ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 9

บทที่เก้า

ตลอดหนึ่งพันปีมานี้ทั่วสามพิภพล้วนไม่อาจให้กำเนิดทายาทรุ่นต่อไปได้ แม้จะใช้ทุกวิธีการแล้วก็ยังไร้ผล ทุกผู้คนจึงเริ่มตำหนิกันลับหลังว่าเป็นเพราะการปกครองของเทียนตี้ที่บกพร่องคุณธรรม เทียนตี้ผู้ทรงแบกหม้อดำรู้สึกเสียใจยิ่งนัก จึงหนีหน้าไปกักตนบำเพ็ญตบะที่เทือกเขาคุนหลุนเสียเลย

เดิมทีเทียนโฮ่ว* สามารถดูแลงานแทนได้ แต่ด้วยความห่วงใยในเทียนตี้ นางจึงรุดไปเกลี้ยกล่อมยังเทือกเขาคุนหลุนอยู่หลายหน ทว่าล้วนไม่เกิดผลแต่อย่างใด สุดท้ายก็ทำให้นางมีโทสะจนถึงขั้นตัดสินใจหายอดเขาอีกยอดบนเทือกเขาคุนหลุนแล้วกักตนบ้างเสียเลย

บัดนี้แม้พิภพสวรรค์จะมีทวยเทพทำหน้าที่ของตนเองอยู่ ทว่าแท้จริงแล้วกลับเป็นเสมือนฝูงมังกรที่ไร้เศียร เทพเซียนกลุ่มนั้นถึงได้กล้าต่อสู้กันอย่างเปิดเผยที่นอกประตูสวรรค์ทักษิณเช่นนี้ ก่อนจากมาซีกวงจึงได้แต่ไปแจ้งต่อเทพผู้คุมกฎ คาดว่าตอนนี้ความวุ่นวายที่เบื้องบนน่าจะยุติลงแล้วกระมัง

ยามฟ้าสาง เขาก็พาเฟิงจงมุ่งหน้าไปทางตะวันออกมาไกลมากแล้ว นับแต่โบราณมาเขตบูรพาก็เป็นดินแดนที่เปี่ยมด้วยไอมงคล ซึ่งไม่เพียงโอบล้อมด้วยทิวเขา ทะเลสาบ และทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล ที่นี่ยังแทบไม่มีสัตว์อสูรร้ายๆ โผล่มาให้พบเห็น ผืนแผ่นดินก็ชุ่มชื้นขึ้นมาก หลายพื้นที่ยังปกคลุมด้วยสีเขียวชอุ่มชั้นบางๆ

ร่างกายของเฟิงจงยังคงอ่อนแอยิ่งนัก ซ้ำก่อนหน้านี้ยังถูกภูตยักษ์โจมตีอีก นางจึงหลับใหลไปตั้งแต่ตอนที่ซีกวงพาเหาะอยู่บนฟ้าแล้ว จวบจนบัดนี้ถึงค่อยรู้สึกตัวตื่น นางก้มหน้ามองดูฉยงฉีเป็นอย่างแรก หลังจากมันกินภูตยักษ์เข้าไปก็ท้องอืดตลอดทั้งคืน กระทั่งตอนนี้อาการก็ยังไม่ดีขึ้น พุงยังคงป่องไม่หาย มันเพียงซุกตัวอย่างเกียจคร้านอยู่ในอ้อมอกของนางโดยไม่คิดขยับตัวเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้เองท้องของเฟิงจงก็พลันส่งเสียง สาวน้อยหันหน้าไปมองซีกวงเงียบๆ ทุกสิ่งล้วนชัดเจนโดยมิต้องเอื้อนเอ่ยว่านางหิว

แม้ซีกวงทำเหมือนมองไม่เห็นสีหน้าของเฟิงจง ทว่าเขาก็ยังโอบนางลงไปหยุดพักบนเนินเล็กที่เบื้องล่าง มือหนึ่งประคองนางนั่งลง อีกมือช้อนตัวฉยงฉีในอ้อมอกนางออกมาวางไว้อีกด้าน ที่นี่แม้ปลอดภัย แต่เมื่อคำนึงว่ายามนี้เฟิงจงยังอ่อนแออยู่มาก เขาจึงวางข่ายอาคมไว้เช่นเคย เสร็จแล้วถึงค่อยเดินไปทางป่าที่อยู่ด้านข้าง เงาหลังของเขายืดตรงสูงสง่า

เฟิงจงวางคทาหม่อนมังกรไว้บนตักแล้วขัดสมาธิเพื่อนั่งสมาธิ ทว่าเพิ่งจะหลับตาลงนางก็ได้กลิ่นไอมารเข้มข้นแล้ว นางรีบลืมตาขึ้นเหลียวมองไปรอบด้าน พบว่าทุกสิ่งยังคงเป็นปกติดี ครั้นเบนสายตาไปจรดบนร่างฉยงฉีที่อยู่ข้างกาย นางก็ต้องตระหนกอย่างช่วยไม่ได้ ไอมารนั้นถึงกับแผ่ซ่านออกมาจากร่างของมันนี่เอง

ไม่เพียงเท่านี้ บนร่างของฉยงฉีกำลังเกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างรวดเร็ว…ท้องที่พองป่องพลันแฟบลง กายของมันขยายใหญ่ในพริบตา เส้นขนสีขาวหิมะแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่ละเส้นล้วนชี้ชันดุจเข็มแหลม เขี้ยวในปากก็ยาวโง้งออกมา ทอประกายดุจเดียวกับคมมีด ชวนให้คนรู้สึกหนาวเยือกยิ่งนัก

ฉยงฉียืนขึ้นแล้ว ไม่เพียงแค่เสียงที่เปลี่ยนเป็นคำรามทุ้มต่ำ สองตาที่เป็นประกายสีแดงชวนสะพรึงคู่นั้นก็จับจ้องเฟิงจงเขม็ง ท่าทางของมันราวกับพร้อมกระโจนเข้ามาได้ทุกเมื่อ

เฟิงจงไม่ขยับเขยื้อน เพียงกุมกระชับคทาหม่อนมังกรในมือให้แน่นกว่าเดิม