ทดลองอ่าน ท่านเซียนอย่ามาหลอก บทที่ 1

บทที่ 1

เมื่อพั่วเยวี่ยลืมตาขึ้น ภาพที่ปรากฏสู่สายตาทำให้ตระหนักได้ว่าตัวเองอยู่ในห้องโถงหินแปลกตา

นางลุกขึ้นนั่งอย่างฉับพลัน ขณะจ้องมองไปรอบกายพร้อมรังสีฆ่าฟันพวยพุ่ง มือข้างหนึ่งก็คลำหาดาบข้างเอวทว่าพบเพียงอากาศธาตุ นางจึงก้มศีรษะลงมองด้วยความสงสัยก่อนจะตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ

ชุดเกราะสีดำสนิทของนางหายไปแล้ว ดาบปีศาจจันทร์เสี้ยวก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน อาวุธวิเศษที่ใช้งานได้ในสนามรบก็ไม่เหลือเลยสักชิ้น เรื่องนี้ทำให้นางทั้งตกใจทั้งโมโหยิ่งนัก

พวกคนสารเลวหน้าไหนกันกล้าปล่อยให้นางนอนตัวเปล่าเปลือยอยู่บนเตียงน้ำแข็ง!

พั่วเยวี่ยดีดนิ้วร่ายอาคมมารทันที อยากเสกเสื้อผ้าออกมาสักชุดหนึ่ง กลับพบว่าไม่อาจใช้อาคมได้ ไม่ต้องเอ่ยถึงเสื้อผ้าครบชุด ขนาดเสื้อเอี๊ยมสักตัวก็เสกออกมาไม่สำเร็จ แม้ว่านางจะไม่เคยสวมเสื้อเอี๊ยมก็ตามที

นางกระโดดลงจากเตียงอย่างเดือดดาล ดวงตาถมึงทึงมองกวาดไปทั่วบริเวณ ภายในห้องโถงหินนอกจากเตียงน้ำแข็งแล้วก็ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง มีเพียงสิ่งเดียวซึ่งพอใช้งานได้ก็คือผ้าม่านที่แขวนอยู่ตรงประตู นางเดินปรี่ไปกระชากมันลงมา จับผ้าม่านพันตัวต่างเสื้อผ้าแล้วผูกมัดเป็นปม แม้ต้องเปลือยไหล่ มือโผล่ หรือเห็นเรียวขา แต่ตำแหน่งสำคัญที่ควรปกปิดก็ปกปิดได้ครบถ้วน อย่างน้อยก็ดีกว่าปิดส่วนไหนไม่ได้เลย

ถ้าหากรู้ว่าผู้ใดกล้าเปลื้องผ้านางเช่นนี้นางจะต้องเอาคืนชนิดตาต่อตาฟันต่อฟัน ไม่ใช่แค่เปลื้องผ้าอีกฝ่าย นางจะถลกหนังออกมาด้วยซ้ำ!

พั่วเยวี่ยย่ำเดินเท้าเปล่าไปบนพื้นดินคลำหาแนวทางเดินนอกห้องโถงหินออกไป เดิมทีนึกว่าจะมีคนเฝ้าด้านนอกเอาไว้ แต่หลังพ้นทางเดินสายนี้แล้วกลับยังไม่พบเจอใครเลยสักคน

พอนางเดินมาถึงปากทางถึงรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ถ้ำหินแห่งหนึ่งตรงไหล่เขา น้ำตกนอกถ้ำที่ไหลเซาะก้อนหินลงไปเบื้องล่างก่อเกิดเป็นม่านน้ำบางๆ ช่วยอำพรางถ้ำหินแห่งนี้เอาไว้อย่างมิดชิด

ตอนอยู่ในถ้ำนางไม่อาจแยกแยะเวลากลางวันกลางคืนได้ จนกระทั่งมองเห็นดวงจันทร์กระจ่างลอยเด่นกลางท้องฟ้านอกม่านน้ำถึงรู้ว่าล่วงเข้ายามค่ำคืนแล้ว

พั่วเยวี่ยรู้สึกสับสนงุนงงเหลือจะกล่าว ไม่เข้าใจว่าตนมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร นางลองเค้นหาในความทรงจำก็นึกได้ว่าเกิดสงครามใหญ่ระหว่างเซียนและมาร จำได้ว่าตัวเองอยู่ในสนามรบ แต่นางนึกรายละเอียดอย่างอื่นไม่ออกชั่วขณะกลับยิ่งทำให้สติเลอะเลือนไปกันใหญ่

นางสะบัดศีรษะไปมา ช่างเถิด ไม่ว่าอย่างไรกลับแดนมารก่อนค่อยว่ากัน

ขณะที่คิดจะร่ายอาคมมารเพื่อไปจากที่นี่สายตานางก็ชำเลืองมองลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจจึงได้เห็นเงาร่างของใครบางคนเข้า นางสะดุ้งตกใจรีบก้มหมอบลงโดยพลัน

ปลายทางของน้ำตกที่ไหลรินลงเบื้องล่างเป็นสระน้ำ และก้อนหินขนาดใหญ่ที่สูงเด่นขึ้นมาตรงกลางสระมีบุรุษผู้หนึ่งนั่งอยู่

นางโผล่หน้าออกไปเล็กน้อยอย่างเงียบๆ จ้องมองคนผู้นั้นตาไม่กะพริบ

ชุดสีขาวลวงตา จิตใจเสแสร้งมีคุณธรรม ไอเซียนจอมปลอมแผ่กระจาย…นางมองไม่ผิดแน่ เป็นเขานี่เอง เซียนกระบี่ต้วนมู่ไป๋!

เรียกว่าเดินจนรองเท้าเหล็กพังยังหาไม่ได้ บทจะมาง่ายดายไม่เปลืองแรงโดยแท้ ศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของเผ่ามารมาอยู่ตรงนี้เสียได้!

คนผู้นี้ค่ำมืดดึกดื่นไม่หลับไม่นอน มัวมาทำอะไรอยู่ที่นี่

พอเห็นเขานั่งขัดสมาธิ หลับตาสำรวมจิตดูเหมือนกำลังบำเพ็ญเพียร…อ้อ นางเข้าใจแล้ว บริเวณนี้อยู่ในที่ลับตาผู้คน พลังวิญญาณเปี่ยมล้น เป็นสถานที่ชั้นเยี่ยมสำหรับการปลีกตัวฝึกตนพอดี

เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีขาวนวลดั่งจันทร์เสี้ยว รัศมีเซียนรอบกายเปล่งปลั่งเรืองรอง วางตัวโดดเด่นเป็นเป้าธนูของผู้อื่น ถ้าหากนางไม่ฉวยโอกาสนี้ลอบโจมตีคงรู้สึกผิดต่อเขาน่าดูทีเดียว

เวลาปลีกตัวฝึกตนพลังทั้งหมดจะใช้ไปเพื่อเปิดเส้นชีพจรทั่วร่าง ดูดซับพลังวิญญาณจากฟ้าดิน นับเป็นช่วงประตูสวรรค์เปิดกว้าง พลังปราณคุ้มกายอ่อนแอที่สุด มิน่าเล่าเขาถึงมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่

ควรสังหารเขาตั้งแต่ตอนนี้ เพราะโอกาสช่างหาได้ยากยิ่ง