท้องฟ้าสีครามข้างหลังก้อนเมฆ ภายใต้ท้องฟ้าเป็นมหาสมุทรกระจ่างใส น้ำในทะเลนี้แตกต่างจากที่ลู่ชิงจิ่วเคยเห็นมาก่อน มันเป็นสีฟ้าครามสดใสเหมือนดั่งท้องฟ้า สามารถมองเห็นปลาและสัตว์ทุกชนิดในทะเลได้ พวกมันกำลังว่ายไปมาระหว่างท้องฟ้ากับทะเล ราวกับว่าโลกทั้งใบนั้นเป็นหนึ่งเดียว

น้ำในทะเลนั้นใสจนสามารถมองเห็นทรายและปะการังที่ก้นทะเลจากที่ไกลๆ ไป๋เยวี่ยหูยังมีหมอกสีดำติดตามตัว สัตว์รอบๆ ดูค่อนข้างหวาดกลัวเขา เพียงแค่มองเห็นก็พากันหลบหลีกออกไป ไป๋เยวี่ยหูไม่สนใจสัตว์อื่นๆ เขากระโจนมาจากท้องฟ้าและพุ่งลงไปในน้ำสีคราม

ลู่ชิงจิ่วตกใจ แต่ไม่นานก็พบว่าตัวเองถูกห่อหุ้มด้วยฟองใสขึ้นมา ในฟองนั้นเขาไม่เพียงแต่หายใจได้ แต่ยังเห็นทิวทัศน์ในมหาสมุทรอีกด้วย ลู่ชิงจิ่วมองด้วยความตกตะลึง

“กลัวมั้ย” เสียงของไป๋เยวี่ยหูดังผ่านมา

ลู่ชิงจิ่วที่เพิ่งดึงสติกลับมาได้ตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่กลัว”

น้ำเสียงของไป๋เยวี่ยหูนุ่มนวลอย่างหาฟังได้ยาก ราวกับกลัวว่าลู่ชิงจิ่วจะเป็นกังวล เขาอธิบาย “มันจะไม่ทำให้นายจมน้ำ อีกแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว”

ลู่ชิงจิ่วเอ่ย “ไม่เป็นไร ที่นี่สวยมาก ฉันชอบมากๆ”

ไป๋เยวี่ยหูทวน “ชอบ?”

“ชอบ” ลู่ชิงจิ่วพูด “เมื่อก่อนนายเคยอยู่ที่นี่ใช่มั้ย”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ไป๋เยวี่ยหูก็ตอบว่าใช่เบาๆ

“ถ้างั้นที่นี่ก็มีเผ่าพันธุ์ของนายอาศัยอยู่?” ลู่ชิงจิ่วอยากรู้อดีตของไป๋เยวี่ยหูเหลือเกิน เวลานี้เขาตกใจกับทิวทัศน์บ้านเกิดของไป๋เยวี่ยหู ชายหนุ่มจึงอดที่จะถามคำถามเพิ่มไม่ได้

“มี” ไป๋เยวี่ยหูตอบเนิบๆ “แต่ก่อนมีเยอะ แต่ตอนนี้น้อยมากแล้ว”

ลู่ชิงจิ่วพูดว่า “น้อยมาก?”

ไป๋เยวี่ยหู “อืม” แต่เขาไม่ได้อธิบายว่าทำไม แถมยังเริ่มเปลี่ยนหัวข้อสนทนาพร้อมแนะนำให้ลู่ชิงจิ่วรู้จักกับสิ่งมีชีวิตพิสดารรอบกายเหล่านั้น

สัตว์หลายชนิดที่นี่ไม่ได้มีบันทึกไว้ในคัมภีร์ซานไห่จิง บางตัวดูดุร้าย บางตัวก็สวยงาม มันพากันแหวกว่ายในทะเลสีครามเหมือนความฝันอันงดงามสุดมหัศจรรย์ โดยไป๋เยวี่ยหูเป็นทูตแห่งความฝันที่พาลู่ชิงจิ่วมาถึงที่นี่

หลังจากเข้าสู่ท้องทะเล ไป๋เยวี่ยหูก็ดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ เหมือนว่ายเข้าสู่เหวลึก สัตว์รอบๆ ตัวเริ่มลดลง และแสงสว่างก็ค่อยๆ ริบหรี่

ทะเลน้ำลึกเป็นสถานที่ห่างไกลจากแสงแดด และสภาพโดยรอบนั้นเงียบสงบ มีเพียงเสียงคลื่นซัดของกระแสน้ำในมหาสมุทร

ลู่ชิงจิ่วนั่งจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ชายหนุ่มจึงเอนลงบนลำตัวของไป๋เยวี่ยหู ทาบใบหน้าลงบนเกล็ดสีดำที่เย็นยะเยือกของอีกฝ่ายและถามด้วยความสงสัย “ที่นี่ลึกแค่ไหน”

ไป๋เยวี่ยหูตอบ เขาเหมือนจะอึดอัดและน้ำเสียงก็ดูกระอักกระอ่วน “ลึกมาก”

ลู่ชิงจิ่วถามต่อว่า “ลึกมากแค่ไหนล่ะ”

ไป๋เยวี่ยหูตอบ “มันเป็นสถานที่ที่เชื่อมต่อกับแกนโลก”

ลู่ชิงจิ่วสงสัย “ของขวัญวันเกิดของฉันอยู่ที่นั่นเหรอ”

“อืม” ไป๋เยวี่ยหูตอบ “อยู่ตรงนั้น” เขาสามารถเลือกที่จะหยิบของออกมาและมอบให้กับลู่ชิงจิ่วได้ แต่พอคิดดูแล้ว เขาเลือกที่จะพาลู่ชิงจิ่วไปรับด้วยตนเอง ความรู้สึกแปลกๆ นี้คอยสั่งอยู่ในใจของเขา อยากพาลู่ชิงจิ่วมาดูโลกที่เขาอาศัยอยู่ อยากให้มาเห็นบ้านเกิดแสนรัก

“โอเค” ลู่ชิงจิ่วหัวเราะ เอื้อมมือไปลูบเกล็ด “ฉันเริ่มตั้งความหวังแล้วนะ”

ไป๋เยวี่ยหูตอบอืมเบาๆ หางเรียวยาวของเขาเคลื่อนที่ไปมาในน้ำอย่างอิสระ ทำให้เกิดเสียงทุ้มขึ้นในน้ำ แสงที่มืดลงไปเรื่อยๆ บอกกับลู่ชิงจิ่วว่าพวกเขากำลังดำดิ่งลึกลงไป ทว่าในช่วงเวลานั้นลู่ชิงจิ่วกลับไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย

 

* ปาปา เป็นขนมพิเศษที่มีชื่อเสียงมากที่สุดชนิดหนึ่งในคุนหมิง อีกทั้งยังเป็นคำสแลงซึ่งหมายถึงอุจจาระด้วย

* บะหมี่อายุยืน เป็นอาหารที่คนจีนมักรับประทานในวันเกิด ตามความเชื่อที่ว่าจะทำให้อายุยืน ซึ่งมีวิธีการทำที่หลากหลาย ทั้งแบบผัด แบบแห้ง หรือแบบน้ำ

 

โปรดติดตามตอนต่อไป…

ติดตามบทต่อไป ได้ในวันที่ 4 ต.ค. 65