ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 7-บทที่ 8

บทที่ 7

หรูเสี่ยวนันปากอ้ากว้างจนคางแทบจะถึงพื้น

วันหน้าเพิ่มอาหาร…ให้ข้ากินของมีชีวิตหรือ

ในสมองมีภาพหนูตายตัวแข็งทื่อแวบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

หรูเสี่ยวนันหันหน้าไปด้านข้างแล้วอาเจียนลมออกมา

ชิงโม่เหยียนมองดูท่าทางสลดของนางอย่างไม่ทุกข์ร้อน

หรูเสี่ยวนันอึดอัดใจอยู่พักหนึ่ง ร่างสัตว์บ้าบอสมควรตายนี้ เดี๋ยวข้าก็หนีออกไปเสียหรอก!

พอเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจที่เห็นดวงตาที่ตาดำขาวแยกชัดเจนนั้นมองนางอย่างเย็นชา นางขนลุกซู่ในทันที

“จี๊ดๆ…” นางแหงนหน้า ส่งเสียงร้องใส่ชิงโม่เหยียนไม่หยุด

ก่อนหน้านี้เสียงร้องที่นางสื่อความหมายกับเขาจะค่อนข้างสั้นกระชับ อย่างเช่น ข้าหิวแล้ว ข้าอยากกินอันนี้ ข้าอยากกินอันนั้น ข้าอยากกินอีก…

นางใช้เท้ากุมขมับ รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมา

เห็นนางพึมพำอยู่ครู่ใหญ่ ชิงโม่เหยียนก็มีสีหน้าขุ่นเคืองยิ่งขึ้น

ช่วยไม่ได้ เรื่องที่นางอยากพูดเหล่านี้ใช่ว่าแค่ตั้งใจฟังแล้วจะเข้าใจได้

ชิงโม่เหยียนมองเจ้าตัวเล็กหย่อนก้นนั่งบนตักของเขาอย่างห่อเหี่ยว ท่าทางก้มหน้าเศร้าใจนั้นทำให้ยิ่งดูน่ารักน่าสงสารมากขึ้น

เขาบีบปลายหูของมัน “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ข้าจะถามเจ้า ถ้าข้าพูดถูก เจ้าก็พยักหน้า”

“จี๊ดๆ” หรูเสี่ยวนันพยักหน้าหงึกๆ นางได้แต่รู้สึกว่าโชคดีที่ได้เจอคนฉลาดแบบนี้ เขามักจะเข้าใจความคิดของนางได้ง่ายมาก

“ตอนที่ข้าเอาหุ่นไม้ตัวนั้นกลับมาจากหอเชียนเล่อ เจ้าก็รู้ว่ามันมีปัญหาแล้วใช่หรือไม่”

หรูเสี่ยวนันพยักหน้า

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามันมีปัญหา”

หรูเสี่ยวนันเบิกดวงตาสีเขียวสุกใสคู่นั้น ท่าทางดูจนใจ คำถามนี้นางจะตอบอย่างไร ใช่ว่าจะพูดให้ชัดเจนได้ในประโยคสองประโยค

ชิงโม่เหยียนมองออกถึงความลำบากใจของนาง จึงเปลี่ยนคำถามเป็นอีกแบบ “ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เจ้าก็ยังมองออกอย่างนั้นหรือ”

แน่นอน! หรูเสี่ยวนันเชิดปลายคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

ในดวงตาชิงโม่เหยียนเปล่งประกายขึ้น

น่าสนใจ ยิ่งเขาถามมากขึ้น ก็ยิ่งพบว่าความลับในตัวของเจ้าตัวเล็กนี้น่าตื่นเต้น นี่คงเป็นลิขิตสวรรค์กระมัง ที่ให้เขาเก็บของล้ำค่าได้เช่นนี้

“ครั้งหน้าถ้าเจอเรื่องเช่นนี้อีก เจ้าต้องเตือนข้า” ชิงโม่เหยียนพูดอย่างจริงจัง

หรูเสี่ยวนันกะพริบตา เตือนเขาหรือ เขาจะยอมเชื่อนางจริงหรือ

“ข้าเชื่อเจ้าอยู่แล้ว” ชิงโม่เหยียนยื่นนิ้วไปดีดหน้าผากของนาง

โอ๊ย! หรูเสี่ยวนันเอาเท้าลูบหน้าผากตัวเอง เอะอะก็จะลงไม้ลงมือกับข้า

นางกระโดดขึ้นบนโต๊ะ อยากอยู่เงียบๆ

ทันใดนั้นก็มีเสียงสบถเจ็บปวดดังมาจากข้างหลัง

หรูเสี่ยวนันหันหน้าไปอย่างประหลาดใจ เห็นชิงโม่เหยียนใบหน้าซีดขาว มือที่เกาะขอบโต๊ะมีเส้นเลือดปูดนูนเห็นได้ชัด ดวงตาที่ตาดำขาวแยกชัดเจนมีม่านเลือดปรากฏขึ้นมาจางๆ