ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 4

ตอนที่เขาพูดว่าชอบเสียงไวโอลิน ลั่วจื่อตื่นเต้นมาก เริ่มพูดเจื้อยแจ้วกับเขาว่าตอนเด็กตัวเองไม่ตั้งใจเรียนไวโอลิน เคยเอาโน้ตเพลงกับเก้าอี้ออกมาจัดฉากสร้างสถานการณ์หลอกแม่ พูดไปได้ครึ่งทางเธอก็เงียบไปกะทันหัน เพราะว่าสายตาของเขาเลื่อนลอยออกไปทีละนิดๆ เขายิ้มขื่น จากนั้นส่ายหน้า สุดท้ายก็ยิ้มโง่ๆ

ลั่วจื่อหยุดพูดไปเป็นเวลานาน แต่เขายังคงจมอยู่ในโลกของตัวเอง ทั้งยังเผยรอยยิ้มหลากหลายรูปแบบออกมา

ชั่วพริบตานั้นเธอทั้งโมโหและรู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม แต่หลังจากนั้นไม่นาน ในสายตาของเธอก็เต็มไปด้วยภาพของเซิ่งไหวหนานที่ถูกแสงอาทิตย์สีทองอาบย้อม ลมหายใจอันเงียบสงบ รวมถึงการอมยิ้มมุมปากอย่างมีความสุขของเขา

เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไร กระอักกระอ่วนและหงุดหงิดจากที่เธอเค้นความคิดหาหัวข้อสนทนาขึ้นมาทว่าถูกเขาเมินข้าม ดีใจที่ถูกความหล่อสุขุมของอีกฝ่ายดึงดูดจนหัวหมุน หรือมีความสุขอันต้อยต่ำที่แค่ได้นั่งมองเขาอยู่ฝั่งตรงข้ามก็พอแล้ว

ลั่วจื่อจับจ้องรอยยิ้มขมขื่นของเขาอยู่ตลอดเวลาจนกระทั่งเซิ่งไหวหนานรู้สึกตัว เขาเอียงศีรษะมองเธอ แต่เธอก็ยังพูดอะไรไม่ออก

ท่าทางของเขาเหมือนคนที่ตั้งใจเล่นเกม PSP มากเกินไป พอเงยหน้าขึ้นเห็นว่าถูกอาจารย์มองอยู่ก็เงอะงะ ทำอะไรไม่ถูก ทั้งยังไม่กล้าหุนหันทำอะไรทั้งนั้น ใครจะไปรู้ว่าอาจารย์แค่เพิ่งเห็นว่าตัวเองไม่สนใจเรียนเลยเตือนด้วยสายตาหรือว่าเรียกชื่อให้ตอบคำถามกันแน่ ลั่วจื่อคิดว่าเธอควรจะเอ่ยตัดพ้อว่า ‘นายได้ฟังฉันพูดบ้างไหมเนี่ย’ ใช่ไหม อย่างน้อยก็ให้แนวทางในการขอโทษกับเขา

แต่เธอแค่ยกมือขึ้นเรียกพนักงานมาเก็บเงิน

“ขอบคุณนายมาก อย่าเบี้ยวไม่จ่ายล่ะ” เธอยิ้มอย่างสดใสและดูจริงใจออกมา

การเสแสร้งที่เธอถนัดที่สุดก็คือการแสร้งจริงใจนี่แหละ

พอแค่นี้เถอะ เธอคิด

“ให้ฉันส่งเธอกลับหอพักเถอะ” เซิ่งไหวหนานเกาท้ายทอย ยิ้มพลางเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “พักหอไหนเหรอ”

“ไม่ต้องหรอก ความจริงเมื่อกี้ฉันแค่ออกมาเดินเล่น ยังไม่คิดจะกลับน่ะ”

ขณะที่คุยกันมาถึงตอนนี้ก็มีผู้ชายผิวคล้ำคนหนึ่งเดินตรงมา เขาชกเซิ่งไหวหนานเบาๆ ไปหนึ่งหมัดพร้อมเอ่ยแซว “นายแอบมาเดตกับใครกัน นี่มันคนที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย”

“นายบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป?” ลั่วจื่อนึกขึ้นมาได้ คนคนนี้ก็คือผู้ชายที่ขี่จักรยานไปกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปคนนั้น