Jamsai
ทดลองอ่าน เกมล่าเดิมพันรัก บทที่ 3
“ถ้าจะเป็นฝ่ายล่าต้องทำอย่างไร”
แอลลี่มองเธอด้วยความฉงน “อาวุธอย่างเดียวที่พวกเรามีก็คือปืนที่เอามาจากสองคนนั่น แล้วก็มีดสั้นที่เธอถืออยู่ คนพวกนั้นมีอาวุธครบมือ เดวิดบอกว่าบางคนมีปืนกลด้วย แล้วฉันก็เพิ่งมั่นใจว่ามีคนหนึ่งในสองคนนั้นเป็นฆาตกรต่อเนื่อง”
“พวกมันใช่ทั้งหมดนั่นแหละ”
เมื่อพูดไปแล้วฮั่วเซียงถึงได้รู้สึกตัวว่าไม่ควรพูดออกไป
สีหน้าของแอลลี่ เดวิด เอลิซาเบธซีดเผือดในฉับพลัน แม้วิลล์จะมีผิวสีดำ แต่สีหน้าของเขาก็ดูไม่ดี
ความหวาดกลัว ความหวั่นเกรง ความประหวั่นพรั่นพรึง ความสิ้นหวังต่างๆ พรั่งพรูออกมา
‘เรื่องมันไม่ได้ง่ายๆ’
หานอู่ฉีเคยเตือนเธอไว้
‘คุณต้องปลอบใจพวกเขา ทำให้พวกเขาเชื่อใจคุณ แล้วเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาร่วมมือกับเรา’
นี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอถนัด เรื่องเกลี้ยกล่อมคนอื่นเป็นหน้าที่ของผู้ชายคนนั้นต่างหาก
สำหรับเขา การพูดหรืออธิบายกับใครสักคนเป็นเรื่องที่แสนจะง่ายดาย ผู้คนก็มักจะเชื่อถือคำพูดของเขา มันไม่ใช่ทักษะที่จะเลียนแบบกันได้
อย่างน้อยก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะเลียนแบบได้
ฮั่วเซียงมองหญิงชายตรงหน้าที่สติหลุด เธอสูดหายใจเข้าลึกพยายามจะอธิบาย
“ตามที่ฉันได้รับรายงานมา นักล่าในเกมนี้แบ่งออกเป็นระดับ นั่นก็แปลว่าเกมก็เช่นกัน ถ้าเกมจบลงง่ายๆ อาจจะไม่ดึงดูดความสนใจของผู้เล่น ไม่สามารถดึงดูดเงินเดิมพันได้ แล้วก็ไม่ตื่นเต้นเร้าอารมณ์สักเท่าไร เพราะฉะนั้นพวกมันจะไม่จัดนักล่ากับเหยื่อทีมีความสามารถแตกต่างกันมากมาไว้ด้วยกัน”
“คุณแน่ใจได้อย่างไรว่านักล่าพวกพวกนี้ไม่ใช่นักล่าเลเวลต่ำๆ” วิลล์เอ่ยปากถาม
“ก่อนหน้านี้ฉันได้รับรายงานว่าดวงตาของนักล่าเลเวลสูงๆ เป็นดวงตาประดิษฐ์ที่ทำขึ้นมาพิเศษ แต่ดวงตาของสองคนเมื่อกี้เป็นของจริง เลเวลของเกมที่พวกเราอยู่จึงเป็นเพียงเลเวลต่ำที่สุด” เธอพูดต่อว่า “ดังนั้นที่นี่ถึงมีค้อนปลายแหลมกับค้อนเหล็กเต็มไปหมด พวกเราไม่ได้มีแค่ปืนสองกระบอกในมือนี้เท่านั้น เครื่องมือพวกนั้นก็คืออาวุธ น้ำมันในเครื่องจักรด้านนอกก็เอามาใช้ประโยชน์ได้ พวกเราสามารถ…”
พูดได้เพียงครึ่งเดียว ฮั่วเซียงก็ได้ยินความเคลื่อนไหวจากทางด้านนอกจึงรีบยกมือเป็นสัญญานบอกให้ทุกคนหยุด
ในเวลาเดียวกัน เดวิดที่คอยสังเกตการณ์หน้าต่างด้านนอกก็รีบนั่งลงอย่างรีบร้อน
“มีคนกำลังเดินมา” เขากระซิบบอก มือที่ถือปืนสั่นเล็กน้อย ทำให้เธอสงสัยว่าตัดสินใจถูกหรือไม่ที่มอบปืนให้เขา
ทั้งห้าคนนั่งซ้อนไหล่ชิดติดผนัง พร้อมกับมีเหงื่อไหลออกมาไม่ได้หยุด
พวกเขาได้ยินเสียงคนเดิน ตามด้วยเสียงคนผลักประตูบาร์เหล้าบานเก่านั่น ประตูบานนั้นไม่ได้หยอดน้ำมันมานาน ทุกครั้งที่มีคนผลักประตู มันก็จะส่งเสียงเหล็กเสียดสีน่าเสียวฟันออกมา
เสียงเปิดประตูในยามค่ำคืนลอยไปไกลมาก
คนคนหนึ่งเดินเข้าไปในบาร์เหล้า จากนั้นด้านนอกก็เข้าสู่ความเงียบสงบ ในขณะที่แอลลี่ตั้งใจจะหันกลับไปดูสถานการณ์ ฮั่วเซียงรีบจับเธอไว้ด้วยความรวดเร็ว ไม่ให้เธอเคลื่อนไหว
ทันใดนั้นก็มีเสียงยิงปืนดังสนั่นติดต่อกัน มันดังชัดเจนราวกับอยู่ข้างหู แอลลี่ตกใจหวีดร้อง เอลิซาเบธเอามืออุดหู ซุกตัวร้องไห้น้ำตาไหลพราก ขณะที่เดวิดและวิลล์ตัวแข็งทื่อ
เธอรู้และพวกเขาก็รู้ว่าคนเมื่อครู่คือนักล่าที่ฆ่านักล่าอีกสองคนซึ่งถูกทิ้งอยู่ในบาร์เหล้า
เสียงสะท้อนของเหล็กที่เสียดสีกันดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความมืดมิด
ต่อมาก็คือเสียงก้าวเดินหนักๆ ที่ไม่คิดจะปิดบัง ที่เลวร้ายยิ่งกว่าก็คือเสียงก้าวเดินนั่นยังคงวนไปรอบๆ ช้าๆ ทีละก้าวๆ เดินมุ่งหน้ามาที่นี่
หยดน้ำตาจากดวงตาสีฟ้าของเอลิซาเบธกำลังไหลออกมาด้วยความหวาดกลัว
ยิ่งคนพวกนั้นใกล้เข้ามา แอลลี่ที่อยู่ข้างๆ ฮั่วเซียงก็ตัวสั่นมากขึ้น เธอสังเกตเห็นว่าเอลิซาเบธไม่ได้ยกมือปิดหูแล้ว แต่เอามือมาปิดปาก วิลล์เหงื่อออกจนเสื้อยืดของเขาเปียกชื้น ใบหน้าของเดวิดก็มีเหงื่อไหลออกมาเหมือนกับฝนตกไม่หยุด
วินาทีถัดมา ทุกคนจ้องมองเงาที่ทอดจากตรงหน้าต่าง เป็นเงาของชายคนหนึ่ง ชายคนนั้นใส่หมวกและถือปืนกล
ทันใดนั้นก็มีลำแสงสว่างจ้าสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำเอาเอลิซาเบธตกใจจนเกือบจะกระโดดลุกขึ้นมา
ฮั่วเซียงกำมีดสั้นในมือไว้ รู้ว่าสถานการณ์อาจหลุดจากการควบคุมเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ชายคนนั้นใช้เพียงไฟฉายส่องไปรอบๆ ห้อง ไม่ได้มีทีท่าจะเข้ามา
มันยืนอยู่นอกอาคารนานมากจึงได้เดินกลับไป
ฮั่วเซียงไม่ขยับ อีกสี่คนก็เช่นกัน ทุกคนรู้แก่ใจดีว่านักล่าคนนั้นยังอยู่ด้านนอก พวกเขายังคงได้ยินเสียงก้าวเดินของนักล่านั่น
นักล่าคนนั้นเดินไปรอบๆ เดินไปที่อาคารทีละหลังๆ พวกเขาได้ยินเสียงปืนดังขึ้นเป็นครั้งคราว สร้างความสั่นประสาทได้มาก แต่เสียงปืนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น
ไม่รู้ว่านานขนาดไหน ในที่สุดก็ไม่มีเสียงอะไรจากด้านนอกลอยเข้ามาอีก
“พวกคุณคิดจะรอความตายอยู่ที่นี่หรือว่าจะทำตามแผนการของฉัน”
“เธอมั่นใจได้อย่างไรว่าถ้าพวกเราเป็นฝ่ายชนะ เกมนี้จะสิ้นสุดลง เธอคิดว่าผู้เล่นพวกนั้นจะยอมปล่อยพวกเราไปเหรอ” เดวิดเอ่ยถาม
“ฉันไม่มั่นใจ” ฮั่วเซียงมองพวกเขาแล้วพูดว่า “แต่ฉันรู้ว่าหากพวกเราไม่ต่อสู้ก็จะตายอยู่ที่นี่”
“เธอพูดถูก” แอลลี่สนับสนุน “ถ้าพวกเราไม่ลุกขึ้นต่อสู้ก็คงจะต้องรอความตายอยู่ที่นี่แน่นอน ฉันจะร่วมมือด้วย”
“ผมอีกคน” วิลล์พยักหน้า
“ก็ได้” เดวิดกำปืนแน่น
ฮั่วเซียงมองไปที่เอลิซาเบธ เด็กสาวพยักหน้ารับพร้อมพูดว่า “หนูก็ด้วย หนูจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป”
เมื่อเห็นว่าทุกคนเห็นด้วย เธอแอบถอนใจอย่างโล่งอก ได้ยินวิลล์ถามขึ้นว่า
“แล้วแผนการของคุณคืออะไร”
แผนการของเธอง่ายมาก เธอต้องการให้พวกเขาไปเอาน้ำมันเชื้อเพลิง ขวดเหล้า ขวดโค้กมาทำเป็นระเบิดเพลิงไว้รับมือกับพวกนักล่า
“ทำไมพวกเราถึงไม่ใช้ปืนต่อสู้กับพวกมัน” วิลล์ถามขึ้น
ฮั่วเซียงอธิบายอย่างใจเย็นว่า “เพราะถ้าใช้กระสุนหมดก็จะไม่มีเพิ่มแล้ว แต่พวกเราไม่รู้ว่ามีนักล่ากี่คนกันแน่ ไม่รู้ว่าพวกเขาทำงานกันเป็นทีมหรือไม่”
วิลล์ขยับตัวลำบากเธอจึงมอบปืนให้เขากระบอกหนึ่ง สั่งให้เอลิซาเบธอยู่กับเขาที่นี่ ส่วนปืนอีกกระบอกยังอยู่ในมือของเดวิด เธอบอกให้เขาออกไปกับแอลลี่เพื่อเอาน้ำมันเชื้อเพลิงในเครื่องจักรที่อยู่ด้านนอกบาร์เหล้า ส่วนเธอจะไปที่เครื่องจักรขนาดใหญ่เพื่อเอาน้ำมันเชื้อเพลิงมาเช่นกัน
แม้ว่าจะหวาดกลัว แต่ทุกคนก็ยังเห็นด้วยกับเธอ
ดังนั้นเธอจึงเดินออกไปที่ลานโล่งกว้างที่มีเครื่องจักรตั้งอยู่ ส่วนเดวิดกับแอลลี่ตรงไปที่บาร์เหล้า
แอลลี่ไม่ได้ชอบแผนการนี้นัก
เธอไม่อยากกลับไปเห็นศพของนักล่าสองคนที่บาร์เหล้านั่น แต่เธอก็ไม่อยากจะอยู่กับนักล่าที่ยังมีชีวิตมากกว่า แม้ไม่อยากจะเชื่อ แต่ในขณะที่พวกเธอแอบซ่อนตัวจากนักล่านั้น ผู้หญิงที่ช่วยทุกคนไว้ใช้นิ้วมือเขียนลงบนทรายว่า
‘ที่นี่มีกล้องวงจรปิดเต็มไปหมด
ในกลุ่มพวกเรามีนักล่าแฝงอยู่
อยากรอด ต้องตาย’
ฮั่วเซียงลบตัวอักษรออกไปแล้วเขียนอีกครั้ง
‘ไปที่บาร์เหล้า ฉันทำลายกล้องวงจรปิดไว้เรียบร้อยแล้ว ถอดนาฬิกามาใส่ให้ศพแล้วเผาซะ จากนั้นออกมาทางประตูหลัง หลบเข้าไปในป่า แล้วฉันจะไปหาคุณเอง’
แอลลี่อยากจะถามมากกว่านี้ แต่เธอก็ไม่มีโอกาส ฮั่วเซียงเอากล่องไม้ขีดไฟเก่าๆ ยัดใส่มือเธอ หน้าเดวิดลอยมาในความคิด
บางทีเธอไม่ควรเชื่อผู้หญิงคนนี้ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เรื่องร้ายๆ ที่ผ่านมาหลายวันนี้ทำให้มั่นใจว่าคนพวกนั้นเป็นบ้าไปแล้ว ไม่ทีทางที่จะคุยกันด้วยเหตุผลได้
ระหว่างทางเธอตั้งใจจะทดสอบเดวิด แต่ก็กลัวว่าเขาจะมองออกว่าเธอมีบางอย่างผิดปกติไป
แอลลี่เพิ่งรู้จักกับเดวิดได้เพียงแค่สองวัน เธอไม่มีทางจะเชื่อใจเขาได้เต็มร้อย และเธอก็ไม่อาจเชื่อใจผู้หญิงคนนั้นได้เหมือนกัน แต่ถ้าหากฮั่วเซียงเป็นนักล่า ทำไมต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากขนาดนี้
เพื่อรักษาชีวิตรอด สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เมื่อทั้งสองคนเดินมาถึงบาร์เหล้า แอลลี่หาถังที่น่าจะเคยเป็นถังน้ำส่งให้เดวิดเพื่อใส่น้ำมันเชื้อเพลิง จากนั้นเธอเดินเข้ามาในบาร์เหล้าแกล้งทำเป็นหาขวดเหล้า ศพของนักล่าสองคนยังนอนอยู่ที่นั่น ศีรษะถูกยิงเละ เมื่อเธอเห็นเข้าก็เกือบจะอาเจียนออกมา เธอไม่มีเวลามากนัก จึงรีบถอดนาฬิกาข้อมือออกใส่ให้กับศพนักล่าคนหนึ่ง แล้วรีบไปหยิบเหล้าหลายขวดจากในตู้บาร์มาราดไปทั่วๆ โดยเฉพาะบริเวณศพ จุดไม้ขีดไฟ
ครั้งแรกจุดไม้ขีดไฟนั่นไม่ติด ครั้งที่สองก็มีประกายไฟขึ้นมาแล้วก็ดับลง แอลลี่ลนลานจนแทบจะกรีดร้องออกมา รีบจุดอีกครั้ง ในที่สุดก็มีเปลวไฟเล็กๆ เกิดขึ้น เธอค่อยๆ ประคองดวงไฟเล็กๆ นั้นคุกเข่าลง เมื่อมันโดนแอลกอฮอล์ เปลวไฟก็ลุกพรึ่บขึ้นมา เกือบจะลวกโดนหน้าของเธอ
เธอตกใจหงายหลังจ้ำเบ้าที่พื้น มองเปลวไฟที่ลุกลามอย่างรวดเร็ว เธอรีบลุกขึ้นมารีบวิ่งออกไปทางประตูหลังอย่างรวดเร็ว
Comments
