ทดลองอ่าน ราชันใต้อาณัติ บทที่ 5

บทที่ 5

แม้จะกลัว แต่ในใจฉินโยวโยวกลับมีความคิดประหลาดข้อหนึ่งผุดวาบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้…เขาไม่ทำร้ายข้าจริงๆ แม้แต่ตัวนางเองก็ไม่รู้ที่มาของความเชื่อมั่นนี้

เหยียนตี้ไม่ได้ตอบคำถามของฉินโยวโยว เพียงแต่ชี้ชุดน้ำชาบนโต๊ะ ฉินโยวโยวเข้าใจความหมายในทันที นางรินชาให้เขาถ้วยหนึ่งอย่างว่าง่าย แต่เมื่อใคร่ครวญดูแล้วก็ไม่พอใจอยู่บ้าง จึงรินให้ตนเองอีกถ้วย

เหยียนตี้มองดูการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของฉินโยวโยว ในใจมีความขบขันอยู่หลายส่วน เขาดื่มชาหอมกรุ่นที่คนงามส่งให้ด้วยมือตนเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบภาพม้วนหนึ่งจากบนชั้นหนังสือที่อยู่ด้านข้างมายื่นส่งให้พลางเอ่ยว่า “นี่คือแบบร่างของคลังสมบัติ แต่ไม่มีเครื่องหมายระบุถึงตำแหน่งของกับดักกลไกที่มีอยู่เดิม เจ้านำกลับไปคิดให้ดี พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปดูข้างในคลัง”

ท่าทีของเหยียนตี้แสดงชัดแล้วว่าไม่คิดจะเปิดเผยไปมากกว่านี้ ฉินโยวโยวกัดริมฝีปาก นางเอ่ยถาม “ที่ท่านว่าจะหาตัวจอมแพทย์ให้ข้าเป็นความจริงหรือไม่” เรื่องนี้สำคัญต่อนางอย่างมาก

เหยียนตี้ยื่นมือมาถอดผ้าคลุมหน้าของฉินโยวโยว แล้วตอบเสียงเข้ม “การจะพาตัวเจ้ากลับมานั้นเป็นเรื่องง่ายดายยิ่ง ไม่มีความจำเป็นที่ข้าต้องหลอกเจ้าเลย”

ครั้นได้ยินคำตอบนี้ ในใจฉินโยวโยวก็โล่งขึ้นมาเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ได้ จากนั้นถึงได้พบว่าส่วนลึกภายในใจตนเองถึงกับกลัวอย่างยิ่งว่าเหยียนตี้จะยอมรับว่าหลอกนาง ส่วนสาเหตุนั้นนางก็ไม่ค่อยกระจ่างชัดนัก น่าจะเป็นเพราะหลังจากที่อาจารย์หายตัวไป นางก็เพิ่งได้พบคนที่ทำให้นางรู้สึกปลอดภัยและพึ่งพาอาศัยได้เป็นครั้งแรก

ในสมองนางตอนนี้สับสนไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะเชื่อเขาต่อไปหรือไม่ เพียงคิดว่าก่อนหน้านี้เหยียนตี้อ้างกับนางว่าตนเองชื่อเหยียนหย่งเล่อ นางก็อดจะโมโหขุ่นเคืองไม่ได้ “ท่านบอกว่าท่านชื่อเหยียนหย่งเล่อ…” ท่านปิดบังฐานะมาตลอดทางไม่นับว่าหลอกกันหรือไร!

เหยียนตี้ยื่นมือมาเชยคางฉินโยวโยว เขามองตานางพลางกล่าว “ข้าแซ่เหยียน นามว่าตี้ ชื่อรองหย่งเล่อ เจ้าต้องจำไว้ให้ดี”

เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อ “อีกหนึ่งเดือนเวทีประลองสุดยอดฝีมือก็จะจัดขึ้นแล้ว ผู้คนในเมืองจื่อเยี่ยมาจากหลายที่ มีคนหลายประเภทปะปนกัน ไม่มีอะไรก็อย่าออกไปข้างนอก” เหยียนตี้พูดจบก็ยกมือให้สัญญาณเหลียงลิ่งเข้ามาพาฉินโยวโยวไปพักผ่อน

นี่นับว่าข้าถูกกักบริเวณแล้ว? ฉินโยวโยวเดินตามเหลียงลิ่งออกจากห้องหนังสือด้วยอารมณ์อันสลับซับซ้อน เดินได้ครู่หนึ่งนางก็ได้ยินเหลียงลิ่งพูดขึ้นยิ้มๆ “ถึงแล้ว แม่นางโปรดดูก่อนว่าเรือนนี้ยังขาดสิ่งใดอีกหรือไม่ ข้าจะสั่งให้คนส่งมา”

ฉินโยวโยวตอบรับในลำคอเสียงหนึ่งก่อนเงยหน้ามอง ‘ห้องขัง’ ของตนเอง ครั้นมองแล้วก็อดตกตะลึงไปไม่ได้…ห้องขังนี้จะหรูหราโอ่อ่าเกินไปแล้วกระมัง!

ตอนนี้ฉินโยวโยวยืนอยู่กลางสวนดอกไม้งดงามแห่งหนึ่ง เบื้องหน้ามีดอกไม้บานสะพรั่ง ศาลาอันงามวิจิตรตั้งอยู่ท่ามกลางป่าไผ่และภูเขาจำลองอย่างโดดเด่น ในสระบัวด้านหนึ่งของลานเรือนมีดอกบัวสีหยกขนาดเท่าชามน้ำแกงผลิบานอยู่จำนวนมาก กลิ่นหอมสดชื่นฟุ้งกำจายไปทั่วทิศ

ดอกบัวชนิดนี้มีชื่อว่า ‘กลีบหยกเก้าบุตร’ ในเรือนที่ฉินโยวโยวกับอาจารย์อาศัยก็มีอยู่หนึ่งต้น จอมแพทย์เป็นผู้ให้มา กล่าวกันว่ามันเป็นสมุนไพรวิเศษหายาก มีค่าอย่างมาก ทว่าผู้มีพระคุณปีศาจถึงกับปลูกมันส่งๆ ไว้ในลานเรือนที่ใช้กักบริเวณนักโทษ นี่คือไม่รู้คุณค่าของสิ่งของหรือตั้งใจอวดรวยกันแน่!

เรือนเช่นนี้ใช้รับรองแขกคนสำคัญออกจะมากเกินไปด้วยซ้ำ

เหลียงลิ่งเห็นฉินโยวโยวจ้องดอกบัวในสระก็ยิ้มพลางกล่าวแนะนำ “นี่เป็นของที่ระหว่างทางนายท่านทรงเขียนจดหมายสั่งให้นักปรุงยาในจวนย้ายมาปลูกไว้ที่นี่โดยเฉพาะ กล่าวว่าหากได้ดมกลิ่นหอมนี้ทุกวันจะส่งผลดีต่อร่างกายของแม่นางฉิน”

ความห่วงใยที่ผู้มีพระคุณปีศาจมีต่อความแข็งแรงของร่างกายฉินโยวโยวได้ถึงระดับที่ชวนให้หนังศีรษะคนชาหนึบแล้ว ฉินโยวโยวพยักหน้ารับอย่างทึ่มทื่อ นอกจากนางจะไม่ได้ซาบซึ้งดีใจเหมือนที่เหลียงลิ่งคิดเอาไว้แล้ว กลับยิ่งมีท่าทีที่ดูเป็นกังวลและสงสัยขึ้นกว่าเดิม

แต่เหลียงลิ่งก็ไม่ได้ผิดหวัง เขานำทางนางไปยังเรือนพัก ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางลานเรือน หน้าเรือนพักมีสตรีวัยกลางคนรูปร่างแข็งแรงคนหนึ่งยืนอยู่กับแม่นางน้อยที่อายุราวสิบขวบอีกคน ซึ่งกำลังเบิกตากว้างพินิจมองนาง