ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 1

ปาลไม่ได้ก้าวออกจากใต้ถุนศาลาในทันที แต่กลับทรุดกายนั่งบนตั่งไม้ตัวเล็ก ครุ่นคิดถึงปัญหาหนักอกท่ามกลางความมืดมิดเพียงลำพัง เขาฟื้นจากอุบัติเหตุมาพบว่าลุงถมยาเสียชีวิต แต่ตัวเขากลับบาดเจ็บแค่กระดูกหักและศีรษะแตกเท่านั้น

ที่จริงเขาอยากออกจากโรงพยาบาลไปกราบขอขมาลุงถมยาที่งานศพตั้งแต่ฟื้น ทว่าแพทย์และพยาบาลต่างไม่ยอมและตัวเขาเองก็ลุกไม่ไหวเช่นกัน กระทั่งเข้าสู่วันที่สามจึงลากสังขารมาร่วมงานสวดศพจนได้

“เสี่ยไม่ต้องห่วงหรอก งานง่ายๆ แค่นี้นงจัดการได้”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดึงความสนใจของปาลกลับมาอยู่กับปัจจุบัน

คงเพราะเขานั่งอยู่ในมุมมืด ใครบางคนจึงไม่เห็น แม้เสียงของฝ่ายนั้นค่อนข้างเบา แต่เนื่องจากปาลนั่งอยู่ไม่ไกลเลยได้ยินบทสนทนาไปโดยปริยาย

“ถ้านงพาหนูเอ๋ยมาหาเสี่ยได้ เสี่ยทุ่มไม่อั้น หนี้ที่ติดกันอยู่เสี่ยยกให้ แล้วจะแถมเงินให้อีกก้อนโต”

“นังเอ๋ยนี่มันบุญหล่นทับจริงๆ ได้เป็นเมียเสี่ยซ้งแห่งโคกเสือเผ่น นั่งนับเงินสบายไปทั้งชาติ”

“นงก็รู้ว่าเสี่ยเล็งหนูเอ๋ยมานาน ผิวบาง ตัวเล็กเหมือนตุ๊กตา สเป็กเสี่ยเลย ติดตรงพ่อถมนั่นแหละ ใจแข็งเหลือเกิน เสี่ยทุ่มเงินเท่าไรก็ไม่ยอมท่าเดียว”

“ไอ้ถมมันโง่น่ะสิเสี่ย ไม่มีจะแดกอยู่แล้วยังหยิ่งไม่เข้าท่า มันเอาบ้านมาจำนองกับนง ดอกก็ส่งบ้าง ขาดส่งบ้าง คราวนี้แหละนงจะรีดเงินจากนังเอ๋ยจนหมดตัว ลำพังเด็กใจแตก ไม่เรียนหนังสืออย่างมันจะไปหาเงินล้านมาจากไหน ถ้ามันไม่อยากเดือดร้อนก็ต้องยอมเอาตัวแลกอยู่แล้ว เสี่ยวางใจเถอะ”

“อย่าทำอะไรหนูเอ๋ยรุนแรงนะ เสี่ยไม่อยากให้หนูเอ๋ยเป็นรอย”

“นงไม่ตบตีมันหรอกน่าเสี่ย นงรู้ว่าจะกล่อมนังเอ๋ยยังไง มันรู้ว่านงเป็นญาติคนเดียวของมัน พ่อมันเสียไปคน มันก็หมดที่พึ่ง เสี่ยทำใจร่มๆ เตรียมที่หลับที่นอนไว้ให้ดี นงจะส่งนังเอ๋ยถึงปากเสี่ยเอง”

ปาลมองฝ่าความมืดออกไปเห็นคู่สนทนาเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนตันกับหญิงวัยกลางคนตัวผอมบางสวมเสื้อสีดำพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ทั้งคู่ยังคงสนทนาต่ออย่างออกรสโดยหารู้ไม่ว่ามีใครบางคนล่วงรู้แผนการเข้าเสียแล้ว

อิศยานั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ของเรืองยศกลับบ้านหลังจากส่งแขกในงานเรียบร้อยแล้ว สงสัยเพื่อนสนิทคงกลัวเธอตัดช่องน้อยแต่พอตัว ฆ่าตัวตายตามบิดาไปล่ะมั้ง จึงขอพ่อแม่มาอยู่เป็นเพื่อนเธอแทน

“แกกลับไปนอนบ้านเหอะยซซี่ ฉันไม่เป็นไรหรอก”

“แกเป็นผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียว เกิดคิดสั้นขึ้นมาจะทำไง สามสี่วันมานี้แกรู้ตัวไหมว่าแกเหมือนศพเดินได้เลยว่ะ”

“แค่สามสี่วันนี้แหละ ฉันสตรองจะตาย พรุ่งนี้ฉันต้องลุกมาส่งปิ่นโตกับแพ็กของขายให้ได้”

“พักบ้างไรบ้างก็ได้แก จะหาเงินไปถึงไหน”

“ถ้าพักนานลูกค้าก็หนีหมดน่ะสิ กว่าจะหามาได้แต่ละรายเลือดตาแทบกระเด็น ฉันอยากมีเงินเยอะๆ”

“พ่อแกไม่เหลือเงินก้อนไว้ให้แกบ้างเหรอ ฉันมาอู่ทีไรก็เห็นรถแน่นตลอด”

“พ่อใจอ่อน ไม่คิดเงินคนกันเอง ส่วนลูกค้าขาจรพ่อก็คิดไม่แพง กำไรไม่เท่าไรหรอก”

“ที่จริงถ้าแกเดือดร้อนเรื่องเงินแกบอกฉันได้นะ เดี๋ยวฉันไปไถพ่อกำนันให้”

“ถ้าจะคบกัน ห้ามพูดเรื่องเงิน ขี้เกียจทะเลาะอ่ะ”

“เออ ฉันก็ลืมไปว่าคุยกับแม่ค้าเงินล้าน”