ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทที่ 2

2

เพื่อนรัก

มันจบแล้ว

เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา พิรุณรักษ์เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าซึ่งถูกบดบังด้วยตึกสูงจนเห็นสีของท้องฟ้าเพียงนิดเดียว ก่อนจะถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

อารมณ์แบบนี้อยากมองฟ้ากว้างๆ จัง

ความรู้สึกเหมือนอกหักนิดๆ เลย ทั้งที่คิดว่าคนนี้ใช่ เพราะได้พูดคุยทำความรู้จักกันมาสักพักหนึ่งแล้ว เธอมองว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีความมั่นคง ความคิดความอ่านเป็นผู้ใหญ่ เป็นคนที่อยากฝากชีวิตไว้ด้วยแท้ๆ

แต่เขากลับกลายเป็นผู้ชายที่เรื่องมากสุดๆ ต่อให้เธอเป็นคนมีมาตรฐานการเลือกคู่ต่ำเพียงใดก็ไม่สามารถทนกับผู้ชายแบบนี้ได้อย่างแน่นอน

เมื่อไหร่สวรรค์จะส่งผู้ชายที่เข้ากันได้กับเธอมาให้สักที รอแบบนี้ก็เริ่มท้อแล้วเหมือนกัน

พิรุณรักษ์เดินไปเรื่อยๆ ด้วยท่าทางเหมือนคนหมดแรงผ่านประตูทางเข้าของคอนโดมิเนียม เธอยอมสละเงินเก็บก้อนใหญ่เพื่อดาวน์ห้องพักขนาดสามสิบตารางเมตรเพราะเล็งเห็นว่าคอนโดมิเนียมแห่งนี้จะราคาพุ่งสูงขึ้นหลายเท่าตัวในภายภาคหน้า ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเงินเดือนของเธอไม่สามารถผ่อนได้เลยด้วยซ้ำ และแน่นอนว่านี่คือสาเหตุที่ทำให้เธอต้องเบียดเบียนเงินแม่ทุกเดือน

หรือว่าผลกรรมของการอกตัญญูทำให้เธอกลายเป็นคนไร้คู่กันแน่

“ไปไหนมา”

เสียงนั้นห้วนสั้นจนทำให้คนกำลังเหม่อลอยสะดุ้งเฮือก พอพิรุณรักษ์เห็นว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร หัวใจที่ร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มก็หายวับไปเลยคราวนี้

“ไอ้พุฒ! มาได้ไง”

เจ้าของร่างสูงร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรที่นั่งอยู่บนโซฟารับแขกหน้ารีเซพชั่นของคอนโดมิเนียมค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะสาวเท้ามาหาร่างเล็กที่สูงเพียงร้อยหกสิบนิดๆ พอยืนใกล้กันแบบนี้แล้วพิรุณรักษ์สูงเพียงอกของเขาเท่านั้น

เธอก้าวถอยโดยอัตโนมัติ แต่กลับถูกคว้าตัวไว้ก่อน

“ว้าย!”

“จะร้องทำไม เดี๋ยวคนก็หาว่าฉันเป็นพวกคนร้าย”

“ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียง” เธอดึงมือออกจากการเกาะกุม แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยท่าเดียว

“ฝน…”

“อะไร”

“วันนี้วันอะไร”

“วันศุกร์”

“วันที่?”

“สิบสี่… ถามทำไม ไม่มีปฏิทินดูหรือไงคะ พ่อนักฟุตบอลคนดัง” เธอเชิดหน้าขึ้นตอบเขา แหงนจนเมื่อยคอ ไม่เจอพุฒเกินสองปีได้แล้ว รู้สึกว่าชายหนุ่มสูงขึ้นอีกนิดกระมัง

ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ ไม่ใช่สิ! ยักษ์มันดูน่าเกรงขามเกินไป เหมือนควายมากกว่า

โธ่เอ๊ย! สงสารน้องควายจัง

พิรุณรักษ์คิดเพ้อเจ้อไปกันใหญ่ หากไม่ใช่เพราะเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอของเขาฉุดดึงความสนใจ เธอก็คงคิดเตลิดไปไกลกว่านี้

“ฉันบอกให้แกไปรับฉันตอนเก้าโมงไง”