ทดลองอ่าน ท่านเซียนอย่ามาหลอก บทที่ 3

บทที่ 3

 เมื่อพั่วเยวี่ยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็พบกับฉากเดิมและบทสนทนาเดิมอีกครั้ง

“เซียนหญิง ท่านนอนเต็มอิ่มหรือยัง”

“เซียนหญิง อยากดื่มน้ำหรือไม่”

“เซียนหญิง รู้สึกหิวหรือยัง”

“เซียนหญิง อยากออกไปเล่นหรือไม่”

“เซียนหญิง อยากไปปลดทุกข์หรือไม่”

พั่วเยวี่ยมองสัตว์เซียนเหล่านี้อย่างพูดไม่ออก ดวงตาทอประกายร้อนแรงเหล่านั้นกลอกไปมา ท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์ดุจเดิม พวกมันยังคงตื่นเต้นยินดีเมื่อเห็นนางตื่นขึ้นมา

นางนวดคลึงตรงหว่างคิ้ว น้ำเสียงช่วงแรกตื่นนอนหลังจากหลับไปนานออกจะเกียจคร้านปนหงุดหงิดรำคาญเล็กน้อย

“ข้าหลับไปนานแค่ไหนแล้ว”

“นานกว่าพวกเรา”

คำตอบยังโง่เขลาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน นางแอบกลอกตาอย่างเอือมระอา

แม้ว่าพวกมันจะโง่เขลา แต่ความเร็วในการเตรียมอาหารยังคงกระตือรือร้นว่องไว เพราะเห็นแก่เรื่องนี้หรอกนะ นางจะไม่ถือสาหาความพวกมันแล้วกัน

ยามนี้ชาส่งมายื่นมือรับ ข้าวส่งมาอ้าปากงับ หลังจากเติมอาหารลงท้องจนอิ่มหนำนางก็สั่งเหล่าสัตว์เซียนให้ยื่นนิ้วออกมานับ ลองคำนวณดูว่านางหลับไปกี่วันกันแน่

“ข้านอนหลับไปหกสิบวัน?” พั่วเยวี่ยถามอย่างประหลาดใจ

“ยังมีอีก! ยังมีอีก!” ตัวไหนที่มีนิ้วเท้าก็ชูนิ้วเท้า ตัวไหนไม่มีนิ้วเท้าก็ยื่นกรงเล็บ ตัวไหนไม่มีกรงเล็บก็เสียสละกีบเท้า

นางได้แต่บวกเพิ่มไปอีก “แปดสิบแปดวัน?”

“ยังมีอีก! ยังมีอีก!” ตัวไหนที่มีหางก็ยกก้นขึ้นสูงแล้วส่ายไปส่ายมาตรงหน้านาง

“…หนึ่งร้อยวัน?”

“ยังมีอีก! ยังมีอีก!” ตัวไหนที่ไม่มีหางอีกทั้งพลังการบำเพ็ญเพียรต่ำก็นอนหงายท้องกับพื้น ชูสี่ขาขึ้นฟ้า

พั่วเยวี่ยมีสีหน้ากลัดกลุ้ม “เหตุใดถึงนอนลงไป”

“หัวนม บวกหัวนมไปด้วย”

บ้าเอ๊ย…นางอยากเตะเจ้าสัตว์โง่เง่าฝูงนี้ให้กระเด็นนักเชียว!

สรุปได้ว่าพอผ่านการคิดคำนวณสุดชุลมุนพักหนึ่ง นับรวมจากสัตว์หลากหลายชนิด แม้ว่าจะไม่แม่นยำเท่าไรกลับพอประมาณเวลาได้คร่าวๆ นึกไม่ถึงเลยว่านางจะหลับไปนานถึงครึ่งปีเต็ม

เพียงแต่จะว่าไปแล้วความจริงการฟื้นฟูวิญญาณดั้งเดิมไม่ต่างอะไรกับปลีกตัวบำเพ็ญเพียร เป็นการกระทำที่ต้องสิ้นเปลืองเวลาและพลังใจมากมาย การปลีกตัวนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนพริบตาเดียวอาจผ่านไปแล้วหลายปี พอลองเปรียบเทียบกันดูนางนอนหลับไปแค่ครึ่งปีนับว่าเร็วมากแล้ว

นางนอนอยู่บนเตียงมานานกว่าครึ่งปี บนร่างกายไม่มีกลิ่นเหม็นสาบสักนิด กลับยังเย็นสบายสดชื่น เสื้อผ้าก็สะอาดเอี่ยม ไม่เหมือนคนที่ไม่อาบน้ำมาครึ่งปีเลย เรื่องนี้ทำให้นางรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง

“ระหว่างที่ข้านอนหลับสนิทพวกเจ้าคอยปรนนิบัติดูแลหรือ”

พอเห็นเหล่าสัตว์เซียนพยักหน้านางก็คิดในใจว่า ก็จริงอยู่ ที่นี่ไม่มีใครอื่น ถ้าหากไม่ใช่พวกมันคอยดูแลข้าจะให้เป็นเจ้าต้วนมู่ไป๋นั่นหรือ ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว

พั่วเยวี่ยคิดด้วยความมั่นใจว่าต้องเป็นเช่นนี้แน่นอน แต่ไม่รู้ตัวเลยว่านางประเมินความเข้าใจของสัตว์เซียนสูงเกินไป และประเมินความสามารถในการตอบไม่ตรงคำถามของพวกมันต่ำเกินไปอีกแล้ว

อย่างไรสัตว์เซียนก็ยังเป็นสัตว์เดรัจฉาน แม้ว่าจะบำเพ็ญเพียรจนกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่สุดท้ายแล้วก็ยังขาดสติปัญญา การช่วยเหลือนางล้างหน้าบ้วนปาก ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ นอกเสียจากว่าจะมีมนุษย์สั่งการ มิฉะนั้นสัตว์เซียนไม่มีทางเข้าใจและไม่รู้ว่าต้องจัดการเช่นไรด้วย เนื่องจากพวกมันทำตามคำสั่งเพียงอย่างเดียวจึงทำได้แค่งานที่ไม่ซับซ้อนยุ่งยาก ด้วยเหตุนี้คนที่คอยปรนนิบัตินางความจริงแล้วเป็นต้วนมู่ไป๋นั่นเอง