ทดลองอ่าน ฌาลิสสา บทที่ 3

บทที่ 3

การเดินทางในป่าไม่ได้ลำบากอย่างที่เจ้าหญิงลลิสสาจินตนาการไว้แม้แต่น้อย แม้ทางเดินจะไม่ได้ปูเรียบเหมือนถนนลาดยาง แต่ก็ไม่ได้ขรุขระเต็มไปด้วยรากไม้เครือเถาวัลย์ ทุกอย่างรอบกายเงียบงัน ผิดกับบรรยากาศของป่าที่ควรมีเสียงนกเจื้อยแจ้วหรือแมลงกรีดเสียงร้องอย่างที่เคยดูในหนังสารคดี

“ลุงว่าป่ามันเงียบผิดปกติไหม”

“ไม่เห็นแปลกเลย ป่าก็แบบนี้แหละ”

“แต่มันเงียบเกินไปนะลุง ปกติในป่ามันควรมีเสียงนกร้อง เสียงแมลงอะไรสักอย่างไม่ใช่เหรอ”

“พวกมันอาจจะหลับก็ได้”

“กลางวันแสกๆ เนี่ยนะ”

‘ลุง’ ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะบอกได้ยังไงว่าตลอดเส้นทางที่ลัดเลาะผ่านมานั้น มีคนของเขาคอยถางทางล่วงหน้าและซุ่มตัวคุ้มกันอยู่ เป็นเหตุให้ไม่มีสัตว์ป่าเข้าใกล้ รอบกายเลยเงียบงันเช่นนี้

“รีบเดินเถอะ เดี๋ยวจะถึงชายแดนมืด”

“ลุงว่าทางเดินในป่ามันเดินง่ายเกินไปไหม ตอนออกจากกระท่อมพื้นดินมันยังเละเป็นโคลนอยู่เลย แต่เดินไปเดินมาทำไมพื้นดินถึงมีใบไม้คลุมพื้นตลอดทาง ดูเหมือนมีคนถางทางไว้ให้เลย”

“แถวนี้เป็นเส้นทางเดินป่า และเป็นเส้นทางที่พวกชาวบ้านเก็บของป่าผ่านไปยังชายแดน มันก็เลยเรียบแบบนี้ไงล่ะ”

เจ้าหญิงน้อยพยักหน้าคล้อยตาม “เดี๋ยวนะลุง แล้วเรื่อง…”

“เรียกลุงอยู่นั่นแหละ ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่แก่ขนาดเป็นลุงเธอสักหน่อย”

ดวงตากลมโตสุกใสจับจ้องรอยยับย่นและรอยยับย่นบนใบหน้าคนตัวใหญ่

ตีนกาเพียบขนาดนี้ไม่ให้เรียก ‘ลุง’ จะให้เรียก ‘ปู่’ รึไง!

แต่เธอไม่ได้ถ่ายทอดความคิดนั้นออกไป เพราะไม่อยากให้คนฟังเสียกำลังใจ เธอยังต้องพึ่งพา ‘ลุง’ จนกว่าจะถึงชายแดน

“พักแถวนี้ก่อนแล้วกัน” ลุงแทรกขึ้นท่ามกลางความเงียบ ชี้มือไปที่โขดหินข้างหน้า “เธอไปนั่งที่โขดหินนั่นสิ เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้กิน”

“ลุงไปนานไหม ไกลรึเปล่า”

อีกฝ่ายส่ายหน้า หยิบมีดด้ามกะทัดรัดออกจากข้างเอวแล้วส่งให้ถึงมือ

“ไม่ไกลหรอก เธอเก็บไว้ป้องกันตัวแล้วกัน”

“ขอบคุณนะลุง”

แล้วลุงก็เดินลับหายผ่านแนวพุ่มไม้ไป ทิ้งให้เจ้าหญิงน้อยเหลียวซ้ายแลขวาอย่างระแวดระวัง พอแน่ใจว่าปลอดภัยเธอก็วางมีดลงข้างตัว ก่อนหยิบเขี้ยวเสือขึ้นหมุนไปมาเพราะรู้สึกผิดสังเกตตั้งแต่ทีแรกแล้ว