ทดลองอ่าน ราชันใต้อาณัติ บทที่ 3

บทที่ 3

“อืม มันเพิ่งยอมรับข้าเป็นเจ้านายได้ไม่ถึงครึ่งปี เมื่อก่อนมีอิสระอยู่ในป่าเขา ดื้อรั้นทำตามใจจนเคยตัว นิสัยจึงพยศไปบ้าง” สีหน้าและน้ำเสียงของเหยียนตี้ไม่แตกต่างจากยามปกติ แต่ฉินโยวโยวรู้สึกอยู่ตลอดว่าคำพูดของเขามีความหมายซ่อนอยู่ แววตาที่มองนางก็พิกลยิ่ง

เขาคงไม่ได้กำลังชี้ต้นหม่อนด่าต้นไหวอยู่หรอกนะ? ฉินโยวโยวชักเริ่มระแวงขึ้นมาอีก

คำสัญญาของเหยียนตี้นั้นน่าฟังอย่างยิ่ง ทว่านางยังไม่ไร้เดียงสาถึงขนาดผู้อื่นพูดมาคำเดียวก็โง่เชื่อว่าเป็นความจริงแล้ว นางยังคงไม่วางความระแวงระวังลง ตัดสินใจจะดูให้แน่ชัดก่อนค่อยคิดวางแผน

เหยียนตี้คงได้ฟังเหลียงลิ่งรายงานแล้ว รู้ว่านางไม่อยากเปิดเผยชื่อและลักษณะเด่นของสัตว์วิเศษ ถึงขนาดว่าไม่ยินดีให้พวกเขาค้นหาแทนนาง ดังนั้นจึงไม่เป็นฝ่ายเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉินโยวโยวใช้เวลาว่างหลังอาหารเช้าเอ่ยถามเหยียนตี้ “ข้าอยากไปเดินเล่นแถวนี้ ไม่ทราบว่าสะดวกหรือไม่”

เหยียนตี้ตอบมาสองพยางค์กระชับได้ใจความโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า “สะดวก”

ใจกว้างถึงเพียงนี้เชียว? เรื่องจริงหรือหลอกกันเล่า

“คนของสำนักเฟิ่งเสินน่าจะไม่กล้ามาก่อกวนถึงในเมืองกระมัง” ความหมายของฉินโยวโยวคือ…ผู้มีพระคุณช่วยเป็นคนดีให้ถึงที่สุด ด้วยการให้ลูกน้องตามนางออกไปแค่สองคนได้หรือไม่

เหยียนตี้วางถ้วยชาในมือลง เขาลุกเดินมาถึงข้างกายฉินโยวโยวแล้วยกมือขยี้ศีรษะนาง “อยากให้ข้าออกไปเป็นเพื่อนเจ้าก็พูดมาตรงๆ เถิด ไม่ต้องอ้อมไปอ้อมมา”

เจ้านี่เห็นข้าเป็นลูกแมวหรือลูกสุนัขหรือไร เหตุใดถึงชอบจับศีรษะข้าโดยไม่ได้รับอนุญาต! เกินไปแล้วจริงๆ!

มิหนำซ้ำข้าพูดตั้งแต่เมื่อไรว่าอยากให้เขาไปเป็นเพื่อน คิดเองเออเอง!

ทว่า…ฉินโยวโยวไม่ปฏิเสธ แม้เหยียนตี้จะเอาแต่ทำใบหน้าเคร่งขรึมสร้างความกดดันครั้งใหญ่ให้กับผู้คนทั้งวัน อีกทั้งคำพูดคำจาก็ทำให้คนตายโมโหจนฟื้นแล้วตายอีกรอบได้ แต่เมื่อมีเขาคอยอยู่ข้างกายแล้วก็ทำให้นางรู้สึกปลอดภัยจริงๆ

หมู่นี้นางฝันร้ายว่าถูกตามจับมาโดยตลอด กำลังรู้สึกต้องการความปลอดภัยอยู่พอดี

‘อยู่ต่อหน้าเรื่องใหญ่อย่างความเป็นความตาย ศักดิ์ศรีหน้าตาอะไรล้วนแต่เป็นเรื่องเลื่อนลอยทั้งสิ้น’ ฉินโยวโยวแอบทวนคำของอาจารย์ในใจ ออกแรงกดข่มความแค้นในอกลง ตาม ‘นายท่าน’ ออกประตูไปอย่างว่าง่าย

ห้าปีก่อน อาจารย์เคยพานางมาเยี่ยมสหายที่เมืองปาไซ่ พร้อมทั้งรั้งอยู่ในเมืองเป็นพักใหญ่ ดังนั้นนางจึงนับว่าค่อนข้างคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ขณะหลบหนีการตามจับของเฟิงกุยอวิ๋นจึงได้นัดพบกับสัตว์วิเศษทั้งสองตัวที่นี่

เมืองปาไซ่เล็กยิ่ง มีถนนใหญ่เพียงสี่สาย พาดกันเป็นรูปอักษรจิ่ง แค่เกือบครึ่งชั่วยาม  ก็สามารถเดินได้ครบ วันนี้เป็นวันตั้งตลาดพอดี ชาวไร่ชาวนาและนายพรานในบริเวณใกล้เคียงจำนวนไม่น้อย รวมถึงบรรดาพ่อค้าเร่ต่างก็นำสินค้าท้องถิ่นชนิดต่างๆ มาวางขายบนถนน ผู้คนเดินเบียดเสียดดูครึกครื้นเป็นอย่างยิ่ง

ระหว่างทางฉินโยวโยวก็ค้นพบข้อดีข้อใหญ่ในการพาเหยียนตี้ออกมาด้วย ใบหน้าของนายท่านผู้นี้ข่มขวัญคนได้ ไม่เพียงวิญญาณร้ายจะหนีหาย แม้แต่คนเป็นๆ ยังถอยห่างไปไกล นางไม่ต้องห่วงแม้แต่น้อยนิดว่าจะถูกคนเบียด

หากรู้ก่อนหน้าว่าจะเป็นเช่นนี้ นางก็ไม่ต้องสวมหมวกคลุมบดบังใบหน้าตนเองแล้ว ต่อให้นางมีรูปงามล่มเมืองปานเซียนสวรรค์เพียงใด แต่เมื่อมีปีศาจร้ายเช่นนี้อยู่ข้างๆ ก็รับรองได้ว่าไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาใกล้นาง