ทดลองอ่าน รัชทายาทบัญชา เล่มที่ 1 บทที่ 8 #นิยายวาย

บทที่ 8

ยามจื่อ ศาลาเหอชิงในจวนหลิ่งหนานอ๋องมีแสงไฟสว่างไสว

เนื่องจากต่งป๋อหรูมาช้าไปก้าวหนึ่งหลังเข้าประตูมาก็ให้เฉินเฉาเกอเล่าคำพูดเมื่อครู่อีกรอบ เฉินเฉาเกอกล่าวซ้ำอย่างละเอียดแล้วเอ่ยเสียงต่ำ “สี่เสียงผู้นั้นแม้มิได้เอ่ยชัดแจ้ง แต่ดูท่า…เรื่องนี้ฮ่องเต้มิได้ใส่พระทัยดูแลนัก ล้วนเป็นองค์หญิงใหญ่ตุนซู่ควบคุมจัดการ เสียดายที่จวนพวกเราไม่มีสมาชิกที่เป็นหญิงไปคารวะองค์หญิงใหญ่ เช่นนั้น…คงทำได้เพียงสืบดูความเห็นขององค์รัชทายาทแล้ว”

ต่งป๋อหรูยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่ามีทางกู้สถานการณ์กลับมาได้ เขาชายตามองไป่เริ่นวูบหนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเบา “เช่นนั้นก็ยังดี…ซื่อจื่ออย่าได้กังวล กระหม่อมขอพูดไม่น่าฟังประโยคหนึ่ง โหรวจยาจวิ้นจู่เพียงยึดครองเกียรติของทายาทสายตรง หากพูดถึงความโปรดปรานจากท่านอ๋อง คังไท่จวิ้นจู่ยังคงมากกว่าเล็กน้อย องค์รัชทายาทอาจทรงลังเลพระทัย ยังมีเวลาสิบวัน หากเคลื่อนไหวเยี่ยมเยียนอาจยังมีโอกาส…”

ริมฝีปากบางของไป่เริ่นเม้มเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงเบา “เป็นความผิดข้า…ก่อนหน้านี้เพราะไม่อยากข้องเกี่ยวกับความขัดแย้ง ตอนรัชทายาทมาพูดคุยด้วยข้ากลับไม่ไยดี ช่างเถิด ได้ยินว่ารัชทายาทชื่นชอบใบชาของพวกเรา ช่วยเตรียมของชั้นดีให้ข้าสักหน่อย พรุ่งนี้ข้าจะไปจวนรัชทายาทเที่ยวหนึ่ง”

ต่งป๋อหรูพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่…กระหม่อมได้ยินว่านิสัยขององค์รัชทายาทไม่ดีสักเท่าไร ก่อนหน้านี้ซื่อจื่อไม่สนใจเขา ครั้งนี้…พระองค์เดินทางไปเกรงว่าจะได้รับความไม่เป็นธรรมบ้าง ซื่อจื่ออดทนให้มากหน่อยนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่เป็นอันใด” ไป่เริ่นยิ้มหยัน “อย่างข้ายังจะได้รับความเป็นธรรมอันใดด้วยหรือ”

ต่งป๋อหรูสั่นศีรษะ “สวรรค์มอบบททดสอบอันยิ่งใหญ่ ให้เท่านั้น ซื่อจื่ออย่าดูถูกตนเองไป เฉาเกอ พรุ่งนี้เจ้า…เฉาเกอ?”

“อ๊ะ?” เฉินเฉาเกอพลันหลุดจากภวังค์ เอ่ยอย่างใจลอย “อาจารย์เรียกข้าหรือ”

ไป่เริ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ทันใส่ใจว่าต่งป๋อหรูอยู่ข้างกายด้วย ถามเสียงค่อยด้วยความเป็นห่วงอย่างอดไม่ได้ “อ่อนเพลียหรือ”

“มิได้” เฉินเฉาเกอหัวเราะแห้งๆ พลางนวดหัวคิ้วแล้วยิ้ม “เพียงง่วงงุนอยู่บ้าง อาจารย์มีเรื่องใดมอบหมายหรือ”

ต่งป๋อหรูแย้มยิ้ม “ไม่มี แค่จะบอกเจ้าคำหนึ่ง เจ้าบอกว่าวันนี้สี่เสียงค้างคืนข้างนอกไม่ใช่หรือ เช่นนั้นหากพรุ่งนี้มีเวลาก็ไปเยี่ยมเขาอีก ซื่อจื่อเสียเงินไปไม่น้อยเพื่อหาทางติดต่อเลขาธิการใหญ่จนได้ อย่าได้ทำให้ช่องทางนี้ขาดสะบั้นเด็ดขาด”

เฉินเฉาเกอกำลังกลัดกลุ้มว่าพรุ่งนี้ไม่มีเหตุผลไปหาสี่เสียงควรทำอย่างไรดีพอดี วาจานี้ของต่งป๋อหรูพูดตรงใจเขาพอดีจึงรีบร้อนรับคำ “ทราบแล้ว อาจารย์วางใจเป็นพอ ข้าจะไปพรุ่งนี้เช้า”

ต่งป๋อหรูยิ้มออกมา “ไม่จำเป็นต้องเร่งร้อนขนาดนั้น วันนี้เจ้าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คงเหน็ดเหนื่อยติดกันหลายวัน ไปพักผ่อนก่อนเถิด”

เฉินเฉาเกอฝืนยิ้มเล็กน้อยและหันหน้าไปมองไป่เริ่น ต่อหน้าต่งป๋อหรู ไป่เริ่นเอ่ยมากคงไม่เหมาะจึงเพียงเอ่ยเสียงค่อยว่า “ไปเถิด”

ราตรีนี้ไม่มีอันใดต้องเอ่ยอีก รุ่งเช้าวันถัดมาไป่เริ่นก็สั่งให้คนส่งเทียบเยือนไปยังจวนรัชทายาท ยามซื่อตนก็พาคนไปยังจวนรัชทายาท

ในจวนรัชทายาทเจียงเต๋อชิงยกน้ำชาให้ไป่เริ่นอย่างเกรงอกเกรงใจ คลี่ยิ้มมีไมตรี “ขออภัยอย่างยิ่ง วันนี้องค์รัชทายาทมีประชุมราชกิจออกไปตั้งแต่เช้าตรู่จึงไม่เห็นเทียบ ไม่ทราบว่าซื่อจื่อจะมา ยามนี้องค์รัชทายาทยังไม่กลับ…เกรงว่าในราชสำนักจะมีเรื่องติดพันเข้าแล้ว”

ไป่เริ่นในใจร้อนรนทว่าภายนอกไม่เผยออกมา เพียงยิ้มน้อยๆ เอ่ยถามขึ้น “เช่นนั้นไม่ทราบว่าองค์รัชทายาทจะกลับมาเมื่อใด”

เจียงเต๋อชิงมุ่นคิ้วเล็กน้อยก่อนส่ายหน้า “ข้อนี้กระหม่อมไม่อาจตอบได้ เวลานี้องค์หญิงใหญ่ตุนซู่พำนักในวัง ช่วงเที่ยงทรงให้องค์รัชทายาทไปเสวยด้วยบ่อยครั้ง หากองค์หญิงใหญ่ทรงเรียกไป เช่นนั้น…เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าจะถึงชั่วยามใดแล้ว”

เมื่อไป่เริ่นได้ยินว่าเป็นองค์หญิงใหญ่ตุนซู่หัวใจก็กระตุกวูบยิ่งร้อนรนขึ้น เรื่องนี้องค์หญิงใหญ่ตุนซู่เป็นคนออกปาก หากฉีเซียวอยู่กับองค์หญิงใหญ่ตุนซู่เป็นประจำ กำหนดงานอภิเษกสมรสย่อมแน่นอนไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าตนคิดวิธีการอันใดก็ไร้ผล ไป่เริ่นยิ่งรู้สึกเสียใจ วันนั้นฉีเซียวสนทนากับตนเองเหตุใดจึงไม่อดทนพูดดีๆ กับเขาสักสองสามประโยค บัดนี้ผู้อื่นไม่ไยดีตนเอง คิดพูดอันใดล้วนสายเกินไป ที่ว่ารุ่งเช้าออกไปแต่เช้าไม่เห็นเทียบเยือน หรือแท้จริงเพราะไม่ยินดีสนใจตนก็มิอาจรู้ได้ ไป่เริ่นคิดถึงเส้นตายสิบวันที่เฉินเฉาเกอเอ่ยถึงยิ่งร้อนใจ

เจียงเต๋อชิงดูสีหน้าไป่เริ่น คลี่ยิ้มอ่อนโยน “ซื่อจื่อมีเรื่องสำคัญอันใดหรือไม่ เช่นนั้นกระหม่อมจะส่งคนเข้าวังไปบอกองค์รัชทายาทเดี๋ยวนี้ ต่อให้อยู่กับองค์หญิงใหญ่ตุนซู่ หากซื่อจื่อมีธุระองค์รัชทายาทต้องกลับมาแน่”

ไม่กี่ประโยคของเจียงเต๋อชิงมลายความกังขาในใจไป่เริ่นจนสะอาดหมดจด เขาคิดแค่อีกฝ่ายไม่จงใจหลบหน้าก็พอ เจียงเต๋อชิงเห็นไป่เริ่นไม่เอ่ยวาจาจึงถามอีก “เชิญซื่อจื่อไปรอที่ห้องทรงอักษรก่อนดีหรือไม่ กระหม่อมจะส่งคนเข้าวังประเดี๋ยวนี้เลย”

“ไม่จำเป็น” ไป่เริ่นรีบร้อนบอกปัด เขาย่อมรู้จักขอบเขตว่าตนเองมีฐานะใด ไหนเลยจะให้คนเข้าวังไปหาฉีเซียวได้ เขานิ่งเงียบเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้น “มิได้มีเรื่องอันใด เพียงบังเอิญได้ยินว่าองค์รัชทายาทชอบใบชาที่ส่งบรรณาการมาในครั้งนี้ยิ่งนัก ประจวบเหมาะที่จวนมีใบชาชั้นดีจำนวนหนึ่ง วันนี้ไม่มีธุระอันใดจึงมาส่งให้ด้วยตนเองเสียเลย ในเมื่อองค์รัชทายาทไม่อยู่ข้าก็ไม่ขอรบกวนแล้ว”

เจียงเต๋อชิงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ ถ้าองค์รัชทายาทกลับมากระหม่อมจะบอกทันที”

ไป่เริ่นเบือนหน้าไป ผู้ติดตามด้านหลังก้าวขึ้นหน้ายื่นกล่องสลักบุปผาย้อมสีแดงมาให้ เจียงเต๋อชิงรีบโน้มตัวไปรับ ไป่เริ่นชะงักเล็กน้อยก่อนหันหน้าไปเอ่ยกับผู้ติดตามอย่างไม่พอใจ “เหตุใดจึงนำมาแค่กล่อง การชงชานี้ต้องใช้กาชาที่สลักขึ้นจากหยกพันวารีเท่านั้นจึงจะมีรสชาติ สั่งให้เจ้านำมาด้วยกัน เหตุใดข้าไม่เห็น”