ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 1

ฤดูใบไม้ร่วงในเมืองกรุงมักจะมาโดยไม่ทันให้คนตั้งตัว เธอจำได้ว่าตอนที่จากไปเมื่อครึ่งเดือนก่อนอากาศยังร้อนจนต้องเปิดแอร์ แต่พอฝนตกไปสองรอบ ใบของต้นอู๋ถง ข้างทางก็เจือด้วยสีของฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ที่เปลี่ยนสีร่วงพลิ้วปลิวลงมาจากกิ่งจนพนักงานทำความสะอาดตามกวาดไม่ทัน เธอเดินผ่านทางเท้าที่มีใบไม้แห้งร่วงหล่นมาถึงหน้าประตูหลักของสถาบันรวม

ที่นี่คือสถาบันออกแบบอากาศยานอันเก่าแก่ที่ก่อตั้งขึ้นในศตวรรษที่แล้ว พอพัฒนามาถึงตอนนี้ แค่สถาบันออกแบบในสังกัดก็ปาเข้าไปเกือบยี่สิบแห่ง ฝ่ายสะพานทางหลวงที่เธอทำงานอยู่เป็นเพียงแค่หนึ่งในนั้น และภายในสถาบันสะพานทางหลวงยังแบ่งอย่างละเอียดเป็นฝ่ายออกแบบที่หนึ่ง สอง สาม อีกมากมาย สะพานเป็นจุดแข็งมานาน ความสามารถของสายอาชีพจัดอยู่ในแนวหน้าของประเทศ หลายปีมานี้ได้เข้าร่วมโครงการวิศวกรรมสำคัญระดับประเทศมากมาย ได้รับชื่อเสียงเกียรติยศนับไม่ถ้วน

หลังเรียนจบเธอก็เข้ามาในประตูบานนี้ด้วยผลคะแนนสอบสมัครงานอันดับหนึ่ง และเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่มาสมัครเข้าฝ่ายสะพานทางหลวงในตอนนั้น ภายในเวลาปีกว่าขณะที่คนที่เข้ามาพร้อมกันเริ่มทยอยไปทำอย่างอื่น เธอกลับวาดผังก่อสร้างอยู่เกือบทุกวัน เธอเคยได้รับมอบหมายให้วาดตอม่อตับริม ใช้เวลาวาดทั้งหมดครึ่งปีเต็ม วาดจนภายหลังในฝันมีแต่ตอม่อตับริมชนิดหนักและชนิดเบา ทั้งทรงเหลี่ยม ทรงตัวยู แบบหันหลังเข้า และแบบฟันเจาะลอยไปมา ผ่านไปสามสี่ปีดูเหมือนความเหน็ดเหนื่อยของเธอจะได้รับผลตอบแทน บนมุมโต๊ะปรากฏป้ายของหัวหน้าทีม

เธอน่าจะเป็นหัวหน้าทีมที่อายุน้อยที่สุดในสถาบันสะพานทางหลวง แต่ว่าไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวที่อยู่ในหน่วยวิจัย หัวหน้าทีมอย่างเธอก็มีลูกน้องจำนวนหนึ่ง หัวหน้าฝ่ายส่งนักศึกษาจบใหม่ชื่อเฉินซงหนานที่เพิ่งรับเข้ามาในปีนี้ให้เป็นผู้ช่วยเธอ นอกจากนี้ยังส่งนักศึกษาฝึกงานปีสี่สองคนมาให้เธอดูแล

จ้าวหนานเซียวเดินไปยังห้องทำงาน

ในสถาบันออกแบบ มีเพียงผู้ที่คนอื่นเรียกว่า ‘หัวหน้าแผนก…’ ถึงจะมีห้องทำงานแยกได้ เธอยังใช้ห้องทำงานร่วมกับคนอื่นอีกทั้งหมดเจ็ดแปดคน

ห่างจากเวลาเข้างานอยู่สิบกว่านาที เพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่ยังไม่มา แต่ว่านักศึกษาฝึกงานทั้งสองของเธอมาแล้ว คนหนึ่งเป็นผู้หญิง คนหนึ่งเป็นผู้ชาย น่าจะเป็นแฟนกัน ทั้งสองกำลังเช็ดโต๊ะและหันหลังให้กับประตู ไม่ได้สังเกตว่าเธอมาถึงแล้ว

นักศึกษาหญิงบ่น “มันสองเดือนกว่าแล้วนะที่ต้องมาเช็ดโต๊ะเทน้ำให้พวกเขา เดี๋ยวจะไปอยู่แล้ว ยังไม่ทันได้เรียนอะไรเลย! ตอนที่วิศวกรจ้าวอยู่ วันๆ เอาแต่ให้ฉันวาดผังก่อสร้าง อย่างอื่นไม่เห็นจะสอน! ที่พวกเราเรียนคือการออกแบบสะพานนะ!”

นักศึกษาชายปลอบว่าวิศวกรจ้าวน่าจะยุ่ง นักศึกษาหญิงก็พูดว่า “ช่างเถอะ ตัวเธอเองก็ไม่ได้รับงานออกแบบนี่นะ! ออกไปทำงานรอบนี้ไม่ใช่ว่าต้องไปตรวจดูสะพานเก่าหรือไง ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทีมของเราทำแต่งานเบ็ดเตล็ด พวกเราก็ทำงานเบ็ดเตล็ดให้คนที่ทำงานเบ็ดเตล็ด ถือว่าเราดวงซวยเอง!”

บ่นไปหลายประโยคแล้ว อารมณ์ของนักศึกษาหญิงดูเหมือนจะดีขึ้น เธอลดเสียงลงคุยกับแฟน “นี่ นายว่าวิศวกรจ้าวอายุเท่าไหร่แล้ว”

“ไม่รู้สิ” นักศึกษาชายส่ายหน้า “ฉันว่าน่าจะแก่กว่าเธอแค่ไม่กี่ปีเองมั้ง แค่แต่งตัวดูมีอายุ…”

นักศึกษาหญิงส่งเสียงแสดงความไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ฟาดผ้าขี้ริ้วใส่แฟนหนุ่ม

“อะไรของนาย ฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อย! ที่สำคัญ เธอหน้าตาถือว่างั้นๆ ได้ยินว่าแม้แต่แฟนสักคนยังไม่มี! ไม่ต้องพูดก็เห็นอยู่ว่าเธอทำงานตั้งแต่เช้ายันเย็นอย่างกับไปติดหนี้เขามาแล้วไม่คืน ผู้ชายที่ไหนจะมาสนใจเธอ หรือว่าเธอจะเป็นสาวขึ้นคาน ขาดฮอร์โมน…นายห้ามมาแช่งฉันเด็ดขาด ดูแก่กว่าฉันแค่ไม่กี่ปีงั้นเหรอ แต่ฉันไม่อยากกลายเป็นแบบเธอในอีกหลายปีข้างหน้า…”