ทดลองอ่าน เจรจาต่อ-ตาย ตอน ราคะ บทที่ 4-บทที่ 6

บทที่ 4

วุฒิภาศลงจากรถตู้มาตามลำพัง เขาปล่อยให้ปารุสก์ทำงานต่อด้านใน ทันทีที่เหยียบถึงพื้น ชายคนหนึ่งก็ปรี่เข้ามาทักเขา

“ว่าไง มันยอมปล่อยตัวประกันรึยัง”

คนถูกถามชะงักเพราะไม่รู้ว่าชายคนนี้คือใคร วุฒิภาศยังไม่ตอบ อีกฝ่ายคงจะรู้ตัวว่าตนเองผลีผลามเกินไปจึงรีบแนะนำตัวก่อน

“ผมเป็นผู้จัดการเขตของธนาคาร”

“อ้อ ครับ”

วุฒิภาศรับทราบแล้วทำท่าจะผละออกไปทันที แต่กลับถูกขัดขวางโดยการดึงข้อศอกไว้

“ผมถาม คุณยังไม่ตอบ”

“เรากำลังดำเนินการอยู่ครับ ถ้าคุณจะช่วย…กรุณาปล่อยผมให้ทำหน้าที่ แล้วผมขอประวัติพนักงานทุกคนในธนาคารอย่างละเอียดด้วยครับ พวกเขาทำงานมาแล้วกี่ปี แต่งงานรึยัง มีลูกกี่คน ผลการปฏิบัติงานที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง มีใครที่มีปัญหาเรื่องการเงินรึเปล่า ความขัดแย้งภายในสาขามีมั้ย…”

ถวิลอ้าปากหวอ เขาค่อยๆ ปล่อยมือจากข้อศอกของวุฒิภาศ ชายหนุ่มพูดเสียงเย็นอีกครั้ง

“รบกวนขอด่วนด้วยครับ”

คนในทีม NIC พูดเหมือนกัน ทำเหมือนกัน ถวิลรู้สึกอย่างนั้น ไม่มีใครบอกว่าทำไมรายชื่อและประวัติของพนักงานธนาคารในสาขาจึงมีความสำคัญหรือจำเป็นต่อการช่วยชีวิตพนักงานออกมาจากสถานการณ์อันเลวร้ายนั้นนัก แต่ทุกคนเอาแต่สั่งๆๆ ให้เขาต้องหาคำตอบมาให้ได้

วุฒิภาศกำลังจะมุ่งหน้าไปยังรถกระบะซึ่งมีหัสยุทธนั่งรออยู่ พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นรถฉุกเฉินของโรงพยาบาลที่วิ่งเข้ามาใกล้สถานที่เกิดเหตุพอดี นายตำรวจหนุ่มแค่รับทราบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัว เขาไม่ได้หยุดรอใครหรือสิ่งใด ขณะนี้สิ่งที่เขารับรู้จำเป็นต้องถูกรายงานให้ผู้บังคับบัญชาทราบก่อน

แสงแดดอ่อนตัวลงอีก แต่ผู้คนซึ่งเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ภายนอกกลับเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างหนาตา โอบเกียรติเข้ามาประกบตัววุฒิภาศแล้วพาเขาไปส่งยังรถกระบะ ดูเหมือนทางตำรวจสืบสวนสอบสวนเองก็เครียดไม่น้อย

“จะค่ำแล้ว ผมไม่ชอบ” โอบเกียรติพูดขณะที่เดินไปด้วยกัน

“ไม่มีใครชอบหรอกครับ ต้องมีการเจรจาอีกรอบก่อนเส้นตาย”

“ผมบอกเจ้าหัสไปแล้วว่ามีทางเดียวที่ตำรวจพอจะบุกเข้าไปได้คือหลังคา หากจำเป็น…เราจะขึ้นไปที่ดาดฟ้าตึกแล้วให้หน่วยสวาทโรยตัวลงมา มีหน้าต่างอยู่สองช่องที่พอจะพังเข้าไปได้”

“ขอบคุณครับ”

วุฒิภาศกลับมานั่งตำแหน่งเดิมบนรถกระบะอีกครั้ง ตอนนี้หัสยุทธมีกระดาษหลายแผ่นวางพิงไว้กับพวงมาลัยรถ บนนั้นมีการวาดแผนผังอาคารคร่าวๆ ไว้ด้วย เมื่อวุฒิภาศนั่งเรียบร้อยแล้วก็เริ่มรายงานทันที

“ปืนประกอบเองครับ กระบอกปืนเป็นโลหะทรงกลมคล้ายท่อเหล็ก เสียงที่รุสก์บอกว่าแปลกๆ น่าจะเป็นเพราะเขาไม่เคยได้ยินเสียงปืนที่ประกอบขึ้นเองมาก่อน”

“เอาปืนประกอบเองมาปล้นธนาคารเหรอ”

“ครับ แล้วในกล้องวงจรปิดมีภาพของผู้ต้องสงสัยสองคน”

“สองคน?” หัสยุทธหยุดลากเส้นบนแผนผังของเขา “ปืนกี่กระบอก”

“เท่าที่เห็นจากกล้องวงจรปิดมีคนละกระบอกครับ”

“ได้ประวัติของพนักงานรึยัง”

“ยังครับ ผมกำชับกับผู้จัดการเขตไปแล้ว ตอนนี้รุสก์กำลังแคปภาพคนร้ายออกมา แล้วรถพยาบาลก็มาถึงแล้วครับ”

“อีกกี่นาที” จู่ๆ หัสยุทธก็ถามเรื่องเวลาขึ้น และคนที่ตอบก็คือปารุสก์

“สิบจุดห้าสองนาทีครับ”

“โอเค ให้รถพยาบาลสแตนด์บาย ถ้าเรียกแล้วให้เข้ามาจอดหน้ารถตำรวจทันที”

“รับทราบครับ”

หัสยุทธยื่นหน้าออกมาทางหน้าต่างที่เปิดกระจกไว้แล้วตะโกนบอกโอบเกียรติ “จะเจรจาอีกรอบ มีความเป็นไปได้ว่ามีคนร้ายสองคน พวกมันใช้ปืนประกอบเอง รัศมีของกระสุนไม่น่าไกลมาก แต่ก็อย่าประมาท หลังจากนี้อาจจะเรียกรถพยาบาลเข้า นายคอยเคลียร์เส้นทางด้วยแล้วกัน”

“เออ”

หัสยุทธพูดกับเครื่องรับสัญญาณของเขา “ต่อสายเลยรุสก์”

“ครับ เจ้านาย”