ทดลองอ่าน จันทราอัสดง บทที่ 5

บทที่ 5

องค์หญิงเก้าอยู่ข้างหลังเซียวหลิ่น มองดูหลีซูซูอย่างเหยียดหยัน นางชอบเห็นเยี่ยซีอู้ขายหน้าต่อหน้าเสด็จพี่หกเป็นที่สุด

หลีซูซูหงุดหงิดเหลือเกิน ไหนว่าผลลัพธ์จากการท้าประลององค์หญิงเก้าจะเป็นผู้รับผิดชอบเองอย่างไรเล่า

องค์หญิงเก้าพูดจากลับไปกลับมาเช่นนี้ หากอยู่ในโลกบำเพ็ญเพียร ต้องถูกผู้ที่มีความสามารถแข็งแกร่งฆ่าคนปล้นสมบัติเป็นหมื่นรอบแน่นอน

ชุนเถากังวลใจยิ่งนัก ปกติคุณหนูสามใส่ใจความคิดขององค์ชายหกเป็นที่สุด ทุกครั้งเวลาองค์ชายหกเอ่ยถ้อยคำเย็นชา คุณหนูสามจะโมโหจนแทบคลุ้มคลั่ง

ช่วงนี้หายากทีเดียวที่คุณหนูสามจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มอารมณ์ดี แต่กลับไปครั้งนี้ไม่แน่อาจอาละวาดครั้งใหญ่อีก

ชุนเถาลอบเหลือบตามองไปยังคุณหนูสาม กลับไม่เห็นแววเสียใจเจ็บปวดบนใบหน้าของคุณหนูสาม

หลีซูซูปรับอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว ห้าร้อยปีก่อนศิษย์พี่ใหญ่ยังไม่รู้จักตน เขาปกป้องน้องสาวแท้ๆ ของตนเองก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

ข้ามมิติเวลามาห้าร้อยปี ได้พบคนที่แตกดับไปแล้วอีกครั้ง หลีซูซูรู้สึกว่าน่าจะดีใจถึงจะถูก

ศิษย์พี่ใหญ่ตายเพื่อปกป้องสำนัก เขาเป็นวีรบุุรุษ

หลีซูซูขบคิดและพูดกับเซียวหลิ่น “ไม่ว่าองค์ชายจะเชื่อหรือไม่ แต่ข้าไม่ได้เป็นฝ่ายหาเรื่ององค์หญิงเก้า ที่นี่คือวังหลวง ไทเฮาเรียกตัวข้าเข้าเฝ้า ข้าคงมิอาจตั้งใจมาขวางทางองค์หญิงเก้าและรังแกนางได้กระมัง”

เซียวหลิ่นอึ้งงันไป อดมองหลีซูซูแวบหนึ่งมิได้

คุณหนูสามสกุลเยี่ยในอดีต มักใช้สายตาลุ่มหลง อยากจะพูดแต่ไม่กล้าพูดจ้องมองตน ทำความผิดไม่รู้จักสำนึก อุปนิสัยร้ายกาจโหดเหี้ยม

ในความทรงจำของเขา เยี่ยซีอู้มีใบหน้าที่อัปลักษณ์บิดเบี้ยว

เซียวหลิ่นย่อมรู้ดีว่านางรักและบูชาตนถึงขั้นบ้าคลั่ง ทว่าทุกครั้งที่เขาพบนาง ในใจกลับบังเกิดความรังเกียจไม่สิ้นสุด

ทว่าวันนี้กลับแตกต่างออกไป ดวงตานางใสกระจ่างมาก หว่างคิ้วเปิดเผย เสื้อบุนวมตัวเล็กเป็นสีชมพู รองเท้าหุ้มข้อเหยียบไปบนพื้นจนเกิดรอยเท้าเล็กๆ หลายรอย

เมื่อไอดุดันและความขุ่นขึ้งในอดีตหายไป เขาจึงมองเห็นชัดว่าโฉมหน้าของคุณหนูสามสกุลเยี่ยมิได้น่ารังเกียจ

ดวงตานางสะท้อนภาพหิมะขาว พวงแก้มดูนุ่มนิ่ม เผยความไร้เดียงสาออกมาหลายส่วน

ฟังคำชี้แจงของนางแล้ว เซียวหลิ่นมององค์หญิงเก้าพลางเอ่ย “เจาอวี้ เจ้าเป็นฝ่ายขอแลกเปลี่ยนวิชากับคุณหนูสามสกุลเยี่ยหรือ”

แววร้อนตัววาบขึ้นในดวงตาขององค์หญิงเก้าอย่างรวดเร็ว นางดึงแขนเสื้อของเซียวหลิ่น “เสด็จพี่…”

ยามนี้เซียวหลิ่นยังมีสิ่งใดไม่เข้าใจอีก เขามีนิสัยผ่าเผย เป็นวิญญูชนที่แท้จริงผู้หนึ่ง ในเมื่อเรื่องนี้น้องสาวเป็นฝ่ายเริ่ม เขาย่อมไม่มีทางตำหนิหลีซูซูอีก

“ก่อนหน้านี้ข้าไม่ทราบ คุณหนูสามโปรดอภัยด้วย” เขาเอ่ยกับหลีซูซู

หลีซูซูไม่คิดว่าเซียวหลิ่นจะกล่าวขออภัยตนเอง จึงรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน

ศิษย์พี่ใหญ่ดีเป็นอันดับสองในใต้หล้า เป็นรองเพียงท่านพ่อเท่านั้น โทษใครก็มิอาจโทษศิษย์พี่ใหญ่

ในความคิดของหลีซูซู เจ้าของร่างเดิมนิสัยไม่ดี สายตากลับเฉียบคมไร้ที่ติ ศิษย์พี่ใหญ่ของนางเฉิดฉายดุจจันทรา ดังฟ้าหลังฝน องอาจอย่างแท้จริง น่าเสียดายที่เขาแตกดับเร็วเกินไป

ก่อนหน้านี้เซียวหลิ่นชิงชังเจ้าของร่างเดิมถึงเพียงนั้น อันที่จริงใช่ว่าไร้เหตุผล หนึ่งเพราะเจ้าของร่างเดิมทำแต่เรื่องแย่ๆ สองเพราะเจ้าของร่างเดิมปากแข็ง ต่อให้ทำเรื่องชั่วช้าก็ยังไม่สำนึกผิด

เซียวหลิ่นแม้จะเอ่ยขอโทษ แต่ความรู้สึกที่มีต่อหลีซูซูหาได้ดีขึ้น

ถึงอย่างไรวันนั้นภรรยาเขาเยี่ยปิงฉางตกน้ำ ก็เป็นฝีมือของคุณหนูสามสกุลเยี่ยอย่างแท้จริง ดังนั้นเขาจึงแค่พยักหน้าให้หลีซูซูเล็กน้อย มองก็ไม่มองสักแวบและหันกายเดินจากไป

องค์หญิงเก้าคิดไม่ถึงว่าเยี่ยซีอู้ที่ในอดีตรู้จักแต่อาละวาด วันนี้กลับไม่เอะอะโวยวายและอธิบายให้เสด็จพี่ฟังอย่างใจเย็น ครั้นเห็นเสด็จพี่มิได้ช่วยตนต่อว่าหลีซูซู นางจึงกระทืบเท้าเร่าๆ หันหลังวิ่งจากไป “เสด็จพี่ รอข้าด้วย”

พอพี่น้องสกุลเซียวจากไปแล้ว หลีซูซูหันกลับไป เห็นชุนเถากำลังยิ้มอย่างโง่งม

หลีซูซูอดถามมิได้ “เจ้ายิ้มอะไร”

ชุนเถาโพล่งตอบทันใด “นี่นับเป็นครั้งแรกที่องค์ชายหกยอมจำนนให้คุณหนู”

แม่ทัพใหญ่เยี่ยกุมอำนาจทหารยิ่งใหญ่ไว้ในมือ แม้แต่ฮ่องเต้ยังไม่กล้าแตะต้องคุณหนูสามส่งเดช

ทว่าองค์ชายหกที่สูงส่งปานกล้วยไม้ สง่างามราวต้นไม้หยก กลับไม่เคยปกปิดความรังเกียจที่มีต่อคุณหนูสาม ที่ผ่านมาทุกครั้งเวลาพบกันล้วนตีหน้าบึ้ง ตำหนิคุณหนูอย่างเย็นชารอบหนึ่ง

ครั้งที่รุนแรงที่สุด ตอนนั้นคุณหนูใหญ่ยังไม่ออกเรือน คุณหนูสามคิดจะตบหน้าคุณหนูใหญ่ องค์ชายหกจึงสะบัดตัวคุณหนูสามออก

ครั้งนั้นคุณหนูสามโมโหจนเขวี้ยงทุกอย่างในห้องที่สามารถเขวี้ยงได้

ฟังชุนเถาเล่าเช่นนี้ หลีซูซูรู้สึกอยากหัวเราะเช่นกัน

เด็กโง่ชุนเถาผู้นี้ช่างใจกว้างจริงแท้ พึงรู้ว่าแส้เมื่อครู่นี้ขององค์หญิงเก้าหากโดนหน้า ชุนเถาต้องเสียโฉมแน่ สุดท้ายในใจของเด็กน้อยผู้นี้ กลับเอาแต่คิดถึงเรื่องรักใคร่เกลียดชังเล็กน้อยระหว่างคุณหนูของตนกับองค์ชายหก

สองคนแยกย้ายไปแต่งงาน เรื่องระหว่างพวกเขาเป็นไปไม่ได้ตั้งนานแล้ว

เซียวหลิ่นแค่เอ่ยคำว่า ‘ขออภัย’ อย่างราบเรียบ ชุนเถากลับดีอกดีใจถึงขั้นนี้ แต่ก่อนเจ้าของร่างเดิมเป็นที่ชิงชังถึงขั้นใดกัน

พอคิดถึงตอนเด็กๆ ศิษย์พี่ใหญ่เกล้าผมให้ตนอย่างอ่อนโยน จากนั้นคิดว่าน้อยนักที่ศิษย์พี่ใหญ่จะชิงชังใครสักคน แต่บัดนี้เขากลับไม่ชอบหน้าร่างนี้ของตนอย่างมาก

หลีซูซูรู้สึกสิ้นหวังกับภาพลักษณ์ยามนี้ของตนเองเหลือเกิน