ทดลองอ่าน รัชทายาทบัญชา เล่มที่ 1 บทที่ 7 #นิยายวาย

ฉีเซียวที่อยู่บนตั่งกุ้ยเฟย นั่งพิงหมอนนุ่มถือตำราเล่มหนึ่งฟังอย่างเงียบเชียบ คำพูดเหล่านี้เขาฟังมาไม่น้อยกว่าหนึ่งครั้ง เดิมฉีเซียวรำคาญคนพูดพร่ำเยิ่นเย้อที่สุด แต่หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหลี่เสียนฮองเฮาหรืออู่ตี้ เจียงเต๋อชิงจะพูดกี่ครั้งเขาก็ยินดีฟัง ฉีเซียวสูญเสียบุคคลสำคัญทั้งสองขณะแบเบาะ ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแม่ก็ค่อยๆ ได้กระจ่างชัดขึ้นมาอย่างเชื่องช้าจากการพูดซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่าของเจียงเต๋อชิงในหลายปีมานี้

“ต่อมา…ต่อมาฟ้าเปลี่ยน ฮ่องเต้พระองค์ใหม่ทรงปลดกระหม่อมจากตำแหน่งเลขาธิการสำนักพระราชวัง องค์หญิงใหญ่ตุนซู่วางใจให้กระหม่อมปรนนิบัติพระองค์ ตอนนั้นกระหม่อมกลัวสี่เสียงติดร่างแหไปด้วยจึงส่งเขาไปอยู่กับศิษย์พี่ตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่ไปมาหาสู่กับเขาต่อหน้าผู้อื่นอีก และก็เป็นเพราะเขามีบุญวาสนา หลายปีผ่านไปนี้กลับขึ้นเป็นถึงหัวหน้าใหญ่เช่นกัน ฮ่าๆ…โชคดีที่เขาเป็นคนมีคุณธรรมจดจำพระกรุณาธิคุณของหลี่เสียนฮองเฮา กระหม่อมยังจำได้ ตอนที่หลี่เสียนฮองเฮา…หลี่เสียนฮองเฮาทรงจากไป เวลากลางวันสี่เสียงไม่กล้าร้องไห้ กลางคืนกลับห้องไปคลุมโปงร้องไห้สั่นระริกไปทั้งตัว องค์รัชทายาทอาจไม่ทราบ ตอนที่เขามาหากระหม่อมยังแอบมาดูพระองค์ด้วย เข้ามาก็โขกศีรษะปึงปังกับเตียงเล็กของพระองค์ กัดฟันสาบานทั้งน้ำตาว่าวันข้างหน้าจะตอบแทนพระคุณของหลี่เสียนฮองเฮากับพระองค์…” เจียงเต๋อชิงถอนใจเชื่องช้า “น่าเสียดาย…ตอนนั้นพระองค์อยู่ในตำหนักขององค์หญิงใหญ่ตุนซู่ องค์หญิงใหญ่ทรงอุ้มพระองค์อยู่ สี่เสียงไม่รู้โขกศีรษะสาบานกับเตียงว่างเปล่าของพระองค์ชี้ฟ้าวาดดินไม่สนใจสิ่งอื่น เป็นเรื่องเป็นราวอยู่ครึ่งชั่วยาม จนถึงตอนนี้กระหม่อมก็ยังไม่อาจหักใจบอกเขา กลัวเขาจะปวดใจจากความผิดหวังเสีย…”

ฉีเซียวในที่สุดก็กลั้นไม่อยู่หัวร่อออกมา เจียงเต๋อชิงพูดเองเออเองอยู่นานเห็นฉีเซียวหัวเราะก็หัวเราะตาม “องค์รัชทายาทฟ้ามืดค่ำแล้ว อ่านหนังสือใต้แสงโคมจะทำลายสายตา เข้านอนโดยเร็วหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเซียวส่ายหน้า ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น “ยังมีอีกเรื่อง สองวันให้หลังเจ้าจงไปจัดการ…”

เจียงเต๋อชิงเดินเข้าไปใกล้ น้อมกายเอียงหู ครั้นฟังจบก็อึ้งตะลึง “องค์รัชทายาท นี่พระองค์…ต้องการเอาชีวิตซื่อจื่อจริงๆ แล้ว…”

“ไม่ใจโหดบ้างจะกำราบเขาอยู่ได้อย่างไรกัน” ฉีเซียวเอนกลับไปพิงบนตั่ง เอ่ยเสียงเบากลั้วหัวเราะ “ต้องให้เขาสองคนตัดขาดบุญคุณจบสิ้นมิตรภาพอย่างเด็ดขาดจึงจะได้”

เจียงเต๋อชิงตกใจจนพูดไม่ออก เพียงหัวเราะแห้งก่อนเอ่ยว่า “พ่ะย่ะค่ะ ร่างกายสูงส่งล้ำค่าดุจทองพันชั่งของซื่อจื่อเดิมก็มิใช่สิ่งที่คนธรรมดาอย่างเฉินเฉาเกอจะทำให้แปดเปื้อนได้”

“มิควรกล่าวเช่นนี้…ผู้ที่พรากคู่นกยวนยางไม่ใช่ข้า เป็นเฉินเฉาเกอที่ยืนหยัดไม่ไหว หากเขากัดฟันแน่นไม่ยอมไป ไม่แน่ข้า…” ฉีเซียวพิงหมอนนุ่มหัวเราะเยาะหยัน “แล้วอีกอย่างถึงข้าไม่ให้เส้นทางนี้กับเขา เฉินเฉาเกอก็ไม่มีทางคุ้มครองไป่เริ่นไปชั่วชีวิต ในกระดูกเขาไม่มีความรับผิดชอบนั้น”

เจียงเต๋อชิงรีบร้อนรับคำ “พ่ะย่ะค่ะ แท้จริงเฉินเฉาเกอผู้นั้นก็เป็นแค่คุณชายตระกูลร่ำรวยคนหนึ่ง วางอำนาจในจวนตนเองจนเคยชินคิดว่าทุกที่ก็ล้วนเป็นเช่นนั้น ออกมาไม่ทันไรก็เผยตาขาวออกมาแล้วมิใช่หรือ ไหนเลยจะเหมือนพระองค์ผู้มีความสามารถพอจะคุ้มครองซื่อจื่อให้อยู่รอดปลอดภัย”

ฉีเซียวได้ฟังพลันยิ้มหยัน “เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดเช่นนี้เพื่อเอาใจข้า ครั้งนี้คือการจับดาบแย่งชิงความรักจริงๆ แต่ก็นั่นปะไรเล่า” ฉีเซียวลุกขึ้นให้เจียงเต๋อชิงถอดเสื้อนอกออก ก่อนเดินไปด้านในพลางเอ่ยเนิบช้า “คนที่ผิดไม่ใช่ข้า แต่เป็นกฎธรรมชาติที่ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นจึงจะอยู่รอด…”

โปรดติดตามตอนต่อไป…