ทดลองอ่านนิยาย ในม่านกาล บทที่ 4 – Jamsai
Connect with us

Jamsai

LOVE

ทดลองอ่านนิยาย ในม่านกาล บทที่ 4

บทที่ 4

 

เริ่มแรก ไลลาคิดว่าตนฝันไป

…เป็นฝันประหลาดโลดโผน คล้ายตัวเองกำลังแหวกว่ายอยู่กลางเวิ้งดาราจักร ดำดิ่งและพุ่งทะยานเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลม ครู่หนึ่งก็ไปอยู่ในทางช้างเผือกพริบพราวระยับตา ประเดี๋ยวรอบตัวก็มืดสนิทราวหลุดเข้าไปในหลุมดำ…เป็นเช่นนั้นกระทั่งหญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

ไลลาลืมตาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะมุ่นคิ้วเมื่อไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ควรมีสักนิด

…หรือเธอจะตายไปแล้ว

แสงสว่างขาวโพลนค่อยๆ รางเลือนก่อนภาพเบื้องหน้าจะก่อตัวขึ้นทีละน้อย…แล้วเธอก็มองเห็นชัดเจน

…ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังหลับใหล ห่างจากเธอเพียงไม่กี่คืบ ใบหน้าราวหินอ่อนแกะสลักมองดูคล้ายภาพฝันมากกว่าจะสัมผัสได้จริง ชวนให้นึกถึงเทพสักองค์ในปกรณัมกรีก…

อา…เธอตายไปแล้วจริงๆ หรือนี่…จึงได้มาอยู่ในสรวงสวรรค์ร่วมกับเทวดาที่งดงามเช่นนี้

หญิงสาวรำพึงพลางเหลือบมองเรือนผมสีปีกกาที่ดูยุ่งนิดๆ ของเขา แล้วมือก็เอื้อมขึ้นไปก่อนใจคิด แตะเส้นไหมดำสนิทนั้นด้วยหวังจะสัมผัสอย่างแผ่วเบาที่สุด ทว่าคิ้วเรียวกลับต้องขมวดมุ่น เมื่อมือของเธอกลับทะลุผ่านบุรุษตรงหน้าไปราวคว้าอากาศธาตุ

ไลลาอ้าปากเหวอ แปะป่ายมือไปมาหากก็ไม่สามารถแตะต้องเขาได้เลย ร่างระหงขยับเข้าไปใกล้อีกนิดพลางจับจ้องชายหนุ่มด้วยความรู้สึกสงสัย…หรือนี่จะเป็นคนที่เธอบังเอิญเสกสร้างขึ้นมาเพื่อปลอบใจการตายโดยไร้ความรักของตัวเอง ว่ากันว่าเมื่อเป็นนางฟ้าแล้วจะเสกอะไรขึ้นมาก็ได้มิใช่หรือ…

ความคิดในหัวลื่นไหลไร้สาระได้ไม่นานก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อคิ้วเข้มของคนตรงหน้าขมวดมุ่นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาสีนิลขึ้นมาสบกับเธอพอดิบพอดี

…เนิ่นนานราวเวลาไม่เคยเคลื่อนไหวและอากาศรอบกายไม่จำเป็นอีกต่อไป ไลลารู้สึกคล้ายตนเองถูกประกายดำสนิทนั้นดูดกลืนเข้าไปจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้ เหมือนมีเถาวัลย์เกี่ยวกระหวัดทั้งร่างให้ดำดิ่งลงสู่วังน้ำวน…วิงเวียนและมึนงงอย่างที่สุด

“สะ…สวัสดี”

หญิงสาวกลั้นใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเพราะความประหม่า ก่อนจะนึกสงสัยขึ้นมาว่าจะเขินอายอะไร ยิ่งเห็นเขามีสีหน้าตกตะลึงไม่แพ้กันด้วยแล้ว จึงกลืนน้ำลายลงคอพร้อมส่งยิ้มไปให้ใหม่

“เอ้อ…เราควรแนะนำตัวกันก่อนไหม”

พรึบ!!

ร่างสูงกระโดดลุกออกจากเตียงทันที เขาคว้ากระดิ่งบนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะสั่นอย่างแรงขณะที่ไลลาทำได้เพียงยันตัวขึ้นนั่งและกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความงงงวย เริ่มจะเข้าใจแล้วว่านี่ไม่ใช่แดนสวรรค์อย่างที่คิดในตอนแรก

ยามนี้เธออยู่บนเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ ภายในห้องนอนซึ่งตกแต่งไว้อย่างหรูหราหากก็ดูมีระเบียบ เครื่องเรือนทุกอย่างใหม่เอี่ยมเป็นมันปลาบ ส่วนมากคล้ายนำเข้ามาจากยุโรป แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดม่านโปร่งสีขาวข้างหน้าต่างบ่งบอกว่าเป็นเวลาเช้าตรู่ ขณะที่กลิ่นหอมเย็นจากดอกไม้ถูกสายลมพัดหอบขึ้นมากรุ่นติดอยู่ในอากาศ ไลลาอาจรื่นรมย์กว่านี้หากเสียงกรุ๋งกริ๋งจากกระดิ่งจะไม่ฟังเร่งเร้า กระทั่งเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น

“เข้ามา”

ชายหนุ่มเอ่ยโดยไม่เหลือบมาทางเธอสักนิด

ไลลาหันไปมองชายอีกคนที่คลานเข่าเข้ามาก่อนจะนั่งพับเพียบลงกับพื้นบ่งบอกสถานะ หน้าตาดูเหลอหลา ด้วยพยายามเก็บซ่อนความแปลกใจเอาไว้

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” ร่างสูงเอ่ยพลางชี้มาที่เธอ น้ำเสียงมีริ้วแววความไม่พอใจชัดเจน

ชายที่นั่งอยู่หันมาทางเตียงนอนอย่างงุนงง แต่กลับกวาดสายตาผ่านเธอไปราวหญิงสาวเป็นเพียงอากาศธาตุอันไร้ตัวตน ก่อนจะกล่าวกับผู้เป็นนายด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ

“ฝ่าพระบาททรงหมายถึงใครหรือกระหม่อม”

ไลลาแทบอ้าปากเหวอ ดีดตัวเองไปจนสุดเตียงทั้งยังยืดหลังตรงจนแทบโงนเงน ถลึงตาใส่ผู้พูดเต็มที่ หากคนถูกมองกลับไม่มีทีท่าจะสนใจเธอสักนิด

…ไม่ใช่แค่หญิงสาวเท่านั้นที่ตกใจ ร่างสูงหันมามองเธอก่อนเอ่ยกับคนรับใช้อีกครั้ง

“นี่อย่างไร คนที่นั่งอยู่ตรงปลายเตียงนี้”

คราวนี้ชายที่นั่งอยู่เริ่มยืดคอสำรวจเตียงอย่างถ้วนถี่ หากก็ยังกวาดสายตาผ่านเธอไปหลายต่อหลายครั้งจนไลลาทนไม่ไหว กระโดดลงไปยืนจ้องเขานิ่ง ก่อนความรู้สึกประหวั่นในใจจะไหลอาบเข้ามา เมื่อไม่มีแม้แต่ร่างเงาของเธอในแววตานั้นสักนิด!

“ไม่…ไม่มีใครเลยกระหม่อม”

ร่างระหงนิ่งค้างราวถูกสาป ทั้งสับสนและมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ไลลาค่อยๆ หันไปหาชายหนุ่มซึ่งกำลังจับจ้องเธออย่างพรึงเพริดไม่ต่างกัน ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ระบายลมหายใจออกเชื่องช้า แล้วกล่าวกับคนรับใช้ด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม

“ออกไปก่อน”

ทั้งห้องตกสู่ภวังค์แห่งความเงียบอีกครั้งกระทั่งบุรุษที่สามพ้นออกไป หญิงสาวรู้สึกในหัวมีเสียงอื้ออึงจากคำตอบเมื่อครู่ ตอกย้ำซ้ำๆ ว่าเธอไม่มีตัวตน ดวงตาสีน้ำตาลแกมเขียวกวาดมองโดยรอบคล้ายจะหาที่พึ่งพิง ก่อนจะสบเข้ากับเจ้าของประกายตามืดสนิทนั้น พลันความรู้สึกบางอย่างก็เต็มตื้นขึ้นมาในใจ ผลักดันให้สองขาค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาเขาช้าๆ

“หล่อนเป็นใคร”

น้ำเสียงน่าเกรงขามหยุดเธอเอาไว้แค่ครึ่งทาง ริมฝีปากอิ่มเม้มชั่งใจแล้วจึงเอ่ย

“ฉันชื่อไลลา” ว่าพลางหันรีหันขวาง “ที่นี่ที่ไหนคะ”

ท่าทางของเขาคล้ายไม่พอใจที่ถูกซักถาม จึงตอบอย่างขอไปที

“วังสวนกระจก”

คำตอบนิ่งๆ นั้นมีผลชะงัดต่อผู้ฟัง ไลลากวาดสายตามองรอบห้องอีกครั้ง ก่อนถลาไปเกาะหน้าต่างพลางชะโงกหน้าสำรวจทั่วบริเวณเบื้องล่าง นั่นอย่างไร! เรือนกระจกสีขาวที่เธอพะวงถึงมาโดยตลอด เช่นนั้นแล้วนี่ก็เป็นบ้านที่เธอตามหาไม่ผิดแน่ บ้านที่มี…มี…

ความคิดของหญิงสาวชะงักกึก เมื่อภาพความฝันในหัวคล้ายจางหายไปเสียสิ้น ราวกำแพงสีที่ถูกชะล้างจนเหลือเพียงผนังเปลือยเปล่า …เป็นไปได้อย่างไร ความฝันที่ตามติดเธอมาชั่วชีวิตจู่ๆ ก็พลันว่างเปล่าเช่นนี้?!!

“คุณ…?” ไลลาหันกลับไปสบตาร่างสูงอีกครั้ง ความมึนงงยังประดังเข้ามาไม่รู้จักจบ

“หม่อมเจ้าดิเรกภาสกร ภานุวรรธน์…เจ้าของวัง” ชายหนุ่มตอบเธอด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งอย่างคนที่คงสติไว้ได้ดีกว่า

“ฉัน…โอ๊ย เดี๋ยวนะ ฉัน…งงไปหมดแล้ว”

…เธอถูกรถชนไม่ใช่หรือ แล้วจะมาโผล่ในวังสวนกระจกในสภาพสมบูรณ์พร้อมเช่นนี้ได้อย่างไร ไหนจะเรื่องที่คนรับใช้คนนั้นมองไม่เห็นเธออีก…หรือจะเป็นฝันอีกแล้ว ฝันประหลาดซ้ำซ้อนของคนใกล้ตายหรืออย่างไร!!

“คุณ…หม่อมเจ้าคะ ฉันขอยืมมือถือได้ไหม…ไม่สิ ขอยืมแล็ปท็อปเลยแล้วกัน ขอฉันสไกป์ไปหาที่บ้านสักห้านาทีก็พอ ฉันต้องติดต่อพ่อกับแม่ก่อน…”

หญิงสาวกล่าวรัวเร็ว สองขาก้าวเข้าใกล้ร่างสูงอย่างร้อนรน หมายจะเอื้อมไปเขย่าแขนของเขาเพื่อขอร้อง หากก็ต้องประหวั่นยิ่งขึ้นเมื่อมือที่ยื่นออกไปกลับทะลุผ่านชายหนุ่มราวคว้าอากาศ ไม่อาจจับต้องได้อย่างใจคิด!

ไลลาค่อยๆ ช้อนนัยน์ตาขึ้นมองคนตรงหน้า ริมฝีปากแห้งผากสั่นระริก เสียงที่เอ่ยจึงทั้งเพี้ยนและแผ่วหวิว

“ฉัน…ตายแล้ว?!”

…เริ่มแรกเธอคิดว่าชายหนุ่มเป็นเพียงภาพฝันหรือนิมิตที่ถูกสรรค์สร้างขึ้นมา จึงไม่แปลกใจมากนักที่ไม่สามารถแตะต้องเขาได้ ทว่าเมื่อหลายอย่างเริ่มชัดเจนจึงได้รู้ เธอต่างหากที่เป็นเพียงอากาศธาตุ…เธอต่างหากคือความว่างเปล่าไร้ตัวตน!!

“นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน” เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเองทั้งยังดูเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จึงเอ่ยถามอีกครั้งด้วยท่าทีห่างเหิน “แล้วเธอมาที่นี่ได้อย่างไร”

“ฉันโดนรถชน”

ไลลาพยายามรวบรวมสติเพื่อเรียบเรียงความทรงจำ เสียงกระดูกหักยังกึกก้องอยู่ในหู รสแปร่งปร่าของลิ่มเลือดคล้ายอบอวลขึ้นมาในปากอีกครั้ง

“ฉันโดนรถชนหน้าวังสวนกระจกนี้เอง”

หม่อมเจ้าดิเรกภาสกรจ้องเธอนิ่ง คล้ายชั่งใจชั่วครู่ก่อนเอ่ย

“วังนี้เพิ่งสร้างเสร็จ ไม่เคยมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นหน้าวังสักครั้ง”

“เป็นไปได้ยังไงคะ จากที่ฉันเห็นข้างนอกก็เหมือนสร้างขึ้นมาตั้งนานจนต้องทาสีกำแพงใหม่ด้วยซ้ำ แถมต้นไม้ยัง…” ไลลาชะงักลง ดวงตาสีประหลาดเบนออกไปนอกหน้าต่าง…นอกจากเรือนกระจกสีขาวและต้นไม้สูงเพียงสามสี่ต้นแล้ว โดยรอบก็เป็นสนามหญ้าโล่งกว้าง ปะปนเพียงสุมทุมพุ่มไม้กระจายไปทั่ว เลยไปถึงกำแพงรั้วที่ล้อมรอบอาณาเขตไว้ ทุกอย่างยังดูใหม่…ไม่มีวี่แววของต้นไม้ใหญ่หนาทึบสักนิด

“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” เสียงที่เอ่ยแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ “…ปีนี้ปีอะไรแล้ว”

แม้จะมีท่าทีประหลาดใจ แต่ร่างสูงก็ยอมตอบแต่โดยดี

“สองพันสี่ร้อยเก้าสิบห้า”

“…บ้าแล้ว” พึมพำกับตัวเองก่อนหันไปมองผู้พูดอีกครั้ง “เรื่องแบบนี้มันบ้าเกินไปแล้ว”

…ทุกสิ่งดูผิดเพี้ยน เป็นเรื่องตลกร้ายที่จะให้เชื่ออย่างไรก็เชื่อไม่ลง เธอจับจ้องใบหน้าราวรูปสลักนั้นอยู่เนิ่นนาน รู้สึกเคว้งคว้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เหมือนเดินมาสุดปลายอุโมงค์เพียงเพื่อเจอกับทางตันเท่านั้น

ไลลาเผลอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ขณะเดียวกันร่างสูงก็เดินไปเปิดประตูห้องก่อนจะหันมาหาเธออีกครั้ง

“ฉันเห็นด้วยว่าเรื่องนี้มันบ้า เพราะฉะนั้นเธอควรออกจากห้องนี้ไปเสียก่อน แล้วฉันจะพาเธอไปส่งบ้านเอง”

“ฉันกลับไม่ได้”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วทันที ท่าทางของเขาไม่ได้เอ็นดูเธอมาตั้งแต่แรกแล้ว กอปรกับความหงุดหงิดที่ต้องตื่นเช้ามาเจอเรื่องรำคาญใจ ยามนี้จึงมีบรรยากาศชวนให้อึดอัดอยู่มากโข

“ทำไม” เสียงทุ้มราบเรียบ

“ฉันไม่รู้ว่าต้องกลับยังไง”

“ไร้สาระ” หม่อมเจ้าดิเรกภาสกรอดค่อนแคะไม่ได้ “คนเราจะไม่รู้ทางกลับบ้านของตัวเองได้อย่างไร”

“อ้าว ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่คะ” ไลลาเผลอเถียง ซ้ำยังยู่ปากใส่ร่างสูงด้วยความเคยชิน อย่าว่าแต่หาทางกลับบ้าน…ให้หาคำตอบว่าเธอย้อนเวลามาถึงหกสิบกว่าปีเช่นนี้ได้อย่างไรหญิงสาวก็ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้ เธอมีบ้านที่ไหนกัน ขนาดพ่อกับแม่ของเธอเองเวลานี้ยังไม่ทันได้เกิดเลย

“หรือเธอมีแผนอะไรกันแน่…มีคนส่งเธอมาระรานวังของฉันอย่างนั้นหรือ” เขาเริ่มมองเธอด้วยสายตาจับผิด อาจเพราะท่าทางตื่นเต้นเมื่อได้รู้ตัวว่าอยู่ในวังสวนกระจกของหญิงสาวเพียงชั่วเคี้ยวหมากแหลก แม้จะดูไร้จริต แต่ก็ไม่อาจวางใจ

“ซิลลี่!”

ไลลาร้องเสียงหลง ยกแขนขึ้นกอดอกขัดใจไม่แพ้กัน แต่กระนั้นก็ยังต้องคลายท่าทีลง ยิ้มแหะๆ ใส่คนตรงหน้าอย่างสอพลอ

“ใครจะมีแผนแบบนั้นกันล่ะคะ…ฉันไม่มีที่ให้ไปจริงๆ ท่าน…หม่อมเจ้า ค่อยๆ นั่งนะคะ ใจเย็นๆ ก่อนแล้วฉันจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง” อย่างไรเสียเขาก็มองเห็นเธอและเป็นเจ้าของวัง หากขออยู่ด้วยสุดท้ายอาจหาทางแก้ไขอะไรได้บ้าง

“ฉันดูเหมือนเพื่อนเล่นของเธอหรือ”

คำถามราบเรียบทำเอาคนที่เริ่มมีแผนการอย่างที่ถูกสงสัยตั้งแต่แรกหน้าม้านทันที กระนั้นไลลาก็ยังยิ้มต่อได้ด้วยนิสัยไม่คิดเล็กคิดน้อย

“แน่นอนว่าไม่เหมือน แต่เรื่องที่ฉันจะเล่าอาจเหนือความคาดหมายยิ่งกว่าเรื่องเล่าที่เพื่อนของท่านเคยเล่ารวมกันร้อยเรื่องก็ได้”

“ฉันไม่ฟัง และยังยืนยันคำเดิมว่าเธอต้องออกไป”

หม่อมเจ้าดิเรกภาสกรผลักบานประตูให้เปิดอ้ายิ่งขึ้นพลางส่งสายตากดดันมาให้

“ในเมื่อฉันเสนอว่าจะไปส่งถึงบ้านแต่เธอปฏิเสธ เช่นนั้นก็กลับเองเถิด อย่าก่อความวุ่นวายอีกเลย ทั้งวังนี้และตัวฉันไม่มีประโยชน์อะไรให้ต้องมาเกี่ยวข้องด้วยหรอก”

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ…”

ไลลาเริ่มตั้งท่าจะค้าน หากร่างสูงก็ยังเอ่ยเย็นเยียบเป็นการตัดบท

“ออกไป”

ริมฝีปากอิ่มเผยออ้าคล้ายจะเถียงต่ออีก แต่สุดท้ายก็ต้องค้างเอาไว้อย่างนั้นเมื่อดวงตาสองคู่สบประสานกัน ดวงหนึ่งมีแววดื้อรั้นและวิงวอน…อีกดวงกลับแฝงอำนาจดูห่างเหิน ไลลาทำปากยื่น จ้องมองเขาเป็นครั้งสุดท้ายอย่างอ้อนวอน แต่หม่อมเจ้าดิเรกภาสกรก็ยังเฉยชาราวร่างสูงสง่านั้นถูกกางกั้นเอาไว้ด้วยม่านน้ำแข็ง ร่างระหงจึงต้องเดินคอตกออกไปหงอยๆ

…นี่เป็นเรื่องแปลกประหลาดที่คิดอย่างไรก็หาเหตุผลมาประกอบไม่ออก เกินคาดฝันยิ่งกว่านิยายแวมไพร์หรือมนุษย์หมาป่าที่เคยอ่านมาเสียอีก ให้ตายเถอะ ย้อนเวลา? นี่เธอย้อนเวลามาได้จริงๆ หรือ และไม่เพียงเท่านั้น ตัวเธอเองยังกลายเป็นวิญญาณไร้ตัวตนเสียด้วย…

ไลลาพลันสะท้านใจขึ้นมา ในเมื่อเป็นวิญญาณเช่นนี้แล้วร่างของเธอเล่า หรือจะแหลกเหลวไปกับอุบัติเหตุเสียแล้ว หากยังมีร่างอยู่ดวงจิตก็ต้องอยู่กับตัวเองสิ ไม่ควรโลดโผนขนาดย้อนเวลามาแบบนี้ ถ้าเช่นนั้นจะกลับโลกเดิมต้องทำเช่นไร แล้วถ้าเธอกลับไป…จะเกิดอะไรขึ้น…จะได้เห็นอะไรในอนาคตข้างหน้านั่น งานศพของตัวเองอย่างนั้นหรือ

หญิงสาวสบถพืดใหญ่ หากจะต้องกลับไปเห็นความตายตัวเองให้หดหู่ใจ เช่นนั้นก็ขอท่องเที่ยวอยู่ในอดีตเสียยังดีกว่า เธอไม่อยากเห็นภาพพ่อกับแม่ที่ต้องมาเผาศพลูกสาวคนเดียว เพียงแค่คิดก็เจ็บปวดเสียแล้ว รอยยิ้มและความสุขต่างหากที่เธอปรารถนาจะจดจำ ไม่ใช่เสียงร้องไห้!

เมื่อตัดสินใจจะลองอยู่ในช่วงเวลาพุทธศักราชสองพันสี่ร้อยเก้าสิบห้า ไลลาก็นึกฉุนขึ้นมาตงิดๆ กับเจ้าของวังสวนกระจกคนนั้น ทั้งๆ ที่เขาควรจะเป็นคนที่เธอสามารถพึ่งพิงได้มากที่สุดแท้ๆ เพราะมองเห็นเธอ แต่นี่กลับขับไล่ไสส่งกันอย่างเย็นชา ไม่มีความเมตตาสักนิด …ยายไลลาหน้าโง่ เผลอไปคิดว่าเขาเป็นเทวดาได้อย่างไร นั่นมันซอมบี้ไร้ความรู้สึกชัดๆ เชอะ ถ้าให้ลองนับอายุกันจริงๆ ช่วงปีที่เธอมีชีวิตอยู่เขาก็เป็นตาเฒ่าอายุเกือบร้อยแล้วด้วยซ้ำ…ตอนเธอโดนรถชนก็คงเข็นวีลแชร์ทำหน้าบึ้งอยู่ในวังนั่นแหละ!

เมื่อเห็นว่าตนเดินออกมาถึงหน้าวังแล้ว หญิงสาวก็หันกลับไปทำท่าควงหมัดใส่อากาศทันที

“ตาแก่หงำเหงือก ใจจืดใจดำ!!”

ไลลาตะโกนร้องออกไปโดยไม่คาดหวังสักนิดว่าหม่อมเจ้าดิเรกภาสกรจะมาได้ยิน เพียงได้ระบายความขุ่นข้องออกมาก็รู้สึกโล่งใจ ก้าวเดินจากไป ไม่หันหลังกลับไปมองอีก

…โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าหลังม่านบนหน้าต่างชั้นสองของวัง คนที่เธอกล่าวหาว่าใจจืดใจดำจะยังยืนมองตามร่างระหงนั้นไปจนลับสายตา…

 

โปรดติดตามตอนต่อไป…

Comments

comments

No tags for this post.
Continue Reading

More in LOVE

บทความยอดนิยม

everY

ทดลองอ่าน เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 Chapter 2.1-2.2 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 ผู้เขียน : MINTRAN แปลโดย : ทันบี ผลงานเรื่อง : 배타적 연애 금지구역 ถือเป็นลิขสิทธิ์...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี บทที่ 1

บทที่ 1 ปีที่ยี่สิบสี่รัชศกเฉียนเต๋อแห่งราชวงศ์ต้าผิงได้ถูกกำหนดให้เป็นปีที่ต่างไปจากปกติธรรมดา ชุนจื้อ เพิ่งผ่านไป ข่าว...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน บทเพลงปณิธาน ตำนานวิหคโผบิน บทนำ-บทที่ 2

บทนำ   เทวทูตแห่งเขาปี้ลั่ว   วันนี้เป็นวันจิงเจ๋อ ขณะทูตจากเขาปี้ลั่วมาถึงสกุลมู่ มู่เฉินเพิ่งจะดึงถังน้ำขึ้นมาจาก...

community.jamsai.com