ทดลองอ่าน I Can Do It ใครไม่ไหว ฉันลุยเอง! เล่ม 1 บทที่ 9 #นิยายวาย – Jamsai
Connect with us

Jamsai

everY

ทดลองอ่าน I Can Do It ใครไม่ไหว ฉันลุยเอง! เล่ม 1 บทที่ 9 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง I Can Do It ใครไม่ไหว ฉันลุยเองเล่ม 1

ผู้เขียน : 酱子贝 (Jiang Zi Bei)

แปลโดย : หมั่งสีโสว ซื่อเก้เหล้าก้าย

ผลงานเรื่อง : 我行让我来〔电竞〕 (Wo Xing Rang Wo Lai (Dian Jing))

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

 ** หมายเหตุยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

 

09

การแข่งขันเพิ่งสิ้นสุดลง สี่แยกข้างสเตเดี้ยมจึงมีรถติดยาวเหยียด

รถเพิ่งขยับได้ไม่กี่ก้าวก็นิ่งอีกแล้ว สือหลิวถือโอกาสใส่เกียร์ P แล้วหันหน้าไปมองที่นั่งข้างคนขับ

เจี่ยนหรงเอาข้อศอกเท้าขอบหน้าต่าง ฝ่ามือวางบนท้ายทอยมองนอกหน้าต่างตามอารมณ์

สือหลิวหรี่ตาขยับไปมองเขาใกล้ๆ เมื่อรู้สึกถึงสายตาของคนด้านข้าง เจี่ยนหรงพลันหันหน้ามา “ทำอะไร”

“ทำไมหน้านายแดงขนาดนี้” สือหลิวสังเกตแล้วพูดว่า “เสี่ยวไป๋ชนตรงไหน ส่งนายไปตรวจที่โรง’บาลสักหน่อยดีมั้ย”

เจี่ยนหรงปิดท้ายทอยที่ร้อนลวกเล็กน้อยเอาไว้พลางพูดว่า “ไม่ต้อง ไม่ได้บาดเจ็บอะไร แค่นั่งนานแล้วมันหนาว”

สือหลิวส่งเสียงอ้อ รั้งกายกลับมา “พี่เชียนเป็นคนดีจริงๆ ยอมพาพวกเราออกทางประตูหลังด้วย ความจริงฉันกับเขาไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว…”

เจี่ยนหรงฟังเขาพูดอย่างใจลอย หยิบมือถือออกมาดูแวบหนึ่ง หน้าจอเต็มไปด้วยการแจ้งเตือนข้อความจากเวยป๋อ

ก่อนรถออกตัวสือหลิวมองหมวกที่เขาถืออยู่ในมือยิ้มๆ พลางพูดว่า “นายไม่ได้เป็นแฟนคลับทีมใช่มั้ย ชอบแต่ Road เหรอ”

เจี่ยนหรงส่งเสียงอืม

“เป็นแฟนคลับตั้งแต่เมื่อไหร่” สือหลิวพูดคุยเรื่อยเปื่อย

เจี่ยนหรงพูดว่า “ดูการแข่ง”

“การแข่งครั้งไหน” สือหลิวถามอีก “เป็นแฟนคลับนานแค่ไหนแล้ว หมวกใบนี้เอามาจากไหนล่ะ ในทีม TTC ฉันชอบ Pine มากกว่าอีก Aphelios และ Ezreal ของเขาโหดจริงๆ…ว่าแต่นะ นายเล่นมิดเลน ทำไมถึงเป็นแฟนคลับ Road”

ไม่รอได้รับคำตอบ สือหลิวก็หันหน้ามองด้วยความสงสัย พบว่าอีกฝ่ายก็มองตัวเองเช่นกัน

ใบหน้าของเจี่ยนหรงยังแดงอยู่ แต่ตอนนี้กลับคืนสู่สีหน้ากวนประสาทเหมือนตอนสตรีมแล้ว

เขาพูดว่า “โฟกัสที่ตัวเอง ยุ่งเรื่องของตัวเองให้ดี”

สือหลิว “…”

เมื่อถึงหน้าประตูย่านที่พัก เจี่ยนหรงปฏิเสธร่มที่สือหลิวจะยื่นมา เขาเปิดประตูลงจากรถไป “ขอบคุณนะ คราวหน้าค่อยเลี้ยงข้าวนาย”

สือหลิวเองก็ไม่เกรงใจเขา “ฉันเลือกร้าน”

“โอเค”

“นี่ รอเดี๋ยว” สือหลิวเรียกเขาเอาไว้ เหลือบตามองย่านที่พักซอมซ่อที่ด้านข้าง “ทำไมนายยังอยู่ที่นี่ ฉันมีบ้านของเพื่อนสนิทกำลังปล่อยเช่าพอดี ราคาคุยกันได้ นายรับไหวแน่นอน สภาพแวดล้อมก็ดีกว่าที่นี่มาก ฉันแนะนำให้นายเอามั้ย”

เจี่ยนหรงส่ายหน้าโดยไม่แม้แต่จะคิด “ไม่ต้องหรอก ฉันอยู่จนชินแล้ว”

สภาพแวดล้อมของสถานที่ที่เขาอาศัยอยู่นั้นธรรมดาจริงๆ มิหนำซ้ำยังเป็นพื้นที่ห่างไกลอีกด้วย แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ส่งผลกระทบต่อเจี่ยนหรงที่นานๆ จะออกไปข้างนอกสักครั้งเลย ขอเพียงมีเตียงที่สะอาดสักหลัง คอมพิวเตอร์ที่เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตสักเครื่องเขาก็อยู่ได้แล้ว

ฝนยังตกอยู่แต่เป็นเพียงฝนปรอยๆ เขามองดูรถของสือหลิวแล่นออกจากปากทางอันคับแคบ เจี่ยนหรงยัดหมวกเข้าในเสื้อคลุม รูดซิปให้แน่นแล้วหันกายเดินเข้าบ้าน

 

คนของ TTC กลับไปที่แคมป์ เสี่ยวไป๋ยังบ่นเรื่องที่เกิดขึ้นตรงประตูหลังอยู่

“นายวางใจเถอะ ไม่เป็นไรจริงๆ” หยวนเชียนพูด “ถ้านายกลัว Soft ขนาดนี้ งั้นฉันฝากสือหลิวเอาข้อความไปบอกเขาให้”

“ใครกลัวเขา…” เสี่ยวไป๋ยืดอกพูดอย่างวางท่าใหญ่โต “ผมชนคนก็เลยรู้สึกผิดไม่ใช่เหรอ อีกอย่างพี่เชียน ถ้าไม่ใช่พี่เชิญเขาออกประตูหลังมากับพวกเราผมก็คงไม่ชนเขาหรอก เรื่องนี้พี่มีส่วนรับผิดชอบ พี่ต้องรับผิดชอบแก้ไขปัญหา!”

หยวนเชียนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เขาเรียกคนไว้ก็จริงแต่ก็เพียงแค่ทำตามคำสั่งของกัปตันทีมเท่านั้น

เขาพยักหน้า “ได้ ฉันจะพูดกับเขา”

ลู่ป๋อหยวนเมินความวุ่นวายของพวกเขา ถอดเสื้อคลุมพลางเดินไปห้องฝึกซ้อม

เขาเพิ่งเดินเข้าประตู พี่ติงก็ตามเข้ามาแล้ว

“เพื่อนแนะนำหมอนวดคนหนึ่งให้ฉัน บ่ายวันพรุ่งนี้ฉันจะให้เขามานวดให้พวกนายที่แคมป์” พี่ติงมองไปที่มือของเขาตามสัญชาตญาณ “สองวันนี้เป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่มั้ย”

“ไม่เจ็บนานแล้ว” ลู่ป๋อหยวนวางเสื้อคลุมไว้บนเก้าอี้ส่งๆ เมื่อเห็นพี่ติงยังยืนนิ่งไม่ไปไหนด้วยสีหน้าลังเลจึงถามอีกฝ่าย “เป็นอะไรไป”

“ไม่มีอะไร” พี่ติงถอนหายใจ “ก็แค่คนของซิงคงทีวีมาหาฉัน”

ซิงคงทีวีคือพาร์ตเนอร์สตรีมของพวกเขา สัญญาสตรีมของสมาชิก TTC ทั้งหมดเซ็นกับที่นี่

สัญญาแตกต่างกันไปตามบุคคล คนอื่นในทีมต้องสตรีมเดือนละยี่สิบถึงสามสิบห้าชั่วโมง มีเพียงลู่ป๋อหยวนที่ต่างออกไป เขาไม่มีเงื่อนไขด้านเวลา ไม่สตรีมก็มีเงินเดือนพื้นฐานใช้ แถมส่วนแบ่งของขวัญยังสูง สตรีมหนึ่งครั้งทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ

ทว่าลู่ป๋อหยวนไม่ขาดแคลนเงินค่าของขวัญส่วนนี้ ปีนี้จำนวนการสตรีมของเขาน้อยจนนับนิ้วได้

“นี่มันปลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ แพลตฟอร์มเหล่านี้ก็ต้องจัดงานเฉลิมฉลองประจำปีอะไรสักหน่อย ช่วงนี้แพลตฟอร์มสตรีมหลายแห่งสู้กันโหดสุดๆ คู่แข่งของพวกเขาเพิ่งเซ็นสัญญากับ PUD ว่ากันว่าความนิยมสูงมาก ทางแพลตฟอร์มกังวลว่ากระแสของบล็อก LoLจะสู้คนอื่นไม่ได้…เลยฝากฉันมาให้นายช่วยดึงความนิยมหน่อย” พี่ติงพูด “แต่ฉันยังไม่รับปาก ยังไงต้องดูที่นายเป็นหลักอยู่แล้ว นายอยากไปก็ไป ไม่อยากไปฉันจะได้ปฏิเสธ”

พี่ติงพูดไปพูดมา ตัวเองก็ผิดคำพูดก่อนแล้ว “ช่างเถอะ ไม่ต้องสตรีมดีกว่า ฉันจะไปโทรหาผู้รับผิดชอบของพวกเขา…”

“เดี๋ยวครับ” ลู่ป๋อหยวนเรียกเขาเอาไว้ “กิจกรรมนั้นเริ่มเมื่อไหร่”

พี่ติงตกตะลึง “พรุ่งนี้ก็เริ่มแล้ว ยาวไปจนถึงเดือนสิบสอง”

ลู่ป๋อหยวนส่งเสียงอืม บีบอัดวิดีโอที่เซฟไว้บนเดสก์ท็อปทั้งหมดลงไปในกล่องอีเมลแล้วส่งออก

มือถือของพี่ติงสั่นขึ้น กล่องอีเมลของเขาได้รับไฟล์สิบกว่าไฟล์ “ส่งอะไรมา”

“วิดีโอบันทึก” ลู่ป๋อหยวนหยุดชะงักหลายวินาที ก่อนพูดอีก “ในนั้นคือมิดเลนที่ผมแนะนำให้ทีม”

 

วันต่อมา พอเจี่ยนหรงลืมตาก็ได้ยินเสียงฝนตกกระทบกระจกหน้าต่าง

เสียงประเภทนี้สะกดจิตคนเหลือเกิน เจี่ยนหรงอู้อยู่ครึ่งค่อนวันจึงลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เขาบิดขี้เกียจ ยื่นมือคลำหามือถือที่ไม่รู้ถูกโยนไปไว้ส่วนไหนของที่นอน

เขาติดนิสัยนอนดึกไปแล้ว เมื่อคืนเจี่ยนหรงดูหนังจนฟ้าสว่างถึงค่อยนอน ตอนนี้คือเวลาหกโมงเย็นเสียแล้ว

เสียงข้อความเวยป๋อหนวกหูจริงๆ ก่อนนอนเมื่อคืนเขาซ่อนไปแล้ว บนหน้าจอมือถือสะอาดหมดจด มีเพียงประโยคหนึ่งที่สือหลิวส่งมา

 

สือหลิว วันนี้นายสตรีมหรือเปล่า

ห-รง สตรีม

สือหลิว ไม่ไปไล่ตามคนดัง?

 

เจี่ยนหรงอ้าปากหาว ตอบกลับอย่างเกียจคร้าน

 

ห-รง ส่งผิดคน?

สือหลิว เปล่า นายเป็นแฟนคลับ Road ไม่ใช่เหรอ

ห-รง …เรื่องนี้นายจะพูดข้างหูฉันวันละรอบเลยเหรอ กลัวฉันจะลืม?

สือหลิว เชี่ย วันนี้ Road สตรีม

 

เจี่ยนหรงจ้องมือถืออย่างเหม่อลอยหลายวินาที

 

ห-รง จริงเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่

 

สือหลิวด่าว่า ‘แฟนคลับจอมปลอม’ จากนั้นส่งรูปสกรีนชอตในเวยป๋อมา

 

TTC•Road คืนนี้หนึ่งทุ่ม [ลิงก์สตรีม]

 

เจี่ยนหรงใช้เวลาล้างหน้าแปรงฟันสิบนาที ต่อมาก็เปิดแอ็กเคานต์หลักของสตรีมตัวเองเป็นพื้นหลังก่อน จากนั้นค่อยล็อกอินแอ็กเคานต์รอง

หกโมงห้าสิบห้านาที เขาเข้าไปส่องสตรีมของ Road อย่างตรงเวลา

Road ยังไม่มา แต่ในสตรีมของเขาอัดแน่นไปด้วยผู้คนแล้ว บนอันดับโดเนตมีแฟนคลับ สตรีมเมอร์ ถึงขั้นมีนักแข่งอาชีพ ยอดเงินโดเนตสูงเหลือเกิน ยังไม่ได้สตรีมก็พุ่งสู่อันดับหนึ่งประจำเดือนของบล็อก LoL แล้ว

หน้าจอแล็กมาก ออฟฟิเชียลเปิดช่องทางให้ Road ถึงสี่ช่อง

เจี่ยนหรงเพิ่งหาช่องที่ลื่นไหลได้ หน้าจอสตรีมสีดำพลันกะพริบ แล้วหน้าจอคอมพิวเตอร์ของ Road ก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้าทุกคน

เห็นเพียงเม้าส์ของสตรีมเมอร์ขยับอยู่บนหน้าจอเล็กน้อย ครู่หนึ่งในหูฟังก็มีเสียงหัวเราะที่เบามากดังออกมา

“รอสักครู่นะครับ ไม่ได้สตรีมนานเกินไป ลืมแล้วว่าเปิดเว็บแคมยังไง”

 

[อ๊ากกกสามี คุณมาแล้ว QAQ!]

[เป่าฝุ่นในสตรีมให้เทพลู่หน่อย =3=]

[ทำไมส่งตัวสำรองลงเกมตัดสิน ทำไมส่งตัวสำรองลงเกมตัดสิน]

[ประกาศรีไทร์คืนนี้?]

[รีไทร์แม่แกสิ ไม่มีประกาศจากออฟฟิเชียล อย่าปั่นกระแสมั่วซั่ว]

[TTC จะแตกแล้วมั้ง]

[ยิ้มของสามีเซ็กซี่จนฉันจะตายอยู่แล้ว]

 

ซับกระสุนนับพันนับหมื่นถาโถมมา เจี่ยนหรงปรับเสียงหูฟังให้ดังขึ้นและปิดซับกระสุนทิ้งไป

ในขณะที่ซับกระสุนหายวับไป หน้าต่างเว็บแคมใหญ่ๆ ก็เด้งขึ้นมา

ผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ สวมเสื้อขนสัตว์ตัวเมื่อวาน ถกแขนเสื้อถึงข้อศอก หลุบตาโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรทั้งสิ้นขณะรอคนข้างๆ ปรับอุปกรณ์ให้

แม้ปิดซับกระสุนไปแล้วแต่เอฟเฟ็กต์ของขวัญก็ยังแล็กมากอยู่ดี แบนเนอร์ของขวัญผ่านด้านบนของสตรีมแถบแล้วแถบเล่า ถึงขั้นที่เวลาการหยุดค้างของของขวัญทุกอันมีไม่ถึงสองวินาที

หูฟังเก่าของเจี่ยนหรงเองก็สะดุดเป็นพักๆ เขาส่งเสียงจิ๊จ๊ะแล้วส่งทะเลดาวไปสองอัน ระหว่างนั้นก็คิดจะไปใช้แท็บเลตดูบนเตียง

“สตรีมเรื่อยเปื่อย ไม่ต้องเปลืองเงิน” ลู่ป๋อหยวนปรับระดับเสียงไมโครโฟนเสร็จแล้ว เขาไม่ได้พูดพล่ามมากความสักประโยค เปิดเกม LoL ทันที

ขณะเจี่ยนหรงนอนอยู่บนเตียง ลู่ป๋อหยวนก็จับคู่เข้าเกมแล้ว

ลู่ป๋อหยวนไม่พูดมาก ตอบซับกระสุนที่เห็นชัดเป็นบางครั้ง เขากำลังจะสุ่มแบนแชมเปี้ยนตัวหนึ่งก็ถามว่า “อยากดูแชมเปี้ยนอะไรกัน”

ซับกระสุนระเบิดตูม

ชื่อแชมเปี้ยนซ้อนทับกันอย่างแน่นขนัด มองเห็นไม่ชัดเจน

เจี่ยนหรงเองก็ส่งไปเรื่อยเปื่อยหนึ่งตัว [Lee Sin]

“โอเค” ลู่ป๋อหยวนกวาดตามองซับกระสุน ยิ้มบางๆ เล็กน้อย “งั้นก็ Lee Sin”

เจี่ยนหรง “…”

เขากอดแท็บเลตเอาไว้พลางกลืนน้ำลาย

แชมเปี้ยนที่ซับกระสุนส่งมาแทบทั้งหมดล้วนเป็น ‘Lee Sin’ อันที่ลู่ป๋อหยวนมองเห็นคงไม่ใช่อันที่เขาส่งแน่นอน แต่ชั่วขณะนี้เจี่ยนหรงยังคงมีความเข้าใจผิดคิดว่า Road กำลังสนทนากับตัวเองอยู่

เจี่ยนหรงสีหน้าสงบนิ่ง ส่งทะเลดาวออกไปอีกสองอัน

ลู่ป๋อหยวนไม่ได้ตอบคำถามใดๆ ที่ซับกระสุนถาม และไม่พูดถึงเรื่องการแข่งขันแม้แต่คำเดียว เขาควบคุมเกมได้อย่างช่ำชอง ชนะเกมด้วยผลการต่อสู้ 12/0/6 ในสามสิบเอ็ดนาที

จังหวะที่เจี่ยนหรงกำลังจะส่งของขวัญอีกชุด สายเรียกเข้าจากวีแชตสายหนึ่งก็โทรเข้ามา

[สองทุ่มแล้ว ตกลงนายจะสตรีมหรือเปล่า] สือหลิวพูด [คนดูของนายมาเร่งฉันแล้ว!]

เจี่ยนหรงตกตะลึงก่อนจะกอดแท็บเลตลุกขึ้นอย่างรีบร้อน ปรับอุปกรณ์สตรีมเสร็จในห้านาที หลังปิดเสียงแท็บเลตเขาก็เปิดสตรีม

 

[สตรีมเมอร์โง่เง่า ฉันคิดว่าเมื่อคืนนายถูกแฟนคลับของทีมพวกนั้นรุมกระทืบ นอนตากลมที่สนามแข่งขันรอบชิงแล้ว]

[มาสายสิบนาที คืนนี้ต้องชดเชยครึ่งชั่วโมง ไม่งั้นฉันจะรีพอร์ตสตรีมนายทุกวัน]

[มาสาย อธิบายด้วย]

 

“นอนสบายไปหน่อย เลยลืมพวกนายไป” เจี่ยนหรงพูดอย่างกระชับครอบคลุม

 

[???]

[นี่แม่งคือภาษาคนเหรอ]

[เมื่อวานตอนที่ฉันดูสตรีม กลัวว่านายจะพุ่งเข้าไปชิงไมโครโฟนที่โต๊ะผู้บรรยายมาด่า PUD]

 

เจี่ยนหรงพูดว่า “เปล่า เมื่อคืนไม่ได้ตั้งใจดู”

 

[นายไปสนามแข่งยังไม่ตั้งใจดูการแข่งขันอีก? งั้นนายจะไปทำไม]

[เช้ด…รอเดี๋ยว พวกนายดูโปรแกรมแรกตรงทาสก์บาร์ของสตรีมเมอร์!]

 

เจี่ยนหรงตกตะลึง มองไปยังทาสก์บาร์ตามที่ซับกระสุนนี้บอก…[ซิงคงทีวี_หน้าหลักของห-รง]

…เป็นหน้าหลักแอ็กเคานต์รองที่เมื่อกี้เขาเปิดเพื่อเติมเงิน

เจี่ยนหรงยังไม่ทันตอบสนอง ก็มีคนส่งซับกระสุนบอกว่าตนเองเข้าไปส่องหน้าหลักของแอ็กเคานต์รองนี้แล้ว

เจี่ยนหรงหน้ามืด “เดี๋ยวก่อน ฉันอธิบายได้…”

อีกด้านลู่ป๋อหยวนกำลังรอเสี่ยวไป๋ล็อกอินมาลงเล่นดูโอ้

ขณะที่เขากำลังคิดจะลุกไปชงกาแฟสักแก้ว ก็มองเห็นซับกระสุนปรากฏคำพูดแปลกประหลาดจำนวนหนึ่ง

 

[กองทัพ Soft บุก!]

[สตรีมเมอร์นักฉอดชื่อดังแห่งซิงคงทีวีแอบเปิดแอ็กรอง ติดตาม Road แค่คนเดียว! ส่งของขวัญหกหลักให้ Road! และติดตามความเคลื่อนไหวทุกสตรีมของ Road!]

[ถึงขั้นเปิดสตรีมของ Road ก่อนขึ้นสตรีม ลืมไปแล้วว่าตัวเองก็เป็นสตรีมเมอร์ :)]

[ปกติไอ้โง่นี่ไม่ติดตามความเคลื่อนไหวใดๆ แม้แต่ของตัวเอง หวั่นไหวต่อชายชาตรีเข้าแล้ว]

[ตั้งแต่สตรีมมาเขาไม่เคยคิดจะเปลี่ยนคอมพิวเตอร์ขยะเครื่องนั้นเลยแท้ๆ เงินค่าของขวัญที่ให้นายเปิดร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่เถื่อนกากๆ ได้แล้วมั้ง]

[ร้องไห้แล้ว นักฉอดเองก็มีความรู้สึก! นักฉอดก็มีความรัก! Road โปรดเหลียวแลเด็กโง่ของฉันหน่อยเถอะ!]

 

ติดตามเรื่องราวทั้งหมดได้ใน I Can Do It ใครไม่ไหว ฉันลุยเอง! เล่ม 1

วางจำหน่ายแบบรูปเล่มที่เว็บไซต์ Jamsai Store, ร้าน Jamclub

และร้านหนังสือทั่วไป

 

รวมถึงในรูปแบบอีบุ๊กที่

Meb / OOKBEE / Fictionlog / Naiin App / SE-ED / Hytexts / comico และ ARN

Comments

comments

No tags for this post.
Continue Reading

More in everY

บทความยอดนิยม

everY

ทดลองอ่าน เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 Chapter 2.1-2.2 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 ผู้เขียน : MINTRAN แปลโดย : ทันบี ผลงานเรื่อง : 배타적 연애 금지구역 ถือเป็นลิขสิทธิ์...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี บทที่ 1

บทที่ 1 ปีที่ยี่สิบสี่รัชศกเฉียนเต๋อแห่งราชวงศ์ต้าผิงได้ถูกกำหนดให้เป็นปีที่ต่างไปจากปกติธรรมดา ชุนจื้อ เพิ่งผ่านไป ข่าว...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน บทเพลงปณิธาน ตำนานวิหคโผบิน บทนำ-บทที่ 2

บทนำ   เทวทูตแห่งเขาปี้ลั่ว   วันนี้เป็นวันจิงเจ๋อ ขณะทูตจากเขาปี้ลั่วมาถึงสกุลมู่ มู่เฉินเพิ่งจะดึงถังน้ำขึ้นมาจาก...

community.jamsai.com