ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ เล่ม 1 บทที่ 5 – 6

บทที่ 5

ชูหลี่เอ่ยเรียก “เหล่าเหมียวคะ”

“อะไร”

“คุณได้ยินเสียงอะไรไหมคะ”

“เสียงอะไรเหรอ”

“เสียงหัวใจของหญิงสาวอย่างฉันที่กำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ”

“…”

หลังจากที่แม่นางเจี่ยนทำให้หัวใจของเธอแตกสลายไปแล้ว ทัศนคติทั้งสามด้านของชูหลี่ก็ถูกโจมตีอีกครั้งอย่างต่อเนื่องภายในระยะเวลาสั้นๆ ดังนั้นจึงทำให้เธอตะลึงงันไปชั่วขณะ เพราะโจ้วชวนในความคิดของเธอไม่ใช่แบบนี้

หญิงสาวเปิดเวยป๋อของโจ้วชวนดูอีกครั้งอย่างตั้งใจ ภาพลักษณ์ของโจ้วชวนต้องแบบนี้…

ผู้อ่าน Q : เทพโจ้วชวนเสียงไพเราะน่าฟังมาก น่าจะหล่อมากแน่ๆ เลย เสียดายที่ไม่ได้ออกมาแจกลายเซ็น ท่านดูลึกลับมากเลย น่าเสียดายจัง! ฉันเคยได้ยินหลายคนบอกว่าท่านสูงมาก!

โจ้วชวน A : พวกคุณชมผมแบบนี้มันทำให้ผมเขินนะครับ ที่ไม่ได้แจกลายเซ็นเพราะเกรงว่าพวกคุณจะผิดหวัง หากได้เจอผู้ชายประเภทที่เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน จะให้ผมทำยังไง ถ้าถึงตอนนั้นแล้วผมไปทำร้ายหัวใจสาวๆ อย่างพวกคุณเข้า

ผู้อ่าน Q : ปกติแล้วท่านเทพอ่านหนังสือเรื่องอะไรคะ ตรงนี้มีเจ้าหมาวัยมัธยม* อยู่ตัวหนึ่ง

โจ้วชวน A : ถ้าเป็นนักเรียนมัธยมไม่ควรอ่านหนังสือที่น่าเบื่อถูกต้องไหมครับ คุณครูของคุณก็คงแนะนำผลงานที่มีชื่อเสียงทั่วไปอย่าง ‘เหมันตคาม’ โดยส่วนตัวรู้สึกว่าหนังสือเรื่อง ‘มายา รัก ละครสัตว์’ ‘ตรอกร้อยเรื่องราว’ และหนังสือชุด ‘The Summer of the Ubume’ ของ นัตสึฮิโกะ เคียวโกกุนั้นดีมากเลย! หากมีเวลา แนะนำให้ทุกท่านลองจัดรายการหนังสือดูนะครับ

ไม่ใช่…

‘คุณว่างมากนักเหรอ’

‘อยากโดนบล็อกหรือไง’

‘หลงหยางสิบแปดกระบวนท่า’

ชูหลี่ “…”

หลงหยาง* กับผีสิ! นายเคยอ่านหรือไง! ฉันก็รู้จักตาแก่เข็นรถ** เหมือนกัน!!

หัวใจสาวๆ อย่างพวกคุณอย่างงั้นเหรอ แล้วฉันล่ะ! ฉันไม่ใช่สาวๆ ตรงไหน!

โจ้วชวนที่เห็นในโพสต์กับโจ้วชวนที่เพิ่งพิมพ์ข้อความมาไม่เหมือนกันเลยสักนิด!!!

เมื่อทัศนคติทั้งสามด้านถูกโจมตีจนชูหลี่ไม่สามารถระงับคำด่าในใจได้ ดังนั้นเธอจึงเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเลือกอีเมลต้นฉบับยี่สิบรายการและรวบรวมมันไว้ที่เดียวกันก่อนจะกดบันทึกข้อมูล ในขณะเดียวกันก็พูดคุยกับ Mr. L ผ่านคิวคิวในเชิงลึก…เรื่องนิสัยภายในและภายนอกที่ไม่ตรงปกของนักเขียนตามหลักจรรยาบรรณวิชาชีพ เธอกำลังพูดถึงโจ้วชวนและตัดสินเขาด้วยอารมณ์อย่างแท้จริง แต่กลับไม่ได้พูดออกมาว่านักเขียนคนนั้นคือโจ้วชวน เพียงค่อนแคะว่ามีนักเขียนมือฉมังระดับเทพคนหนึ่งที่ในเวยป๋อนั้นดูน่ารักใสๆ แต่พอได้คุยกันจริงๆ แล้วน่าด่ามาก

Mr. L ที่หายไป : เธอก็พูดอยู่ว่าเจอในเวยป๋อ ในเวยป๋อก็มีแต่คนที่แกล้งทำเป็นคนดีทั้งนั้นแหละ

Mr. L ที่หายไป : ต่อจากนี้เธอจะเจอคนแบบนี้เยอะขึ้นเรื่อยๆ

Mr. L ที่หายไป : วันนั้นเธอเองก็เคยเจอกับตัว อย่างสิ่งมีชีวิตที่เสียงดังโวยวายไร้เหตุผลในกอง บ.ก. ไม่ใช่เหรอ

Mr. L ที่หายไป : อย่ากังวลไปเลย ยังไงเธอก็ยังมีโจ้วชวน เทพผู้แสนอ่อนโยนอยู่ในใจ

ชูหลี่ “…”

มือปืนไซเบอร์ที่ลิงเชิญมา : นักเขียนที่ฉันคลั่งรักอยู่ในใจก็เป็นคนดีมากเลยนะ ฉันรักเขามาสิบปีแล้ว!

Mr. L ที่หายไป : เธอยังมีหน้ามามีนักเขียนที่คลั่งรักอีก ไม่ใช่โจ้วชวนหรอกเหรอที่เธอรักที่สุด เธอนี่โลเลจริงๆ ตกลงรักใครกันแน่

คุณพระ! ดันมาบอกว่านักเขียนที่เรารักที่สุดคือโจ้วชวน

มือปืนไซเบอร์ที่ลิงเชิญมา : ไม่บอกนายหรอก…ช่างเหอะ ได้โปรดอย่าพูดถึงนักเขียนคนไหนอีกเลย ฉันปวดหัวจะแย่แล้ว

Mr. L ที่หายไป : ดูรูปลักษณ์อันแสนเปราะบางของเธอสิ ทำไมถึงได้มัวมาอยู่ในสังคมที่กัดกินคนแบบนี้กันนะ ลาออกเลย อย่าไปสนใจ พี่ L จะเลี้ยงดูหนูเอง

ชูหลี่ “…”

มือปืนไซเบอร์ที่ลิงเชิญมา : อ้อ

มือปืนไซเบอร์ที่ลิงเชิญมา : ประโยคล่าสุดที่พิมพ์มานี่พิมพ์มาในฐานะอะไร ความรู้สึกแบบชายหญิง? เรารู้จักกันมาสามปี แต่ในที่สุดนายอยากจะมีความรักบนโลกออนไลน์กับฉันงั้นเหรอ

Mr. L ที่หายไป : ในฐานะเจ้าของและสัตว์เลี้ยง

Mr. L ที่หายไป : …ความรักบนโลกออนไลน์ ไม่ได้เห็นคำนี้มาสิบปีแล้ว เธอมาจากปีไหนกันเนี่ย ไม่แปลกใจเลยที่ได้ทำนิตยสารคนแก่อย่างเส้นทางแห่งดวงดาว