บทที่ 1
ตัดใจไม่ได้แล้ว รักข้างเดียวครั้งนี้
ฮยอนซึงยกแก้วเบียร์ขึ้นจรดริมฝีปาก ลอบสังเกตซงอาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเยื้องๆ กัน เธอกำลังคุยอย่างออกรสกับคนอื่นๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
โอเค ดูอารมณ์ดี แต่เบียร์นั่น…
ข้างหน้าเธอคือเบียร์สดปริมาณห้าร้อยซีซีแก้วที่สอง ซงอาไม่ใช่พวกคออ่อน ตอนนี้เธอจึงยังมีสติสัมปชัญญะเกือบเป็นปกติ
งั้น…วันนี้ได้มั้ยนะ
ฮยอนซึงคิดจะสารภาพความในใจกับซงอาวันนี้ เขาเข้ามาทำงานให้ทีมโฆษณาในบริษัทแฟชั่นแนวหน้าของเกาหลีได้เจ็ดเดือนแล้ว ระหว่างนั้นความรู้สึกที่มีต่อซงอาก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น ทีแรกเขาไม่ได้คิดกับเธอแบบชายหนุ่มหญิงสาวเลยด้วยซ้ำ ซงอาอายุมากกว่าเขาหนึ่งปี หน้าสวย ปากนิดจมูกหน่อย จึงดูเด็กกว่าเขามาก และการพยายามวางท่าเป็นรุ่นพี่ดูแลน้องๆ ก็ทำให้เธอยิ่งดู ‘น่ารัก’ เข้าไปอีก แม้เขาจะยังไม่ได้ตัดสินใจเด็ดขาด แต่ใจก็เปิดรับเธอเข้ามาแล้วทีละน้อย
‘ว้าว! สุดยอด!’
ฮยอนซึงไม่เหมือนพนักงานเข้าใหม่ ทุกครั้งที่เขาทำงานตามที่ได้รับมอบหมายเสร็จหมดในรวดเดียว ซงอาจะตกใจตาโต และฮยอนซึงก็จะเผลอยิ้ม
‘คุณฮยอนซึงเก่งมาก! คุณฮยอนซึงสุดยอด!’
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รอยยิ้มกว้างเผยฟันขาวเป็นระเบียบกับท่าทางชูนิ้วโป้งแบบนั้นทำให้ใจเขาเต้นรัว เธอดูเท่จริงๆ ทั้งที่ตัวก็เล็กแค่นี้ กลับมีไฟลุกโชนและพลังเหลือล้นที่ไม่รู้มาจากไหน แม้รูปร่างที่มีส่วนโค้งเว้าแบบหญิงสาวของเธอจะดูห่างไกลจากคำว่าเท่อยู่มาก แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่รวมทั้งความเท่และความน่ารักหมดทั้งเนื้อทั้งตัวเอาไว้ในคนคนเดียว
“ขอไปห้องน้ำเดี๋ยวนะคะ”
พอซงอาดูโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นยืน ฮยอนซึงก็ดันเก้าอี้ไปข้างหลังเงียบๆ เขากะจะไปรอตรงหน้าห้องน้ำแล้วค่อยพาเธอออกไปข้างนอก…
อะไรน่ะ
หญิงสาวผลักประตูร้านเหล้าแล้วเดินออกไป
ไปสูดอากาศรึเปล่านะ ห้องน้ำอยู่ข้างในไม่ใช่เหรอ
ฮยอนซึงตัดสินใจเดินตามเธอไป ครั้นเปิดประตูออกไปยังทางเท้าก็เห็นเธอกำลังหันรีหันขวาง
มองหาอะไรอยู่นะ
“รุ่น…!”
ฮยอนซึงอ้าปากจะเสนอความช่วยเหลือ แต่อยู่ๆ ซงอาก็ยิ้มกว้างแล้ววิ่งไปที่ไหนสักแห่ง จากนั้นใครบางคนที่รวบเอวเธอเข้าไปกอดก็ทำเขาอึ้งจนหน้าเหวอ
หัวหน้า…?
เป็นแจชินไม่ผิดแน่ มองอีกกี่ครั้งก็ใช่หัวหน้าคนที่บอกว่าจะมากินเลี้ยงกับทีมช้าหน่อยเพราะติดประชุม แจชินห่อตัวซงอาไว้ด้วยเสื้อโค้ตพร้อมยิ้มอ่อนโยน ส่วนซงอานั้นยิ้มให้ชายหนุ่มกว้างยิ่งกว่า มีเพียงฮยอนซึงที่ไม่อาจเข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้าได้
อะไรกัน หรือว่าสองคน…
แจชินนั้นเขาไม่รู้ แต่ซงอาบอกว่าที่ผ่านมาเธอไม่มีแฟน แล้วตอนนี้…
“แปลว่ารุ่นพี่โกหก ส่วนแฟนของหัวหน้าก็คือรุ่นพี่ งั้น…แอบคบกันเหรอ”
จังหวะนั้นแจชินเริ่มหันมองไปรอบๆ ฮยอนซึงจึงรีบซ่อนตัว สองคนนั้นออกเดินไปที่ไหนสักแห่ง ฮยอนซึงลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนจะตัดสินใจตามหลังไปเงียบๆ เมื่อครู่เขาคิดว่าตัวเองเห็นทุกอย่างชัดเจนแล้ว ทว่าก็ยังอยากเช็กให้แน่ใจกว่านี้อีก กระทั่งพบทั้งคู่เดินเลี้ยวเข้าไปในซอยเพื่อแลกจูบกัน ฮยอนซึงถึงเพิ่งนึกเสียใจกับความคิดของตัวเอง
“เฮ้อ…”
ฮยอนซึงเอนศีรษะพิงกำแพงแล้วแหงนมองท้องฟ้าดำมืด มีเพียงความรู้สึกสิ้นหวังรายล้อม ในแผนสารภาพรักของเขาวันนี้ไม่ได้มีเหตุการณ์นี้รวมอยู่ด้วย ผลลัพธ์ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้เลย
