ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 2

บทที่ 2

เด็กเลี้ยงแกะ

“ส่งคนไข้เข้ามาเลยครับพี่แมว”

“พักหน่อยไหมคะ หมออยู่เวรมาทั้งคืนแล้วนะคะ”

ปาลเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มประวัติคนไข้ สบตากับมาลัย พยาบาลวัยกลางคนซึ่งร่วมงานกับเขามาปีกว่า

“ไม่เป็นไรครับ”

“แต่อาการหมอปาลยังไม่หายดีเท่าไร หมอนพกับหมอพลก็อยู่ หมอไปพักเถอะค่ะ”

“ผมยังไหว มีหมอตรวจเพิ่มอีกคน คนไข้จะได้ไม่ต้องรอนานไงครับ”

ที่จริงเรื่องอยู่โยงเข้าเวรเป็นเรื่องปกติของแพทย์ใช้ทุนอยู่แล้ว เขาเคยอยู่โยงเข้าเวรนานสามสิบชั่วโมงมาก่อน แค่ทำงานสิบกว่าชั่วโมงไม่ทำให้เขาหมดแรงหรอก

“ผมไปพักก็นอนไม่หลับอยู่ดีครับ ออกตรวจคนไข้ดีกว่า”

ปาลสารภาพอย่างหมดท่า การสูญเสียคนไข้หนึ่งคนกับการเป็นต้นเหตุให้คนดีๆ คนหนึ่งเสียชีวิตในอุบัติเหตุทำให้เขาข่มตาไม่ลง ปิดเปลือกตาทีไรก็คอยแต่นึกถึงภาพเหล่านั้นทุกที

มาลัยมองสีหน้าหมองเศร้าของหมอหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดด้วยความเห็นใจ

หมอปาลเป็นหมอใช้ทุน ปีนี้เข้าปีที่สามแล้ว ปีแรกหมอปาลใช้ทุนที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ปีถัดมาจึงย้ายมาใช้ทุนที่โคกเสือเผ่น อำเภอเล็กๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดทางภาคอีสาน

โคกเสือเผ่นเป็นพื้นที่ค่อนข้างห่างไกลความเจริญ ไม่มีห้างสรรพสินค้า ร้านสะดวกซื้อติดแอร์เย็นฉ่ำมีเพียงแห่งเดียว คนไข้ที่โคกเสือเผ่นส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านร้านตลาด และเป็นคนไข้จากประเทศเพื่อนบ้านที่ข้ามชายแดนมารักษาอาการเจ็บป่วย

มีแพทย์ประจำอยู่สองคน ที่เหลือเป็นแพทย์ใช้ทุน หากมีอาการป่วยรุนแรงหรือต้องรักษาเฉพาะทางก็ต้องส่งคนไข้ไปยังโรงพยาบาลประจำจังหวัด

นอกจากรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา งานหัตถการและการวินิจฉัยอาการคนไข้ของหมอปาลก็แม่นราวกับจับวาง ไม่เพียงเท่านั้น คุณหมอสุดหล่อยังสุภาพเรียบร้อย ขยันทำงาน ไม่เคยลา ไม่เคยแลกเวร โทรตามเมื่อไรไม่เคยอิดออด หากเป็นไปได้มาลัยก็อยากให้หมอปาลประจำที่โคกเสือเผ่นเช่นนี้ตลอดไป ดังนั้นอะไรที่ทำให้คุณหมอสะดวกสบายขึ้น มาลัยจะไม่ลังเล

“ถ้างั้นวันนี้พี่ยกปิ่นโตของหนูเอ๋ยให้หมอเลยนะคะ”

รอยยิ้มเบ่งบานบนดวงหน้าหล่อเหลาโดยชายหนุ่มไม่รู้เนื้อรู้ตัว แต่มาลัยมองเห็น

การได้เป็นสมาชิกปิ่นโตรายเดือนของอิศยากลายเป็นเรื่องที่คุยโวข่มกันได้เสียแล้ว เพราะแค่มีเงินไม่พอ เด็กอินดี้อย่างอิศยาไม่เคยง้อใคร บอกปัดมานักต่อนัก หนึ่งในนั้นก็คือหมอปาลที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ตรงหน้านี่เอง

“แล้วพี่แมวจะทานอะไรล่ะครับ”

“วันนี้ญาติพี่แวะมาค่ะ พี่ก็เลยจะแวบไปทานข้าวกับญาติๆ พี่ยกปิ่นโตให้หมอแล้วกันนะคะ”

“ถ้างั้นก็…ขอบคุณมากครับ”

“เดี๋ยวเที่ยงแล้วพี่บอกให้น้องพยาบาลหยิบปิ่นโตไปไว้ในห้องพักแพทย์นะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมออกไปรับเองดีกว่า มีเรื่องจะคุยกับเอ๋ยด้วย ยังมีโอพีดีอีกไหมครับ ส่งเข้ามาได้เลย”

“เดี๋ยวพี่ไปดูให้นะคะ”

มาลัยรับคำแล้วเดินหายออกไป หลังจากนั้นปาลใช้เวลาตรวจคนไข้อยู่อีกพักใหญ่ มาลัยก็เยี่ยมหน้าเข้ามา

“คนไข้หมอปาลหมดแล้วค่ะ คงมาอีกทีช่วงบ่ายโน่นแหละ วันนี้มีงานทำบุญใหญ่ในตัวจังหวัด ชาวบ้านคงจะแห่ไปร่วมงาน คนไข้ก็เลยไม่แน่นอย่างที่คิด”