ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ เล่ม 3 บทที่ 63

บทที่ 63

ไกลจากปักกิ่งหรือเปล่า

ทำไมจู่ๆ เขาถึงไปที่นั่นล่ะ

แล้วไปศึกษาอะไรอีกล่ะเนี่ย

ในหัวสมองของชูหนิงเกิดคำถามผุดขึ้นมาต่อเนื่องเป็นชุด หลังจากนั้นก็ถามในสิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุดกับฉีอวี้

“อิ๋งจิ่งจะกลับมาเมื่อไหร่”

“ยังไม่มีคำยืนยันเป็นที่แน่นอนเลยครับพี่หนิง กรมวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีการบินอยู่ใต้สังกัดของสถาบันวิจัยส่วนกลาง ข้อมูลในส่วนที่ลงรายละเอียด ทางหน่วยงานข้างบนก็ไม่ได้บอกให้พวกผมรู้หรอกครับ”

ชูหนิงเข้าใจแล้ว

สถาบันวิจัยส่วนกลางนั้นเป็นหน่วยงานที่ขึ้นตรงกับคณะมนตรีรัฐกิจ พูดให้เข้าใจง่ายคือวิทยาการทางด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าที่สุดของประเทศจะรวมอยู่ที่นั่นทั้งหมด มีโครงการที่เป็นความลับมากมาย มีทั้งแบบที่ทำหลายปี ทำหลายสิบปี กระทั่งว่าทำจากรุ่นสู่รุ่น แถมยังมีเกียรติมาก มีชื่อเสียงก้องระบือไปไกล แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือผู้คนยอมน้อมกายยินดีเป็นผู้อุทิศตนทำงานให้

ภายในใจชูหนิงเกิดความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้ทันที

ฉีอวี้กระแอมเสียงพูดนิดหน่อย “พี่หนิง พี่อย่าใส่ใจเลยนะ ข่าวเรื่องนี้แจ้งมาอย่างกะทันหันมากครับ บอกว่าจะให้ไปก็ต้องไปเลย อิ๋งจิ่งยังทำของตกหล่นไว้ตั้งเยอะ ผมยังต้องช่วยเอาไปให้เขา พี่อย่าโทษเขาเลยนะครับ กฎระเบียบที่นั่นเข้มงวดมาก ใช้โทรศัพท์มือถือได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลยครับ”

“นายก็ต้องไปด้วยเหรอ”

“ใช่ครับ วันมะรืนนี้ พวกผมแบ่งกลุ่มกันไปครับ”

ชูหนิงตั้งสติคิดใคร่ครวญ ก่อนจะถามว่า “จองตั๋วเครื่องบินหรือยัง”

“จองแล้วครับ”

“งั้นนายส่งข้อมูลมาให้ฉันหน่อย” ชูหนิงพูดอ้ำอึ้ง ทว่าอยู่ภายในรถเสียงจึงฟังชัดเจนเป็นพิเศษ “ฉันจะไปกับนายด้วย ฉันจะอยู่ข้างนอก ถือเสียว่าเป็นการไปเที่ยวด้วย จะไม่รบกวนพวกนายแน่นอน ได้ไหม”

การตัดสินใจเช่นนี้ของชูหนิง ถึงแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน แต่ก็ไม่ใช่การตัดสินใจที่ขาดการยั้งคิด

ที่ทั้งสองคนคบกัน ถึงตอนนี้ดูแล้วไม่ค่อยจะเบาใจได้เท่าไหร่นัก แต่เธอก็สามารถเผชิญหน้ากับตัวเขาได้อย่างจริงใจ ชอบก็คือชอบ โมโหนะ แต่ว่าไม่มีทางขุ่นเคืองแน่นอน เธอไม่อาจแน่ใจได้ว่าอิ๋งจิ่งเองก็มีมุมมองความรู้สึกแบบนี้ด้วยหรือเปล่า ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่ต้องทำตัวเองให้ดีก่อน

ขุนเขาอยู่สูงชัน แม่น้ำอยู่ห่างไกล เป็นความไกลห่างด้านระยะทาง

แต่ไม่ใช่กับเรื่องของจิตใจและความรู้สึกที่มีต่อกันอย่างแน่นอน

ทว่าการตัดสินใจที่กะทันหันแบบนี้ก็ยังไปชนกับเรื่องราวอีกมากมาย ช่วงนี้ที่บริษัทกำลังยุ่ง โดยทั่วไปแล้วทำงานล่วงเวลากันทุกวัน ชูหนิงทนแบกรับความไม่พอใจของเว่ยฉี่หลิน มอบงานในความดูแลให้รองประธานอย่างเท่าๆ กัน เพื่อตัวเองจะได้มีช่วงเวลาหยุดพัก

กับเรื่องงานยังพอจะโอเคอยู่ ที่น่าปวดหัวคือเฉินเยวี่ยผู้เป็นมารดา

งานฉลองวันเกิดอายุครบหกสิบปีของคุณลุงคนหนึ่งในบ้านตระกูลจ้าวซึ่งเป็นบุคคลที่น่ายำเกรงอย่างยิ่ง งานเลี้ยงจัดในวันที่เธอออกเดินทางนั่นแหละ เฉินเยวี่ยกำชับเป็นพันเป็นหมื่นหน บอกให้ชูหนิงต้องมาอวยพรวันเกิดในงานตรงตามเวลา ผลคือเมื่อชูหนิงบอกว่าไปไม่ได้ เฉินเยวี่ยก็แสดงท่าทีร้ายกาจเป็นอย่างยิ่ง

“ต่อให้เรื่องใหญ่สำคัญแค่ไหนแกก็ทิ้งเอาไว้ก่อนเถอะ! แกต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดของคุณลุง”

ชูหนิงพยายามพูดโน้มน้าวทุกวิถีทาง ฝืนบอกปัดอ้างไปว่าต้องออกเดินทางไปทำงานนอกสถานที่

เฉินเยวี่ยโมโหมาก เอานิ้วชี้กลางหน้าผากของเธอ “ฉันเลี้ยงลูกสาวแบบแกทำไมกันนะ ไม่ได้เป็นลูกสาวที่เห็นอกเห็นใจใส่ใจอะไรพ่อแม่เลย ทำตัวแข็งกร้าวกระด้างกระเดื่องจริงๆ!”

ชูหนิงยิ้มเข้าสู้ ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดจาตำหนิไป

พูดไปพูดมาก็มีแค่ไม่กี่คำเดิมๆ แบบนั้น เธอแทบจะรู้บทพูดของแม่ชัดเจนหมดแล้ว

เมื่อเฉินเยวี่ยด่าจนพอก็หยุดพักหายใจสักพัก “จริงสิ” ก่อนจะนึกเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “แกรู้ไหมว่าจื่อหยางไปประเทศฝรั่งเศส”

ชูหนิงแสร้งทำเป็นประหลาดใจ “เอ๋? เรื่องเกิดขึ้นตอนไหนน่ะ หนูไม่รู้เรื่องเลยนะ”

“ไปเป็นอาทิตย์แล้ว ว่ากันว่าทะเลาะกันรุนแรงกับแฟนใหม่ของเขา เลยหลบไปอยู่เงียบๆ” กล่าวถึงตรงนี้เฉินเยวี่ยก็ทำหน้าตาผ่อนคลายลงเล็กน้อย กล่าวด้วยอารมณ์ที่อยากจะลองพูดดูสักหน่อย “ผู้หญิงคนนั้นก็ราวีไม่เลิก เหมือนว่ายังจะไปตามดักตัวเขาที่บริษัทด้วยนะ ดูจะเกินไปแล้ว นี่ แกน่ะ ใส่ใจไว้หน่อยเถอะ อย่าทำเป็นเฉยไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย”

ชูหนิงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกจริงๆ “หนูไปยั่วอารมณ์แม่ตรงไหนอีกล่ะ”

เฉินเยวี่ยผิดหวังที่พูดไปแล้วไม่เป็นดั่งใจ ชี้ที่ลูกสาวพร้อมกับเอ่ยอย่างร้อนรน “มีความเป็นไปได้สูงมากที่พวกแกสองคนจะกลับมาคบกัน อารมณ์สนุกแค่ชั่วคราวของผู้ชายน่ะเป็นแค่การอยากลิ้มลองในสิ่งแปลกใหม่เท่านั้นแหละ ถ้าจะแต่งงานกันจริงๆ ก็ยังจะต้องหาคนที่สามารถสนับสนุนครอบครัววงศ์ตระกูลได้”

“หยุดเลยๆ” ชูหนิงแทบอยากจะกลอกตามองบนใส่ “อาชาดีไม่หวนกลับไปกินหญ้าเดิม* แม่เข้าใจหรือเปล่าเนี่ย! เขาไม่ได้ต้องการหนูแล้ว ยังจะตามตอแยไม่เลิกราไปทำไมล่ะ ไปให้คนเขาย่ำยี แม่ หนูพูดแค่นี้เลยนะ หนูไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้หรอก!”

“ยายเด็กคนนี้ ทำไมให้ตายยังไงก็พูดไม่รู้ฟังนะ!” เฉินเยวี่ยนั่งลงบนโซฟา ซ้อนขานั่งไขว่ห้าง เชิดคางขึ้นสูงเหมือนรูปปั้นสตรีผู้สูงศักดิ์ ดูท่าทางโกรธจริงๆ

ในครั้งนี้ชูหนิงไม่คิดจะยอมทำตามสตรีสูงศักดิ์คนนี้อีกแล้ว เธอเลิกคิ้ว ไม่มีทีท่ายอมถอยแม้แต่น้อย

“หนูเองก็ไม่มีทางที่จะไม่มีแฟนคนใหม่ไปตลอดหรอก”

เฉินเยวี่ยชะงัก หันมามองเธอ

“จะอ้วนจะผอม จะแก่หรือจะเด็ก จะอายุมากกว่าหรือน้อยกว่าหนู ทั้งหมดขึ้นอยู่กับความพอใจของหนู ถ้าแม่ดูแล้วขัดตาก็หาผ้ามาปิดตาเอาไว้ไม่ต้องดู ถึงตอนนั้นหนูไม่อยากจะได้ยินคำพูดจาเพ้อเจ้อไร้เหตุผลจากแม่อีก”

พูดจบชูหนิงก็หยิบกระเป๋าออกไป

แบบนี้ก็ถือว่าเป็นการฉีดวัคซีนกันไว้ก่อนหนึ่งเข็ม เฮ้อ! โล่งใจละ