ทดลองอ่าน ขอสักครั้ง… ให้คืนนี้ผมได้รักคุณ ชุด ขอได้ไหม… บทที่ 2

บทที่ 2

บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์

เมื่อการันต์ยืนยันแล้วว่าอยู่กรุงเทพฯ คนเดียวได้ อีกทั้งยังรับปากว่าจะพยายามมีเรื่องมีราวกับฤกษ์และพรรคพวกให้น้อยลง กีรณาก็ตัดสินใจมาทำงานที่สตูลตามคำชวนของวรรณสา โดยก่อนออกเดินทางสามวันเธอได้โทรศัพท์กลับไปคอนเฟิร์มกับเพื่อนซึ่งทางนั้นก็ยินดีอย่างยิ่ง

‘ประภาภัสสร’ เป็นโรงแรมชื่อดังระดับห้าดาวและมีโรงแรมในเครือเกือบสิบแห่งกระจายอยู่ทุกภาคของประเทศไทยโดยมีศูนย์บริหารหลักอยู่ที่กรุงเทพฯ ซึ่งเป็นโรงแรมแห่งแรกที่ก่อตั้งขึ้นเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน เพื่อให้โรงแรมแต่ละแห่งให้บริหารและมีจุดมุ่งหมายไปในทิศทางเดียวกัน แต่จะมีการปรับเปลี่ยนรายละเอียดบางอย่างเพื่อให้สอดรับกับวิถีชีวิตของคนในแต่ละท้องที่ด้วย นอกจากนี้ยังมีผู้บริหารจากกรุงเทพฯ แวะเวียนไปตรวจสอบการทำงานในโรงแรมแต่ละสาขาอยู่เนืองๆ เพื่อให้การบริการเป็นไปตามเป้าหมายที่วางเอาไว้ซึ่งแต่ละสาขาก็ได้การตอบรับจากลูกค้าเป็นอย่างดีมาตลอดโดยเฉพาะในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา

สาขาที่สตูลเพิ่งเปิดให้บริการอย่างเป็นทางการเมื่อสองเดือนที่แล้วหลังจากที่มีการก่อสร้างและตกแต่งอยู่นานจนเสร็จสมบูรณ์ในทุกภาคส่วน เพียงแค่เปิดบริการวันแรกก็เป็นที่จับตามองของประชาชน เพราะมีการเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่ มีดาราชื่อดังมากมายมาร่วมงาน

ไม่เพียงเท่านั้นหลังเปิดตัวทั้งดารา เซเลบ และคนดังมากมายก็แห่มาเที่ยวพร้อมทั้งเช็กอินลงโลกโซเชียลจนกลายเป็นการประชาสัมพันธ์ไปในตัว แล้วไม่นานชื่อเสียงของโรงแรมแห่งนี้ก็แพร่สะพัดออกไปและกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวอีกแห่งหนึ่งที่สำคัญของประเทศ

“แกพักอยู่ห้องเดียวกับฉันก่อนก็แล้วกัน”

วรรณสาเดินนำกีรณาเข้าไปในห้องพักพนักงานที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ตั้งแต่เริ่มงานในโรงแรมนี้ อันที่จริงห้องหนึ่งต้องอยู่กันสองคน แต่พนักงานยังไม่เต็มทุกตำแหน่งทำให้ห้องนี้มีที่ว่างสำหรับกีรณา และหากกีรณาได้งานที่โรงแรมจริงๆ วรรณสาก็จะขอกับฝ่ายบุคคลให้กีรณามาพักห้องนี้

“แกพาฉันเข้ามาด้วยแบบนี้จะไม่เป็นไรใช่มั้ย ฉันยังไม่ได้เป็นพนักงานที่นี่เลย”

“ที่นี่อนุญาตให้พาเพื่อนหรือญาติมาพักชั่วคราวได้”

“แต่ที่นี่ก็ดูแลพนักงานดีเหมือนกันเนอะ หอพักดูดีเชียว แถมยังแยกหอพักชายหญิงอีก”

กีรณากวาดสายตามองห้องพักพนักงานซึ่งเป็นห้องขนาดเล็ก แต่มีห้องน้ำในตัว เตียงเดี่ยวสองเตียง ตู้เย็น ตู้เสื้อผ้า เครื่องปรับอากาศ และโต๊ะทานอาหารเล็กๆ สำหรับสองคน แม้จะมีห้องให้อยู่ฟรี แต่พนักงานต้องเสียค่าน้ำและค่าไฟเองซึ่งกีรณาคิดว่าเหมาะสมแล้ว ไม่อย่างนั้นพนักงานก็คงใช้น้ำใช้ไฟยิ่งกว่าเป็นแขกที่มาเข้าพักจนพลอยให้โรงแรมขาดทุนและอาจจะปิดตัวลงในไม่ช้า

“ถ้าไม่แยกก็วุ่นวายพอดีน่ะสิ คงมีคนย่องเข้าหากันจนไม่ทำงานทำการพอดี เออ! ฉันฝากงานให้แกแล้วนะ อีกสองสามวันก็น่าจะรู้ว่าแกจะได้งานหรือเปล่า แต่ฉันว่าแกน่าจะได้ชัวร์ๆ”

“ฉันนี่ก็แอบใจร้อนเหมือนกันเนอะ เขายังไม่ตอบตกลงว่าจะรับเข้าทำงานหรือเปล่าก็เดินทางมารอแล้ว” กีรณาพูดติดตลก แต่คิดไปแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยรอบคอบเท่าไหร่

น่าจะรอให้ทางนี้คอนเฟิร์มก่อนว่าได้งานจริงๆ เธอค่อยเดินทางมาที่นี่ก็ยังไม่สาย แต่ก่อนหน้านี้เธอคุยกับวรรณสาแล้ว เพื่อนก็ยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเธอจะได้งานแน่นอน เธอเบื่อกรุงเทพฯ อยู่แล้วก็เลยตัดสินใจรีบเดินทางมาที่นี่เพื่อหนีความวุ่นวายและมาพักผ่อนก่อนเริ่มทำงาน