ทดลองอ่าน ฉันชอบแฟนนายมานานแล้ว บทที่ 3-4 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง ฉันชอบแฟนนายมานานแล้ว

ผู้เขียน : 酱子贝 (Jiang Zi Bei)

แปลโดย : qMondae

ผลงานเรื่อง : 我喜欢你男朋友很久了 (Wo Xi Huan Ni Nan Peng You Hen jiu Le)

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 03

หลัวชิงซานออกจากหอไปโดยไม่ได้ปิดคอมพิวเตอร์ เมื่อเผยหรานนั่งลงหน้าคอมฯ จึงถือโอกาสกวาดมองทีหนึ่ง แถบทาสก์บาร์ยังคงมีเกมพับจีเปิดค้างไว้

หลัวชิงซานมีนิสัยเสียอย่างการขี้หลงขี้ลืมแบบนี้ตลอด ชนิดที่ว่าตอน ม.ปลาย ที่ทั้งคู่อยู่หอเดียวกัน การออกจากห้องทั้งที่ไม่ได้ปิดไฟได้กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เผยหรานเลื่อนเคอร์เซอร์กดเข้าหน้าเกม คิดจะปิดคอมฯ ให้เขา

เมื่อเปิดหน้าต่างของเกมขึ้นมา เขาถึงพบว่าในล็อบบี้จับคู่ตอนนี้ไม่ได้มีแค่หลัวชิงซานคนเดียว

ซูเนี่ยนเล่นตัวละครหญิง ทั้งคู่สวมชุดโจ๊กเกอร์ที่เพิ่งออกมาใหม่ กำลังยืนนิ่งเงียบอยู่ในเกม

“ดื่มน้ำสักหน่อยมั้ย”

เผยหรานปล่อยเม้าส์ทันที สะดุ้งอยู่เสี้ยววินาทีก่อนหันหน้ากลับไปมอง

เหยียนจุ่นหันหลังให้เขา กำลังเปิดโปรแกรมเกมบูสเตอร์** “ปากนายแห้งมาก”

เผยหรานเม้มแล้วเลียปาก ตอนขึ้นรถเขาลืมซื้อน้ำไว้ ตอนนี้เขาปากแห้งนิดหน่อยจริงๆ

เขาเหลือบมองแก้วของหลัวชิงซาน ถึงเขาจะคบกับหลัวชิงซานมาหลายปีแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ชอบใช้แก้วน้ำที่คนอื่นเคยใช้ไปแล้วอยู่ดี “ไม่ต้องหรอก…”

“ฉันมีแก้วกระดาษ” เหยียนจุ่นพูดขึ้น “แบบใช้แล้วทิ้ง”

ครึ่งนาทีต่อมา เผยหรานกุมแก้วกระดาษนั่งอยู่ข้างเหยียนจุ่น

“นั่งเฉยๆ แล้วเบื่อนิดหน่อย ขอดูนายเล่นเกมได้มั้ย”

เหยียนจุ่นกล่าว “ตามสบาย”

เวลาเหยียนจุ่นเล่นเกมก็เหมือนกับเวลาปกติทั่วไปของเขา หน้านิ่งสนิทไม่พูดไม่จา เล่นมาหลายตาแล้วเผยหรานก็ไม่เคยเห็นเขาเปิดไมค์ในเกมเลยสักครั้ง เห็นแต่ไอคอนไมค์ของเพื่อนร่วมทีมกะพริบอยู่ตลอด

เมื่อเห็นเหยียนจุ่นยิงผู้เล่นตายระหว่างที่เขากระโดดอยู่กลางอากาศ เผยหรานก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้ “นายเก่งจริงๆ”

เหยียนจุ่นชะงัก มองเขาอย่างไม่แน่ใจ จังหวะนั้นมีศัตรูอยู่ตรงมุมกำแพงพอดี เผยหรานจึงรีบคว้าเสื้อของเขาเป็นการเตือน “ทางขวามีคน!”

เหยียนจุ่นหันกลับไปมองหน้าจออีกครั้ง เขากลายเป็นกล่องไปแล้ว

เผยหรานมุ่นคิ้ว ปล่อยมือออก “ฉันมารบกวนนายหรือเปล่า”

“เปล่า” เหยียนจุ่นถอดหูฟังพลางกดออกไปหน้าล็อบบี้ “ฉันฟังเสียงเดินผิด เลยกะตำแหน่งผิดไปด้วย”

เมื่อเหยียนจุ่นถอดหูฟังออกก็ทำให้เผยหรานได้ยินเสียงเพลงแบ็กกราวนด์ของเกมด้วย

เห็นเขากดเริ่มเกมใหม่อีกครั้ง เผยหรานเลยถามว่า “ไม่ใส่หูฟังจะได้ยินเสียงเดินเหรอ”

“ได้ยิน ตานี้เกมบ่อปลา*” เหยียนจุ่นกล่าว “ใส่แล้วฟังนายพูดไม่ถนัด”

เผยหรานชะงัก “ฟังไม่ชัดก็ไม่เป็นไร”

เหยียนจุ่นเงียบไปสองวินาที “เมื่อกี้นายพูดกับฉันว่าอะไรนะ”

“ไม่มีอะไรหรอก แค่บอกว่านายเล่นเก่งมาก” เผยหรานกล่าว “ที่เล่นด้วยกันก่อนหน้านี้ก็เหมือนกัน…นายไปเป็นโปรเพลเยอร์ได้เลย”

เผยหรานพูดเสียงจริงจังมาก เขาเคยดูแข่งพับจีระดับประเทศเป็นเพื่อนหลัวชิงซานสองครั้ง เขาคิดว่าการเล่นของมือโปรหลายคนยังไม่สวยคมเท่าเหยียนจุ่นเลยด้วยซ้ำ

เหยียนจุ่นผินหน้าเหลือบมองเขา ไม่ถึงสองวินาทีก็ดึงสายตากลับพร้อมยกมุมปาก

“คุณสมบัติยังไม่ถึง เป็นโปรเพลเยอร์ไม่ได้หรอก” เหยียนจุ่นกล่าวครึ่งจริงครึ่งเท็จ “แค่พอจะระเบิดบ่อปลาได้เท่านั้นแหละ”

เผยหรานพยักหน้า “ระเบิดฉันไง”

“นายไม่ได้เป็นพวกปลาสักหน่อย” เหยียนจุ่นพูดน้ำเสียงจริงจัง “นายแค่ยังไม่ชำนาญเพราะยังเล่นไม่เยอะพอ ที่จริงนายก็เล่น LoL** เก่งไม่ใช่เหรอ”

เผยหรานแปลกใจเล็กน้อย “อืม…นายรู้ได้ไง”

เหยียนจุ่นเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เคยเห็นนายเล่นกับหลัวชิงซาน”

ในช่วงสุดท้ายของการสะสางเมืองปิดกั้นตัวเอง*** ในทีมมีพี่สาวคนหนึ่งถูกยิง เหยียนจุ่นยังคงทำเหมือนอย่างเคย นั่นคือจัดการศัตรูเรียบวุธโดยไม่พูดไม่จาสักคำเดียว หันไปดึงเพื่อนร่วมทีมข้างๆ ขึ้นมา แล้วทิ้งชุดปฐมพยาบาลและยาแก้ปวดไว้ให้ด้วย

“ขอบคุณค่ะพี่ชาย” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเขา “ตาหน้ามาเล่นด้วยกันเถอะนะ เดี๋ยวคืนยาให้สามอันเลย~”

เผยหรานนั่งรอครึ่งค่อนวันก็อดไม่ไหว ต้องจิ้มแขนเสื้อเขาแล้วเอ่ยเตือน “ดูเหมือนเพื่อนในทีมกำลังคุยกับนายอยู่นะ”

“รู้แล้ว แต่ฉันไม่อยากเล่นทีมเดียวกับพวกเธออีก” เหยียนจุ่นกล่าว

ทว่าบรรดาเพื่อนร่วมทีมทั้งหลายคล้ายจะไม่ยอมแพ้ เผยหรานคิดว่าพวกเธอน่าจะคุยกันส่วนตัวนอกเกมด้วย เพราะเปิดไมค์ทีไรก็เป็นการคุยกับเหยียนจุ่นทั้งนั้น

“เล่นด้วยกันเถอะ เบอร์สี่ร้องจะเอาวีแชตของเธอตลอดเลย” คนคนหนึ่งเอ่ยน้ำเสียงหยอกเย้า

ไม่นาน เสียงจากฝั่งนั้นก็ดังขึ้นมาหนึ่งประโยค “ยัยบ้า! อย่าเอาออกไปพูดสิ…”

เหยียนจุ่นกล่าวขึ้นว่า “เปลี่ยนเพศสิ แล้วฉันจะลองคิดดู”

ทางนั้นฟังไม่เข้าใจนัก “ฮะ?”

เหยียนจุ่นรีโหลดกระสุนพลางเอ่ย “ฉันชอบผู้ชาย”

เผยหราน “…”

กระทั่งคำว่า ‘Winner Winner Chicken Dinner’ เด้งขึ้นมา เผยหรานก็ยังดึงสติกลับมาไม่ได้

นี่เหยียนจุ่นเปิดตัวต่อหน้าเขาโดยไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัวอย่างนี้เลยเหรอ

เสียงเปิดประตูดังขึ้นขัดความคิดของเผยหราน

หลัวชิงซานผลักประตูเข้ามา เขาสวมหมวกแก๊ป ปีกหมวกบดบังสายตาเล็กน้อย เขาปิดประตูแล้วหันกลับมา เมื่อสบสายตากับเผยหราน เป็นชั่วพริบตาที่สีหน้าของเขาเผยความตะลึงงัน

เผยหรานไม่ทันได้เห็น เขาก็เก็บสีหน้านั้นกลับไปเรียบร้อยแล้ว

“ที่รัก” หลัวชิงซานถอดหมวกออก “รอเบื่อหรือเปล่า”

เผยหรานลุกขึ้น “ไม่เลย ฉันดูเหยียนจุ่นเล่นเกมอยู่”

หลัวชิงซานกวาดสายตามองรูมเมตของตัวเอง ขณะที่เหยียนจุ่นกดเริ่มเกมใหม่อีกครั้งโดยไม่ได้ส่งสายตาใดๆ มาให้เขา

แต่เหยียนจุ่นก็นิสัยแบบนี้อยู่แล้ว หลัวชิงซานจึงไม่ถือสา เขาเอื้อมแขนโอบรอบเอวเผยหราน โน้มหน้าลงหมายจะจูบแต่กลับถูกเผยหรานใช้ฝ่ามือดันกลับไป

“บนตัวนายมีแต่เหงื่อ” เผยหรานกล่าวจบก็ถอยออกไปหนึ่งก้าว “นายไปอาบน้ำก่อนแล้วเราไปกินข้าวกันมั้ย”

หลัวชิงซานยู่ปากเบาๆ “ก็ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ รอก่อนนะ”

ระหว่างที่หลัวชิงซานอาบน้ำ โทรศัพท์มือถือที่ชาร์จแบตฯ อยู่พลันดังขึ้น

เผยหรานก้มหน้าลงทันใด

 

[คุณได้รับข้อความใหม่]

 

หลัวชิงซานตั้งค่าโทรศัพท์ให้ไม่สามารถเห็นพรีวิวข้อความได้

ไม่กี่วันก่อนจะกลับบ้าน เขาเคยเอาโทรศัพท์ของหลัวชิงซานมาเล่นเกมเตตริส* และเขาจำได้ว่าตอนนั้นหลัวชิงซานยังไม่ได้ตั้งค่าแบบนี้

เมื่ออาบน้ำเสร็จหลัวชิงซานก็สวมหมวกอีกครั้ง “ไปกันเถอะที่รัก”

ขณะเผยหรานปิดประตูก็อดเหลือบมองคนที่กำลังเล่นเกมอยู่ไม่ได้

เหยียนจุ่นกลับไปใส่หูฟังอีกครั้ง

เผยหรานเดี๋ยวอ้าปากเดี๋ยวหุบปาก ในวินาทีที่เขากำลังละล้าละลังอยู่นั้นก็ถูกหลัวชิงซานกุมข้อมือหมับ

“เหม่ออะไรอยู่ ไปกัน เดี๋ยวไม่มีที่นั่ง”

ประตูห้องพักปิดลง ตัวละครที่กำลังวิ่งสุดกำลังอยู่ในเกมก็หยุดวิ่ง เหยียนจุ่นผินหน้ามองทางที่ทั้งคู่จากไปด้วยสายตาลุ่มลึก

 

กว่าหลัวชิงซานจะกลับมาถึงหอก็ดึกมากแล้ว

ตอนที่กลับมานั้นเหยียนจุ่นยังคงเล่นเกมอยู่เหมือนเดิม ศัตรูถูกเขากราดยิงตายระนาวอย่างโหดเหี้ยมสุดๆ

หลัวชิงซานกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคน “ฉันเพิ่งถึงหอ…มื้อเย็น? กินร้านที่เพิ่งเปิดใหม่ข้างมอ ไม่อร่อย จืดสนิท วันหลังจะไม่ไปแล้ว…ฉันไม่ได้เป็นคนออกเกม เผยหรานน่าจะเห็นว่าฉันเปิดคอมฯ ทิ้งไว้เลยช่วยปิดให้”

หลังวางสาย หลัวชิงซานก็ปีนขึ้นเตียงห่มผ้าคลุมโปง ในหัวมีแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น

เย็นวันนี้ซูเนี่ยนสารภาพรักกับเขา

ซูเนี่ยนกับเผยหรานบุคลิกต่างกันอย่างชัดเจน ตอนที่ซูเนี่ยนสารภาพรักดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาคลอหน่วยจวนเจียนจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ แม้แต่ปากก็ยังแดงจัด

“นึกว่าคืนนี้นายจะไม่กลับ”

ไม่คิดเลยว่าเหยียนจุ่นจะคุยกับเขาก่อน หลัวชิงซานอึ้งไป จากนั้นจึงเลิกผ้าห่มออก “จะเป็นไปได้ไงล่ะ อยู่วิทยาเขตต๊อกต๋อยแบบนี้ โรงแรมรอบๆ เผยหรานก็คิดว่าสกปรกหมด ไม่เคยยอมนอนโรงแรมเลย”

เหยียนจุ่นเพียงเดินไปอ่างล้างหน้าริมระเบียง ไม่เอ่ยอะไรอีก

แต่สมองของหลัวชิงซานในตอนนี้เละเทะวุ่นวายไปหมดจึงอยากหาคนคุยด้วย ดังนั้นหลังจากที่เหยียนจุ่นปิดไฟขึ้นเตียงนอนแล้ว ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ต้องพลิกตัวหันมาคุย

“เหยียนจุ่น วันนี้เผยหรานคุยอะไรกับนายเหรอ”

“ไม่ได้คุยอะไร”

“นายไม่ได้พูดอะไรถึงฉันเสียๆ หายๆ ใช่ป้ะ”

“เสียๆ หายๆ อะไร”

“อ่า ก็อย่างไม่ซักถุงเท้าอะไรทำนองนี้…” หลัวชิงซานเอาแขนหนุนท้ายทอย “จิ๊ ผู้ชายก็มีปัญหาแบบนี้เหมือนกันหมดไม่ใช่หรือไง ประเด็นคือเผยหรานนั่นแหละรักสะอาดเกินไปหน่อย”

“ไม่ได้พูด”

หลัวชิงซานถามเยอะมาก ไม่นึกว่าเหยียนจุ่นจะตอบทุกคำถาม แม้ว่าจะตอบสั้นมากก็ตาม

“งั้นนายว่าเผยหรานกับซูเนี่ยนคนไหนดีกว่ากัน”

เมื่อพูดจบประโยคทั้งห้องก็ตกสู่ความเงียบงัน

หลัวชิงซานเพิ่งมารู้ตัวทีหลังว่าตัวเองหลุดปากออกไปแล้ว จึงรีบเอ่ยว่า “ฉันแค่ถามไปงั้น…”

“เผยหราน”

“ฮะ?”

เหยียนจุ่นหลับตาลงในความมืด พูดย้ำ “เผยหราน”

ความร้อนใจและความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกพัวพันยุ่งเหยิงอยู่ในใจหลัวชิงซาน ในสายตาของเขาตัวตนของเหยียนจุ่นก็ไม่ต่างจากท่อนไม้ พูดไม่เก่ง ไม่ชอบพูดคุยและยิ่งไม่มีทางไปปากสว่างข้างนอกด้วย

ดังนั้นหลัวชิงซานจึงขาดความยั้งคิดไปมากเวลาพูดกับเขา

“ใช่มั้ยล่ะ เผยหรานเป็นผู้ชายหน้าตาดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาทั้งชีวิตแล้ว” หลัวชิงซานเอ่ยพึมพำ “นายไม่เคยเจอเขาตอน ม.ปลาย ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว หน้าตาดี มือก็สวย ขนาดลำคอยังดูดีเลย นายเห็นขาคู่นั้นของเขามั้ย ทั้งยาวทั้งเรียว ตอนเด็กเขาเคยเรียนเต้นด้วย หุ่นก็เลยสวยสุดๆ”

“อืม”

หลัวชิงซานจดจ่ออยู่ในโลกของตัวเอง ไม่ได้ตระหนักรู้เลยว่าเหยียนจุ่นส่งเสียงตอบรับเขาด้วยน้ำเสียงเห็นด้วย

“แล้วก็สะอาดมาก สะอาดสะอ้านไปทั้งตัว…เพราะงั้นตอนฉันรู้ว่าเขาชอบผู้ชาย ฉันก็เข้าไปจีบเขาเลยแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้น”

เผยหรานจีบยากมาก เป็นคนแบบที่จะหลอกล่อยังไงก็ไม่เล่นด้วยเลย สุดท้ายหลัวชิงซานไปต่อยตีกับคนที่ปากสว่างประกาศไปทั่วว่าเผยหรานชอบผู้ชาย ทำชะตาชีวิตตัวเองหล่นหายไปแล้วครึ่งหนึ่งกว่าจะจีบเผยหรานติด

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังแหลมขึ้นแทรกคำพูดของหลัวชิงซาน

เมื่อหลัวชิงซานตั้งสติกลับมาได้ก็กดรับสาย “ฮัลโหล ซูเนี่ยน?”

ตอนนี้ทั้งสมองเขายังคงมีแต่เรื่องเผยหราน น้ำเสียงในตอนแรกจึงเย็นชาอยู่มาก “ฉันกำลังจะนอน ช่างเถอะ…หา? เจ็บเท้าอีกแล้ว?”

คุยกันครู่ใหญ่ หลัวชิงซานก็เลิกผ้าห่มลุกขึ้น “ฉันจะไปดูที่ห้องนาย เปิดประตูรอไว้”

ในตอนที่หลัวชิงซานเปิดประตูห้องก็ได้ยินเสียงเรียบเฉยเย็นชาของคนด้านหลังดังขึ้นมาหนึ่งประโยค “ดึกดื่นป่านนี้จะไปดูแลเท้าให้เพื่อนเหรอ”

หลัวชิงซานหัวเราะ “เหอะ อย่ามาแหย่ฉันเลย ฉันแค่ไปดูห้องชั้นบน แง้มประตูไว้ให้ฉันด้วย”

หลังหลัวชิงซานออกไป เหยียนจุ่นลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะคว้าบุหรี่แล้วเดินไปที่ระเบียง

ในความมืด เหยียนจุ่นพ่นควันบุหรี่ออกมา ควันกลายเป็นผ้าโปร่งสีขาวบดบังพระจันทร์ ทำให้มันดูเลือนรางและห่างไกลยิ่งกว่าเคย

เนิ่นนานกว่าเหยียนจุ่นจะขยี้ดับไฟบุหรี่

เขาหลุบตาลง ซุกซ่อนความเศร้าระคนหงุดหงิดและความไม่ยอมที่ทะลักล้นอยู่ในใจ

“แม่งเอ๊ย…”