ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว บทที่ 1-บทที่ 2

บทที่ 1 เจ้านายพันธุ์ภูเขาไฟ

โอเรียนทอลพลาซ่า ถนนฉางอัน กรุงปักกิ่ง

บริษัทจี้หมิงแคปปิตอลอยู่บนชั้นยี่สิบเอ็ดในอาคารหนึ่ง

ที่นี่คือบริษัทคนรุ่นใหม่ ทั้งประธานเจ้าของบริษัท ผู้บริหารระดับสูง และพนักงานต่างก็เป็นคนรุ่นใหม่ ในบริษัทเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังที่คึกคักมีชีวิตชีวาทุกวัน และเงินหยวนที่หมุนสะพัดอยู่ในตลาดทุนก็เป็นแรงขับเคลื่อนอย่างดีให้กับพวกเขา

ในตอนนี้ห้องทำงานของท่านประธานก็มีเสียงตะคอกดังลอยออกมา

สิบห้านาทีก่อนหน้านี้ท่านประธานลู่จี้หมิงเรียกผู้บริหารระดับสูงเข้าไปในห้องแล้วก็เปิดโหมดหม่าจิ่งเทา* บรรยากาศในห้องทำงานจึงกดดันและตึงเครียดขึ้นมา

ตอนที่หลิวอี้เทียนผู้อำนวยการฝ่ายธุรการวิ่งมาถึงหน้าประตูห้องทำงานของท่านประธานก็พูดออกมาด้วยความเหนื่อยหอบ

“ผมแค่ไปห้องน้ำเดี๋ยวเดียว ทำไมสถานการณ์ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ นี่เซียนองค์ไหนกล้าไปท้าทายกับคุณชายของเราเข้าอีกล่ะนี่” เขากระซิบถามหยางเสี่ยวหยางซึ่งเป็นผู้ช่วยเลขาฯ สาวที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู “นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

สีหน้าของหยางเสี่ยวหยางเต็มไปด้วยความตึงเครียดและหวาดกลัว “ก็แผนกโปรเจ็กต์ของทีมหนึ่งที่ ผอ. เหรินรับผิดชอบนั่นไง ต้องให้เราวางหลักประกันเพิ่มเติม…คุณรีบเข้าไปเถอะ ท่านประธานลู่กำลังบ่นอยู่ว่าทำไมคนไม่ครบ”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังลอยออกมาจากห้องทำงาน น้ำเสียงนั้นหนักแน่นเต็มไปด้วยความมั่นใจ หลิวอี้เทียนและหยางเสี่ยวหยางถึงกับสะดุ้งตัวสั่นขึ้นมา

“แม่เจ้า! กระเทือนจนต่อมทอนซิลปวดเลย” หลิวอี้เทียนรีบถามหยางเสี่ยวหยาง “หัวหน้าคุณล่ะ หนิงเหมิงอยู่ไหน เธอไปไหนแล้ว”

หนิงเหมิงคือหัวหน้าเลขานุการของท่านประธาน ส่วนหยางเสี่ยวหยางคือผู้ช่วยของเธอ

หยางเสี่ยวหยางกลืนน้ำลาย “ไปทำธุระที่กรมพัฒนาธุรกิจตั้งแต่เช้าแล้ว”

หลิวอี้เทียนตบหน้าผาก “รีบโทรเรียกกลับมาเร็ว! ข้างในมีเสือจะกินคนอยู่แล้วไม่เห็นหรือไง! ผอ. เหรินสั่งไว้ว่าถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาล่ะก็ มีแต่หนิงเหมิงเท่านั้นที่จะช่วยชีวิตเขาได้”

หยางเสี่ยวหยางอึกๆ อักๆ “อ้อๆ” แล้วก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาโทร

เสียงตะคอกในห้องยังดังทะลุผ่านประตูไม้ที่ปิดสนิทออกมา

“หลิวอี้เทียน**! คุณกระซิบกระซาบอะไรอยู่หน้าประตูไม่ทราบ ถ้ายังไม่ไสหัวเข้ามา ผมจะให้คุณมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่วันเดียวเหมือนชื่อของคุณ!”

หลิวอี้เทียนโดนตะคอกเข้าก็ยกมือกุมหัวอย่างหวาดหวั่น เขารวบรวมความกล้ายื่นมือไปที่ลูกบิดประตู แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปกำชับหยางเสี่ยวหยาง

“เร็วเข้า รีบไปเรียกหนิงเหมิงกลับมา”

แล้วเขาก็เปิดประตูเข้าไปก่อนจะถูกกลืนไปกับเสียงตะคอกของลู่จี้หมิง

ในที่สุดหยางเสี่ยวหยางก็โทรศัพท์ติด เธอยกมือขึ้นป้องปากพลางเดินหลบไปด้านหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่นจนเกือบจะเป็นสะอื้น

“อาเหมิง ภูเขาไฟระเบิดอีกแล้ว คุณรีบกลับมาช่วยชีวิตทุกคนด้วยเถอะ!”