ทดลองอ่าน หมอหญิงพลิกธรรมเนียม บทที่ 13

บทที่สิบสาม

 ทุกคนต่างมองมาที่เฉิงชิงเสวี่ย สายตาเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ ต่างทอดถอนใจในชะตาชีวิตที่ล้มลุกคลุกคลานของนาง แม้แต่เด็กสาวหลายคนที่ฝีมือการเย็บปักถักร้อยไม่ดีต่างก็เกิดความเห็นอกเห็นใจ พวกนางไม่อาจเข้ามาอยู่ในจวนกั๋วกง ยังมีบ้านอื่นต้องการ แต่เฉิงชิงเสวี่ยไม่เหมือนกัน เพียงชั่วเวลาสั้นๆ ครึ่งปี ต้องผ่านมือคนค้าทาสมาแล้วนับไม่ถ้วน ต้องผ่านการคัดเลือกมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง ลำบากไม่น้อยกว่าจะมีคนพึงพอใจในตัวนาง พลาดจากนี้ไปแล้ว เกรงว่าคงไม่มีโอกาสเช่นนี้อีก

หลวนอวิ๋นชูก็มองตามทุกคนไป กลับเห็นเพียงเฉิงชิงเสวี่ยมีสีหน้าหม่นหมอง จากนั้นก็ยืดอกขึ้น ยังคงยืนตรงอย่างหยิ่งผยองดุจนกกระสาเซียน

ไม่ใช่ไม่เสียใจ แต่ต้องทนกับความสะเทือนใจเช่นนี้มามากเกินไป นางลืมความเจ็บปวดไปนานแล้ว

เพียงแต่ครั้งนี้ต่างจากทุกครั้ง เฉิงชิงเสวี่ยรับรู้ได้ว่าหลวนอวิ๋นชูมีความชื่นชมนางอยู่มาก ได้รับความหวังมาเพียงครู่เดียวก็ต้องสูญเสียไปในบัดดล มากน้อยก็รู้สึกผิดหวัง ด้วยเหตุนี้จึงได้ปรากฏสีหน้าหม่นหมองออกมาวูบหนึ่ง เห็นหลวนอวิ๋นชูมองมา เฉิงชิงเสวี่ยก็ยิ้มออกมาอย่างเหนือความคาดหมาย

มองใบหน้าที่ยิ้มเศร้าวังเวง หลวนอวิ๋นชูใจสั่นสะท้าน คนที่เข้มแข็งยืนหยัดต่อสู้ด้วยความทรหดอดทนเช่นนี้ นางจะยอมปล่อยมือไปง่ายๆ ได้อย่างไร!

“ข้าก็คิดว่าพ่อบ้านเฮ่อจะพูดอะไรเสียอีก ที่แท้ก็เป็นเด็กสาวผู้นี้ เรื่องนี้ข้าต้องอธิบายสักหน่อย”

หลวนอวิ๋นชูกล่าวจบก็ดื่มน้ำชาคำแล้วคำเล่า กระทั่งในห้องโถงเงียบสงบลง เพิ่งวางถ้วยชาลงนางก็กวาดสายตาผ่านหน้าทุกคนไปช้าๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“ทุกเรื่องให้ความสำคัญต่อกฎระเบียบเป็นเรื่องดี แต่ไม่อาจทำอย่างตายตัวไม่พลิกแพลง รักษากฎระเบียบสุดชีวิต เด็กสาวผู้นี้ทำงานเย็บปักถักร้อยไม่เป็น ทว่าทุกคนก็ได้ยินแล้ว ค่าตัวของนางเพิ่งจะห้าตำลึง ราคาถูกเพียงนี้ไม่ว่าเป็นใครก็ต้องพูดเช่นนี้”

หลวนอวิ๋นชูพูดพลางหันไปกล่าวกับหลี่หวา

“หลี่มามา เจ้าดูสิ ถ้าในบรรดาเด็กสาวของเจ้าเหล่านี้ยังมีคนที่ค่าตัวต่ำเช่นนี้อีก ข้าจะรับไว้ทั้งหมดเป็นกรณีพิเศษ เรือนข้ากว้างขวางเพียงนั้น ย่อมต้องมีสาวใช้คอยกวาดพื้นหาบน้ำหลายคน ข้ายังอยู่ระหว่างไว้ทุกข์ ไม่อาจใช้สิ่งของหรูหราสีฉูดฉาด ปีหนึ่งจะมีงานเย็บปักถักร้อยให้ทำสักเท่าใดกันเชียว จำเป็นต้องให้บ่าวไพร่ทั้งเรือนเป็นงานเย็บปักถักร้อยด้วยหรือ”

“ท่านคัดคนเก่งๆ ของข้าไปหมดแล้ว ข้ายังคิดจะขอเงินรางวัลพิเศษจากท่านด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าท่านยังจะต่อรองราคากับข้าอีก” ในดวงตามีแววชื่นชมอยู่หลายส่วน รอยยิ้มของหลี่หวาก็สดใสขึ้นมา “วันนี้ข้าจะไม่พูดมาก นอกจากชิงเสวี่ยแล้ว ค่าตัวของคนอื่นๆ ไม่ลดแม้แต่เหวินเดียว”

นายหญิงน้อยแห่งจวนกั๋วกงผู้สง่าผ่าเผยซื้อตัวบ่าวไพร่ชาวแคว้นหลีที่เป็นนักโทษของทางการเพียงเพราะเห็นแก่ค่าตัวที่ถูกลงไม่กี่ตำลึง เรื่องนี้ถ้าแพร่งพรายออกไป จวนกั๋วกงจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด!

เห็นหลวนอวิ๋นชูไม่คำนึงถึงเกียรติยศศักดิ์ศรีอย่างสิ้นเชิง ถึงกับพูดอย่างเปิดเผยว่าเห็นแก่ค่าตัวที่ราคาถูกจึงทำลายกฎเกณฑ์ เอาแต่ทิ้งไพ่ไม่ดีออกมา หลี่หวาก็ถึงกับให้ความร่วมมือสอดประสานคนหนึ่งร้องคนหนึ่งรับ สีหน้าของพ่อบ้านเฮ่อเปลี่ยนจากแดงเป็นขาว แล้วค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ ยืนอยู่ตรงนั้นตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง