ทดลองอ่าน Itoshii hito… สุดที่รักของหัวใจ บทที่ 4

“ว่าแต่ค่าตั๋วแพงมากเหรอ”

“ก็ถ้าช่วงนี้จะแพงมากครับ แพงกว่าปกติถึงสามเท่าเลย…” เขาบอกราคาออกมา ทำหญิงสาวตาโตอีกรอบ

“จริงอ่ะ แพงกว่าค่าตั๋วกลับเมืองไทยอีก”

“ใช่ครับ แพง…เพราะงั้นก็เลยขอกลับตอนอื่นดีกว่า แล้วพอดีตอนนี้ผมลงการทดลองไว้ ต้องตรวจเช็กผลทุกวัน เลยยังไปไหนไกลๆ ไม่ได้”

เธอพยักหน้าหงึกหงักเป็นเชิงตอบรับว่าเข้าใจ หากคนที่ปั่นจักรยานคงมองไม่เห็น เพราะไม่ได้หันมาดู

“เอาล่ะครับ ถึงแล้ว” เขาร้องบอกเมื่อจักรยานจอดที่หน้าบ้านของคนทั้งคู่ ชาคริยาก้าวลงจากจักรยานอย่างอ้อยอิ่ง มองประตูห้องอย่างหวาดๆ

…ถ้ากลับเข้าไปแล้วคงต้องไปผจญกับความเหงาคนเดียวอีกแน่ๆ…ไม่อยากเลย

“ไปกินแมคฯ กันมั้ยฮายาโตะ” เธอชวน เขากำลังจะส่ายหน้าปฏิเสธ หากพอสบเข้ากับดวงตากระตือรือร้นรอความหวังของเธอ คำว่า ‘ไม่’ ก็ติดอยู่แค่ลำคอ พลันนึกได้ว่าทำไมวันนี้คลื่นถึงได้ลูกเล็กนัก

…เหงา…ความรู้สึกนั้นมันแฝงอยู่ในดวงตาเธออย่างชัดแจ้ง

…เหงา…เขารู้พิษร้ายของมันดี จึงไม่อาจทำใจแข็งพอที่จะปล่อยให้เธอไปเผชิญกับมันเพียงลำพังในห้องแคบๆ เขาลอบถอนหายใจให้กับความใจอ่อนของตัวเอง

“ไปก็ไป แต่…” คำสุดท้ายของเขาหยุดชะงักท่าทีดีอกดีใจของเธอ นัยน์ตาสวยมองมาอย่างเคลือบแคลง มาร์คมองหน้าใสที่รอคอยคำตอบก่อนจะเสเมินสายตาหลบ

“ถ้าสั่งแฮปปี้เซ็ตผมไม่ยกของเล่นให้คุณนะ”

ชาคริยาอ้าปากค้างกับประโยคนั้น ก่อนจะได้สติหัวเราะออกมา มือเรียวตบบ่าเขาดังป้าบ มาร์คขมวดคิ้วมุ่น

…ผู้หญิงอะไร ตัวแค่นี้แต่มือหนักเป็นบ้า

“ไม่ต้องห่วง คราวนี้ของแถมไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ ฉันเช็กจากอินเตอร์เน็ตแล้ว เพราะงั้นถ้าอยากได้เดี๋ยวจะยกส่วนของฉันให้ด้วย…ดีป่ะ” เธอพูดอย่างใจป้ำ แถมยังยักคิ้วข้างเดียวส่งมาให้อย่างแสนกวน แล้วร่างบางก็กระโดดแผล็วขึ้นมานั่งซ้อนท้ายจักรยานเขาอย่างที่เคยทำมาเป็นประจำหลายวัน

“ชาคริยา อาทิตย์หน้าไปออกเรือมั้ย”

หลังจากที่กลับมาจากเยี่ยมบ้านช่วงโอบงแล้ว อาจารย์ทามุระก็ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยในช่วงประชุมดื่มชาตอนบ่ายสามโมงเย็นที่ทุกคนในแล็บอยู่กันพร้อมหน้า ชาคริยาทำตาโตมองหน้าอาจารย์อย่างแปลกใจ

“ออกเรือหรือคะ”

“ใช่ เรือสำรวจของคณะ เรือออกจากท่าเรือที่นี่…” อาจารย์ลุกจากโต๊ะเดินอ้อมไปชี้ตำแหน่งของเมืองนี้บนแผนที่เกาะฮอกไกโดตรงผนังห้อง โดยมีชาคริยาก้าวเข้าไปยืนข้างๆ ส่วนสามสาวในแล็บนั่งกินขนมดื่มชาอยู่ไม่ยอมลุกตามมา “…แล้ววิ่งอ้อมไปทางทิศตะวันตก ขึ้นไปถึงวักกะไนแล้วก็อ้อมข้างบนนี่ไปอีกนิด ก่อนจะวกกลับมาที่เดิม”