ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า
“รักฉันเยอะๆ ได้มั้ยลี”
มันคือความเว้าวอนเกือบๆ จะอ้อนออด ฉับพลันและไร้ที่มาที่ไป เขากอดเธอไว้ราวกะลาสีหาที่ยึดเกาะกลางทะเลคลั่ง คล้ายว่าหลงเหลือแต่เพียงรักนี้เท่านั้นที่จะฉุดรั้งเขาไว้จากความร้าวรานประดามีของชีวิต
“รักฉันมากๆ...ให้หัวใจเธอมีแต่เรื่องของฉัน แล้วหัวใจของฉันก็จะมีแต่เรื่องของเธอ ให้เรารักกันจนตายไปข้าง เธอจะรักฉันจนแทบบ้าเหมือนที่ฉันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้เลยได้มั้ย”
“เอาสิ”
รอยยิ้มสีกุหลาบระบายจาง มาลารินในวัยยี่สิบเอ็ดปีบ้าพอจะกระโดดใส่ความรักโดยไม่เกรงกลัวสักนิด
“เรามารักให้เหมือนว่าโลกนี้จะถล่มใส่กันเถอะ”
จากการพบกันครั้งแรกที่ไม่ค่อยน่าประทับใจ สู่ความสัมพันธ์อันลึกซึ้ง
จนมาถึงวันที่แยกจากกันโดยไม่มีแม้แต่คำล่ำลา...
กว่าสิบปีที่ ‘มาลาริน’ หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เหลือทิ้งไว้เพียงสัญญาลวงที่ว่าจะไม่แยกจากกันให้คอยหลอกหลอนชายหนุ่มอยู่ซ้ำๆ
‘กวิน ตันติณรงค์’ ได้เรียนรู้ในครั้งนั้นเองว่า ‘รัก’ ก็เป็นเพียงถ้อยคำสั้นๆ ที่ไม่อาจยึดถือได้
วันเวลาหมุนผ่าน โชคชะตาเล่นตลก นำพาคนสองคนให้กลับมาพบกันอีกครั้ง
คนหนึ่งเต็มไปด้วยความแค้นเคืองจากการถูกทอดทิ้ง
อีกคนมีแต่ความเสียใจ... ทว่าไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดได้
และยิ่งไปกว่านั้น ข้างกายเธอกลับมีเด็กชายตัวน้อยที่ไม่มีอะไรเหมือนเขาเลยสักนิด
ความทรงจำมากมายที่มีร่วมกันถูกบ่มเพาะกลายเป็นความแค้น
หากแต่ความใกล้ชิดครั้งใหม่กลับทำให้ ‘ความลับ’ ในอดีตของหญิงสาวถูกเปิดเผย
ท้ายที่สุดแล้ว... การพบกันครั้งนี้จะนำพาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไปในทิศทางใดกันแน่!
