ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

– บทที่ 2 –

“เดี๋ยวแบ่งกันเป็น 5 กลุ่มนะนิสิต กลุ่มละ 3 คน แล้วเราจะแบ่งงานกันทำ”

อาจารย์ธันยมนบอก ซึ่งการแบ่งกลุ่มก็ทำได้ไม่ยากนัก กลุ่มของนลินก็ได้แก่ นลิน ปาลิตา และวรัท

“เอานั่น พี่กานต์หัวหน้าศูนย์ฯ มาแล้ว อย่าทำมารยาทแย่ๆ ออกไปให้เสียชื่อคณะเสียชื่อมหาวิทยาลัยนะ”

อาจารย์สาวสำทับเฉพาะเจาะจงไปที่ใครบางคนซึ่งนั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ หญิงสาวมองค้อนลูกศิษย์ที่ไม่ค่อยจะถูกชะตาด้วย แล้วหันไปยิ้มรับชายวัยเลยสี่สิบมานิดๆ ที่เพิ่งเดินเข้ามา เขาส่งยิ้มทักทายนิสิตรุ่นน้อง

“สวัสดีน้องๆ เมื่อคืนนอนหลับกันดีหรือเปล่า”

เสียงตอบรับดังแข่งกัน กานต์ยิ้มรับ

“ปีนี้มากันเยอะดีนะ สงสัยจะมีงานมาให้ไม่พอซะแล้วสิ นี่แบ่งกลุ่มกันแล้วใช่มั้ย กลุ่มแรกก็ไปลอกเลนที่บ่อกุ้งนะ อาทิตย์หน้าจะลงกุ้ง แล้วอีกกลุ่มก็ให้อาหารปลากะพง ต้องไปเอาปลาเป็ดที่สะพานปลาแต่เช้า กลุ่มที่สามขัดอวน …อวนเรามีเยอะ แล้วเพรียงก็เกาะอยู่เพียบ ขัดเพลินแน่น้องๆ กลุ่มที่ 4 วิเคราะห์น้ำ ฝึกวิเคราะห์น้ำล่ะนะ วิเคราะห์น้ำในคลองด้านหลังศูนย์ฯ นั่นล่ะ ส่วนกลุ่มสุดท้ายสนุกหน่อย ออกไปที่กระชังเลี้ยงปลาในทะเล ใกล้ๆ กับเกาะหลักน่ะ เอาล่ะ ตกลงกันเองนะว่าจะอยู่กลุ่มอะไร เดี๋ยวอีก 10 นาทีพี่จะกลับมาเอาคำตอบ”

กานต์สั่งงานเสร็จก็เดินไปยังห้องทำงานที่อยู่ใกล้ๆ กับเรือนพัก โดยมีอาจารย์ธันยมนเดินตามไปด้วย ทิ้งให้เหล่านิสิตฝึกงานตกลงลำดับการทำงานกันเอง

ผลสรุปของการจับสลาก กลุ่มของนลินได้ไปยังกระชังปลาของศูนย์ฯ คนทั้งสามเดินไปหยิบเสื้อชูชีพ แล้วไปขึ้นรถของศูนย์ฯ ที่มีเจ้าหน้าที่รออยู่เรียบร้อยแล้ว

“มีใครเมาเรือหรือเปล่าน้อง”

พี่เจ้าหน้าที่ถามอย่างอารมณ์ดี นิสิตทั้งสามส่ายหน้าอย่างหนักแน่น

“ไม่เลยค่ะพี่ ทุกคนคอแข็งมากเลยค่ะ ไม่เมาง่ายๆ แน่”

คำตอบของนลินเรียกเสียงหัวเราะจากพี่เจ้าหน้าที่ศูนย์ฯ ได้เป็นอย่างดี

“งั้นก็กระโดดขึ้นรถเลย เราจะไปลงเรือในเขตของทหารนะ นั่งแล้วเกาะดีๆ ล่ะ พี่ชอบซิ่ง”

“ครับผม เหาะไปเลยพี่”

นิสิตหนุ่มสาวรับคำด้วยเสียงหัวเราะ รถแล่นออกอย่างรวดเร็วตามคำขู่

เรือลำเล็กวิ่งตัดคลื่นออกไปยังทะเลกว้าง เกาะเล็กๆ ตั้งอยู่ไม่ห่างนัก หนุ่มสาวสามคนมองรอบข้างอย่างตื่นตาตื่นใจ

“พี่ นั่นอะไรน่ะ”

คนช่างซักสะกิดถามพี่คนขับเรือ ขณะที่เรือลำเล็กแล่นผ่านสิ่งก่อสร้างที่คล้ายห้องเล็กๆ แต่ตั้งสูงขึ้นไปจากพื้นน้ำทะเลค่อนข้างมาก และจากห้องนั้นก็มีท่อใหญ่ๆ ต่อลงมายังพื้นทะเลด้วย

“ส้วม ทำไมน้องปวดท้องหรือ ไม่ต้องห่วง ที่กระชังเรามีห้องน้ำ”

กล้า เจ้าหน้าที่คนหนึ่งของศูนย์ฯ ตอบด้วยเสียงหัวเราะ นลินยิ้มแหยส่งมาให้ สงบปากสงบคำได้พักเดียว เรือก็จอดเทียบบ้านกลางน้ำที่สร้างเป็นเหมือนกระท่อมหลังเล็กๆ กลางทะเล วรัทก้าวขึ้นไปยืนก่อน แล้วทำเท่ยื่นมือมาหมายจะให้สาวๆ จับพยุงตัวขึ้น หากสองสาวก็เมินมือเขาอย่างไม่ไยดี กระโดดขึ้นจากเรือเองอย่างคล่องแคล่ว วรัทก้มมองมือตัวเองแล้วยักไหล่ ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย หันมองเพื่อนๆ นลินก็โลดแล่นไปยังสะพานแคบๆ ที่ต่อยื่นออกไปจากตัวบ้าน ข้างๆ สะพานมีตาข่ายสีเขียวที่ถูกเย็บเป็นกระชังขนาดใหญ่สำหรับเลี้ยงปลาแขวนอยู่หลายกระชัง นลินลงไปทรุดนั่งอยู่บนสะพานไม้ ก้มหน้าลงมองพื้นน้ำสีเขียวเข้มจนตัวเกือบจะตกลงไปในน้ำทะเล

“กระชังนี้เลี้ยงปลาอะไรคะพี่”

เธอเงยหน้าขึ้นถามเจ้าหน้าที่บนกระชังที่เดินเข้ามาหวังจะต่อว่าสาวน้อย ที่อยู่ๆ ก็วิ่งมาเล่นเสียแล้ว หากพอเห็นรอยยิ้มสดใสของเด็กสาว ก็เผลอยิ้มตามไปด้วยไม่ได้

“กระชังนี้เลี้ยงปลาเก๋าน้อง เดี๋ยวอย่าเพิ่งซักอะไรต่อ ไปรวมกลุ่มตรงโน้นก่อน พี่จะได้แนะนำงาน”

เทพ เจ้าหน้าที่อีกคนรีบขัดคอ เมื่อเห็นสาวน้อยยังมีคำถามมาเตรียมรออยู่อีกมากมาย นลินยิ้มเขิน ยอมเดินตามพี่เจ้าหน้าที่กลับไปยังส่วนบัญชาการของกระชังปลาแต่โดยดี