ทดลองอ่าน What If It’s Us บทที่ 9 – บทที่ 10 #นิยายวาย

“โอ้ มาย ก็อด”

“นายไปเช็กเดี๋ยวนี้เลย” เธอบอก “แล้วค่อยคุยกันทีหลัง โอเค้”

เธอวางสาย แล้วผมก็นั่งอยู่อย่างนั้น ยังอึ้งอยู่ ผู้ชายชื่อฮัดสัน อยู่นิวยอร์ก คิ้วสวยเฉียบ คนที่อยากกินพานินี่เป็นอาหารกลางวันวันนี้ หนุ่มถือกล่องอาจจะติดตามเขาในอินสตาแกรมใช่มั้ยล่ะ อย่างน้อยก็ต้องมีรูปที่ถูกแท็กมาด้วยกันบ้าง ความคิดนี้ทำท้องไส้ผมปั่นป่วน แต่ช่างเถอะ

ผมสูดลมหายใจลึกแล้วผ่อนลมหายใจออกช้าๆ ก่อนจะเข้าอินสตาแกรมแล้วพิมพ์ชื่อแอ็กเคาต์

ฮัดสันแบบชื่อแม่น้ำ @HudsonLikeRiver

แล้วผมก็เข้าไป

เจสซี่ส่งข้อความมา ใช่เขามั้ย

ผมแทบจะพิมพ์ตอบไม่ได้ ใช่เขาเลย ฮัดสัน ใช้ฟิลเตอร์แคลเรนดอน ใส่หมวกเบสบอลกลับหลัง รูปเซลฟี่เต็มไปหมด

แต่ผมต้องใจเย็นไว้ก่อน การที่เขาคือฮัดสัน โรบินสัน ผู้ชายแปลกหน้าที่สั่งพานินี่ ไม่ได้หมายความว่าเขาคือฮัดสันในกระดาษที่อยู่ มันไม่ได้หมายความว่าอะไรทั้งนั้นนั่นแหละ อย่างหนึ่งเลยคือไม่มีวี่แววของหนุ่มถือกล่อง หน้าฟีดของฮัดสันไม่มีรูปของเขาเลยแม้แต่รูปเดียว

แต่ผมก็ไล่ดูรูปเขาอยู่ดี เริ่มจากอันล่าสุด ไม่ได้พูดเล่นนะ แต่มันคือรูปไอ้พานินี่อันนั้นเลย รูปถัดไปเป็นรูปเซลฟี่ที่เขาถ่ายกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อแอ็กเคาต์น่ารักดี @HarriettThePie (ขนมพายแฮเรียต) แล้วก็เป็นรูปเซลฟี่ชูสองนิ้ว ติดแฮชแท็กเดินหน้าต่อ

เดินหน้าต่อ

ลงวันเดียวกันกับวันที่ผมเจอหนุ่มถือกล่อง…ซึ่งก็อาจจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกันเป็นพิเศษ คนคนหนึ่งเดินหน้าต่อได้ด้วยหลายเหตุผล ฮัดสันอาจจะเปลี่ยนงานก็ได้ หรือไม่ก็เปลี่ยนทรงผม หรือไม่ก็เดินหน้าต่อจากขนมปังซุปเป็นพานินี่

แต่คอมเมนต์นี่สิ โดยเฉพาะคอมเมนต์นี้

@HarriettThePie ไม่มีเขานายก็อยู่ได้ คนดีของฉัน <3

เขา

ฮัดสันไม่จำเป็นต้องมีเขา

ผมแคปภาพหน้าจอของรูปนั้นกับคอมเมนต์ของแฮเรียตแล้วส่งให้เจสซี่กับอีธาน ใช่เขาเลย

เช้ด เข้ เจสซี่พิมพ์มา

โว้ว สุดยอด อีธานเสริมด้วย พร้อมส่งอีโมจินักสืบมาสามอัน ผู้ชายผิวขาวสองอันกับผู้หญิงผิวสีน้ำตาลหนึ่งอัน อย่างกับคนน่าขนลุกในอินเตอร์เน็ตที่กากที่สุดในโลกอย่างอีธานมีส่วนช่วยอะไรในการค้นพบครั้งนี้อย่างนั้นแหละ

แต่ผมร้อนรนเกินกว่าจะแคร์ อารมณ์ผมพุ่งทะลุพันแล้ว ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงเพื่อเตรียมเจาะลึกเจ้าแอพฯ นี่ ได้เวลานั่งลิสต์ข้อมูลแล้ว

@HudsonLikeRiver 694 โพสต์ 315 ผู้ติดตาม 241 กำลังติดตาม ข้อมูลส่วนตัวไม่มีอะไรมาก ฮัดส์อยู่นี่แล้ว เอ็นวายซีไงที่รัก

ผมเลื่อนดูรูปเขาอีกรอบทั้ง 694 รูป ไม่มีรูปหนุ่มถือกล่องเลยสักรูป ในรูปกลุ่มก็ไม่มี แถมไม่ได้ติดตามกันด้วย ผมเช็กรูปที่มีคนแท็กฮัดสัน แต่ก็ไม่เจอหนุ่มถือกล่องเหมือนกัน

คือบางทีทุกอย่างอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญก็ได้ เขาอาจจะเป็นคนชื่อฮัดสันอีกคน เป็นฮัดสันอีกคนที่อยู่ในนิวยอร์กและชอบผู้ชายและเพิ่งเลิกกับแฟนมา

แต่ผมไม่เห็นรู้สึกว่ามันคือเรื่องบังเอิญเลย

ฮัดสันกับหนุ่มถือกล่องอาจจะลบรูปของอีกฝ่ายและลบแท็กที่เพื่อนๆ แท็กมาออกหมดแล้วก็ได้ และพวกเขาต้องเลิกติดตามกันแหงอยู่แล้วเพราะคงทนเห็นอีกฝ่ายไม่ได้ หนุ่มถือกล่องเลยอยากส่งของไปคืนให้ไง

เจออะไรบ้างมั้ย เจสซี่พิมพ์มา

ยังเลย อีโมจิคิ้วขมวด

ผมเปลี่ยนไปเช็กโพรไฟล์ของแฮเรียตเพราะเธอกับฮัดสันดูสนิทกัน และถึงเธอจะสนับสนุนให้ฮัดสันเดินหน้าต่อ เธอก็น่าจะรู้จักแฟนเก่าที่เขากำลังเดินหน้าหนีไปด้วยนี่

และ เชี่ย สี่พันโพสต์ เจ็ดหมื่นห้าพันผู้ติดตาม

โอเค งั้นแฮเรียตเพื่อนฮัดสันนี่เป็นอารมณ์แบบพวกเซเลบในอินสตาแกรมสินะ คือมัน…เจ๋งโคตรเลยนะ เอาจริงๆ เธอลงรูปเซลฟี่หน้าตัวเองที่ลงคอนทัวร์ตรงโหนกแก้มหนักๆ และกรีดอายไลเนอร์เป็นลวดลายประณีตเยอะมาก และตอนนี้ผมหยุดดูรูปพวกนี้ไม่ได้เลย ผมไม่ใช่คนชอบแต่งหน้าด้วยซ้ำ แต่รูปเธอมันน่าทึ่งมาก ผมคงกดติดตามแฮเรียตไปแล้วถ้าไม่ติดว่ามันจะดูน่าขนลุกขึ้นไปอีกระดับล่ะก็นะ

แต่แบบ…ว้าวจริงๆ ตั้งสติหน่อย อาร์เธอร์

ผมเลื่อนลงไปดูโพสต์เก่าๆ ของแฮเรียตตอนที่เธอไม่ได้ลงรูปเซลฟี่เยอะเท่ารูปที่ถ่ายกับเพื่อนๆ มีรูปเธอกับฮัดสันเยอะมาก กับผู้หญิงคนอื่นก็เยอะเหมือนกัน และมีเซ็ตรูปของผู้ชายไว้เคราที่แต่งตาเป็นยูนิคอร์นฟรุ้งฟริ้งเรียงกันในโพสต์เดียว รูปกลุ่มก็มี ผมจะหยุดดูรูปพวกนี้นานหน่อยและสแกนหน้าแต่ละคนช้าๆ ผมทำตัวเองใจหายใจคว่ำตลอดเพราะเกือบเผลอกดถูกใจรูปของเธอ ไม่ได้ตั้งใจน่ะ เป็นเพราะนิ้วที่ชอบสร้างความวินาศให้ตัวเองและความกระเหี้ยนกระหือรือในการแตะและขยายรูปของผมนี่แหละ

ตอนนี้ผมไล่ดูจนถึงช่วงเดือนมีนาแล้ว ผมเจอเซ็ตรูปกลุ่มตอนหิมะตกนอกร้านดเวนรี้ด ส่วนใหญ่เป็นภาพทุกคนกำลังเคลื่อนไหว…เล่นปาหิมะกัน…แต่ผมเห็นฮัดสันตรงข้างหลัง เขามองออกไปนอกกรอบและกำลังหัวเราะ

ผมเลื่อนไปด้านข้างดูรูปถัดไป ยังปาหิมะกันอยู่ แต่คราวนี้รูปเลื่อนไปทางขวานิดหนึ่ง ตอนนี้เห็นแล้วว่าฮัดสันกำลังหัวเราะกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ตัวเขาเบลอ

ผมเลื่อนไปดูอีกรูป

แล้วผมก็ลืมหายใจ

เพราะเขาคือผู้ชายคนนั้น ใช่เขาจริงๆ ด้วย เขาอยู่กลางรูป แก้มสีชมพูและกำลังยิ้มอายๆ ส่วนฮัดสันกำลังหัวเราะจนหน้าหงาย

เช้ด เข้

ผมถ่ายรูปหน้าจอแล้วส่งให้เจสซี่กับอีธานทันที ไม่มีแคปชั่น ไม่ใส่อีโมจิ

เจสซี่ตอบก่อนอย่างเคย โอเอ็มจี อาร์เธอร์ นั่นเขาเหรอ เธอไม่รอให้ผมตอบ หล่อจัง

หมอนี่อย่างหล่อ อีธานเสริม พร้อมอีโมจิขยิบตาเป็นแถบ

อีธาน เกอร์สัน: เพื่อนชายแท้ที่รับคุณได้ทุกอย่างแต่อยู่กับคุณแค่สองคนไม่ได้

คือผมรับได้นะถ้าเขาจะหุบปากไปน่ะ

ผมกลับมาที่หน้าฟีดของแฮเรียตและดูว่าโพสต์นั้นแท็กใครบ้าง เธอแท็กแค่ไม่กี่คนในรูปเล่นปาหิมะ และไม่ได้แท็กหนุ่มถือกล่องกับฮัดสัน สองคนนั้นอาจจะลบแท็กออกเองก็ได้ ผมเลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ

เป็นชั่วโมงๆ

พอเจอรูปกลุ่ม ผมก็กดเข้าไปดูทุกรูป หลังจากนั้นก็มาไถดูผู้ติดตามของเธอ…ทั้งเจ็ดหมื่นห้าพันคน ก่อนจะไปดูว่าเธอติดตามใครบ้าง ผมเข้าไปเช็กโพรไฟล์ของคนที่ถูกแท็กในรูปเล่นปาหิมะและดูว่าแต่ละคนติดตามใครบ้าง

ไม่มีอะไรเลย

และไม่มีรูปของหนุ่มถือกล่องเลยด้วย

ผมยังคงไม่รู้ชื่อของเขา หนุ่มถือกล่องอาจจะพูดถูกแล้วก็ได้ บางทีจักรวาลคงเป็นไอ้ระยำจริงๆ

ตอนนี้ผมอยากกินช็อกโกแลต ไม่ใช่น้ำเชื่อมช็อกโกแลตที่ราดแค่กระจึ๋งหนึ่งบนวาฟเฟิลด้วย ผมอยากได้ของแรงๆ อย่างฌาคส์ ทอร์เรส* หรือพวกคุกกี้ดับเบิ้ลช็อกโกแลตชิปอันใหญ่เป้งของเลอเวนเบเกอรี่ ปัญหาสุดคลาสสิกของการอยู่อัปเปอร์เวสต์ไซด์คือใจคุณบอกว่าอยากกินเลอเวน แต่ความขี้เกียจของคุณดันจำขึ้นมาได้ว่ามีชามใส่ขนมวางอยู่ข้างๆ หม้อต้มกาแฟ

ความรู้สึกมันไปไม่สุด นั่นแหละที่ผมกำลังรู้สึก เหมือนผมได้รับสิ่งผมตามหามานานเพียงเพื่อจะมองมันหลุดมือไปแบบไม่มีทางแก้ ไม่มีอะไรที่ผมทำได้นอกจากย่องไปเคาน์เตอร์ห้องครัวแบบห่อเหี่ยวเต็มแก่

ห้องครัวเรามีกาแฟตุนไว้เต็มอีกครั้ง สงสัยพ่อจะออกไปซื้อมาไว้ ของดีซะด้วย ไม่ใช่สตาร์บัคส์ แต่เป็นเมล็ดกาแฟคั่วอาร์ติซานแบบฝรั่งเศสของดรีมแอนด์บีน…

ในอกผมมันตุ้บๆ แล้วหัวใจผมก็จำขึ้นมาได้ก่อน

ดรีมแอนด์บีน เสื้อของเขา ผมลืมเสื้อยืดของเขาไปได้ยังไง ถ้าผมเป็นนักสืบ หัวหน้าคงไล่ผมออกไปแล้ว นี่ถือเป็นคำใบ้สำคัญได้เลยนะ และมันอยู่ใกล้แค่นี้เอง ใครจะไปใส่เสื้อยืดของร้านกาแฟกันล่ะ

พนักงานร้านกาแฟไง นั่นแหละ

ผมรีบค้นในกูเกิล เกือบสะกดคำว่า ‘บีน’ ผิดด้วย ใจผมเต้นโครมครามในอกตอนผมพยายามคิดภาพ เขายืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ดูเบื่อๆ เพ้อๆ และกระเซอะกระเซิงแบบน่ารัก ผมจะเดินเข้าไปในร้านแบบสโลว์โมชั่นกลางไฟระยิบระยับที่ส่องลงมา ฝาแฝดหนวดกระดกจากที่ทำการไปรษณีย์ก็อยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน แต่คราวนี้เราจะแทบไม่ทันสังเกตพวกเขา เราจะไม่อาจละสายตาจากกันและกันได้ ริมฝีปากเหมือนเอ็มมา วัตสันของเขาจะสั่นระริก อาร์เธอร์เหรอ เขาจะพูดแบบนี้ และผมจะแค่พยักหน้า ความรู้สึกท่วมท้นในอก นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เขาจะพูดออกมา ตามหาซะทั่วเลย และผมจะกระซิบตอบว่า นายเจอฉันแล้ว แล้วเขาก็จะ…

ว้าว โอเค ต้องวางแผนแล้ว

เพราะเขาอาจจะไม่มาทำงานในวันพรุ่งนี้ก็ได้ ผมควรเอารูปไปเผื่อไว้ด้วย มันจะดูน่าขนลุกเกินไปมั้ยอ่ะถ้าผมเอารูปเขาไปให้บาริสต้าที่ร้านดู

หรือไม่ผมก็น่าจะเอารูปเขาไปติดที่บอร์ดประกาศ เหมือนเป็นโพสต์ตามหาคนในชีวิตจริง เป็นเคร็กส์ลิสต์แบบล้าสมัย คือร้านกาแฟเขามีบอร์ดประกาศกันทุกร้านนี่ คิดว่านะ

เท่าที่รู้คือผมไม่ยอมพลาดโอกาสนี้แน่

ผมวิ่งลิ่วกลับห้อง ก่อนจะเปิดแล็ปท็อปแล้วพิมพ์ลงไป

นายใช่ผู้ชายจากที่ทำการไปรษณีย์รึเปล่า

ตอนนี้ฉันประหม่ามากเลย และก็ไม่อยากจะเชื่อด้วยว่าฉันกำลังทำแบบนี้ แต่เอาล่ะ

พวกเราคุยกันแป็บหนึ่งที่ที่ทำการไปรษณีย์ในเล็กซิงตัน

ฉันคือคนที่ใส่เนกไทลายฮอตดอก ส่วนนายกำลังจะส่งของคืนให้แฟนเก่า

ฉันชอบเสียงหัวเราะของนายมากเลย ตอนนั้นน่าจะขอเบอร์นายไว้

อยากให้โอกาสฉันอีกสักครั้งมั้ย จักรวาล

[email protected]