ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 129

โจ้วชวนคว้าข้อมือเธอไว้ เอนตัวลงมากอดเธอแล้วซุกขาเข้าไปในผ้าห่ม มือเขาจับมือเธออยู่ในท่านี้ไม่ยอมปล่อย

“ตอนวัยรุ่นก็ชอบผู้หญิงแบบนางเอกนี่แหละ บอบบาง เข้าอกเข้าใจคนอื่น พูดเบาๆ เหมือนยุง จิตใจอ่อนโยนแต่แข็งแกร่ง…”

ชูหลี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง…คำพูดและการกระทำของเธอมักจะเต็มไปด้วยความตื่นตัวอยู่เสมอ เหมือนกับแมวพองขนหรือไม่ก็ลิงที่ร้องเจี๊ยกๆ วุ่นวาย เมื่อก่อนเอาแต่คิดว่าจะเถียงกับเหล่าเหมียวอย่างไร พอตอนนี้ก็เอาแต่คิดว่าจะเถียงกับเหลียงชงลั่งอย่างไร ความอ่อนแอบอบบางไม่ใช่เธอเลย แต่เรื่องนี้ก็แล้วไปเถอะ ทว่าจิตใจไม่ได้อ่อนโยนสักเท่าไรและไม่ได้แข็งแกร่งอะไรนัก แถมเอะอะก็เอาแต่ร้องไห้

ครั้งล่าสุดที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งดูเหมือนว่าจะเป็นเมื่อสิบนาทีก่อนหน้านี้ แต่จะว่าไปแล้วก็สดๆ ร้อนๆ เลยล่ะ เพราะตอนนี้ปลายจมูกและขอบตาของเธอยังคงแดงก่ำ…

…ดีมาก คุณสมบัติที่เขาพูดมาไม่มีอะไรเหมือนกับตัวเธอเลยสักนิด

ชูหลี่กำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน รู้สึกขัดแย้งในตัวเอง ทันใดนั้นก็ได้ยินโจ้วชวนเอ่ยอย่างเนิบช้าอีกครั้ง “รวมถึงหน้าอกใหญ่ด้วย”

ชูหลี่ก้มหน้ามองหน้าอกของตน ยืดเอวทำตัวตรงโดยไม่รู้ตัว เชิดคางเหลือบตามองและเตะเขาใต้ผ้าห่มทีหนึ่ง

“งั้นทำไมคุณมาชอบฉันล่ะ”

“ผมไม่รู้หรอก อาจติดกับดักคุณก็ได้ เมื่อก่อนไม่เคยมีความรัก กับเพื่อนผู้หญิงพวกนั้นก็เป็นแค่บุพเพน้ำค้าง*…” โจ้วชวนหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าคำคำนี้ไม่ควรใช้อย่างนี้ ดังนั้นจึงแก้ไขให้ถูกต้อง “กับเพื่อนผู้หญิงพวกนั้นก็เป็นแค่ความสัมพันธ์แบบบริสุทธิ์ที่เฉียดผ่านกันเฉยๆ ไม่เคยมีใครใช้ลูกไม้ทำกับข้าวให้ผมกินทุกวันมาล่อลวงผม มีวันหนึ่ง จู่ๆ คนที่ทำกับข้าวทุกวันก็สารภาพรักกับผม ผมก็สับสน ถ้าไม่ตอบรับล่ะก็ ต่อไปไม่มีข้าวกินจะทำยังไงล่ะ เพราะงั้นก็เลยตอบรับน่ะสิ”

“…” ชูหลี่แทบจะพูดไม่ออก “คุณชมฉันหน่อยไม่ได้เหรอ”

“ชมอะไร”

ชูหลี่เงียบไปครู่หนึ่ง ชี้ที่หน้าอกตัวเอง…เหมือนกับคำอธิบายที่อยู่ในตำราเรียนภาษาของเด็กประถมที่ว่า ‘แอ่นอกตัวเองเหมือนกับไก่ตัวผู้ที่ภาคภูมิใจ’

โจ้วชวนมองหน้าเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็เลื่อนสายตาลงไป…

สายตานั้นราวกับมีความอบอุ่นและกระแสไฟฟ้า พอไล่ตั้งแต่หน้าผากไปจนถึงขนตาของเธอก็ทำเอาเธอต้องหลุบตาลง พอถึงปลายจมูกก็ทำให้เธอต้องย่นจมูก พอผ่านริมฝีปากก็ทำให้เธอต้องเม้มปาก…จากนั้นราวกับกระแสไฟแปลบปลาบไล้ผ่านข้างแก้ม ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อและรู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายสูงขึ้น เมื่อเห็นอย่างนั้นเขาก็กลืนน้ำลายดัง ‘เอื๊อก’ ด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย สายตานั้นยังคงเคลื่อนลงไปยังลำคอเรียวยาวที่เชิดขึ้นและกระดูกไหปลาร้า

ห้องนอนเงียบจนน่าตกใจ มีเพียงเสียงของเครื่องพ่นน้ำมันหอมระเหยที่กำลังทำงานอยู่