ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 5

สายลมทำให้ความเย็นของอากาศยามค่ำคืนทวีมากขึ้นไปอีก ความมืดที่คืบคลานเข้ามาไม่ทำให้ร่างสูงที่ยืนกอดอกสนใจขยับไปมองหาแสงสว่างของไฟฟ้า สายตาของเขาทอดมองไปยังแสงไฟของห้องที่รู้ดีว่ามีใครอยู่ที่นั่น ที่มินเลือกจะทำในตอนนี้คือก้าวไปนั่งบนเก้าอี้ใกล้ระเบียงมากกว่า ค่ำคืนที่พี่ชายเดินทางไปฮันนีมูน เขาตัดสินใจกลับมานอนที่บ้านตัวเองไม่นอนที่บ้านใหญ่ต่อ ซึ่งบอกตามตรงว่ามันทำให้สบายใจมากกว่า

การได้อยู่ใกล้ชิดลัลน์เป็นความสุข แต่บางครั้งก็ทรมาน แววตาห่วงใยเอ็นดูและถ้อยคำที่คอยย้ำว่าเป็นพี่จากเธอทำให้มินสะท้อนใจและนึกขื่นเสมอ ได้แต่หวัง…ได้แต่คอยว่าสักวันจะได้บอกเธอถึงความในใจ เปลี่ยนแววตาของเธอที่มองเขาให้มีความหมายลึกซึ้งกว่านั้น

หัวใจที่เฝ้าคอยเก็บงำความรู้สึกเพื่อรอวันเวลาที่เหมาะสมทำให้บางครั้งมินอยากจะถอยออกมาบ้างสักนิด หวังจะให้ตัวเองได้มีสถานที่ซึ่งเป็นอิสระและสามารถทอดสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งของหัวใจที่มีต่อลัลน์ออกมาได้บ้าง โดยไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมารับรู้ก่อนเวลาอันควร

เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นทำให้เขาขยับตัวเพื่อหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงและกดรับ ก่อนกรอกเสียงไปทันทีไม่รอฟังต้นสายเอ่ยทักมาก่อน

“มีอะไรไอ้โต้ง”

“เฮ้ย! จะกลับวันไหนว้า รายงานกลุ่มต้องส่งอาทิตย์หน้าแล้วนะ แล้วจะมีติวกันด้วย อาจารย์นิตเคี่ยวจะตายแกก็รู้” เสียงโต้งบ่นมาตามสายอย่างอ่อนใจ

“หลังยี่เป็งได้ไหมวะ”

“ทำไมต้องหลังยี่เป็ง หรือว่าแกจะรอลอยกระทงกับพี่ลัลน์ โธ่ไอ้มิน แกก็รู้อยู่แล้วว่าพี่ลัลน์ไม่ชอบลอยกระทง” โต้งบ่นมาตามสาย เขารู้ดีว่าในชีวิตของมินไม่มีอะไรสำคัญเกินกว่าพี่สาวนอกสายเลือด…พี่สาวที่มินไม่เคยคิดว่าเป็นพี่…

“เออน่า ข้าจะอีเมลรายงานส่วนของข้าไปให้แล้วกัน เดี๋ยวจะทำให้เสร็จคืนนี้แล้วรีบส่งไป ขอร้องนะไอ้โต้ง” น้ำเสียงที่ฉายแววไม่สบายใจชัดเจนของมินทำให้โต้งเริ่มรู้สึก

“มีอะไรหรือเปล่าวะมิน”

มินถอนหายใจแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ตายังคงมองไปยังห้องนอนของลัลน์…เงาของเธอที่เดินผ่านทำให้เขายิ้ม…แต่ก็อดเศร้าไม่ได้ เขาต้องมองห่างๆ เก็บกดความรู้สึกทุกอย่างไว้ในใจมานานแค่ไหนแล้ว…และต้องเก็บไว้ตลอดไปหรือเปล่า

“ที่บ้านมีแขกว่ะ ข้า…” มินอ้ำอึ้ง อยากบอกว่าเป็นแขกที่เขาไม่ชอบเพราะมาป้วนเปี้ยนใกล้คนที่เขารัก แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา แม้จะเป็นโต้ง…เพื่อนเพียงคนเดียวที่รู้ว่าเขารักลัลน์

“เกี่ยวกับพี่ลัลน์ไหมเนี่ย แขกผู้ชายเหรอ” โต้งเอ่ยเสียเอง อาการนิ่งเงียบของมินทำให้เขาถอนหายใจ “ไอ้มดแดงแฝงพวงมะม่วงเอ๊ย ไม่สิ อย่างแกมันต้องแฝงพวงส้ม เออๆ จะทำอะไรก็ตามใจ”

“ขอบใจ แล้วข้าจะรีบกลับไป ไม่ต้องห่วงนะ”

“เออๆ อย่าลืมก็แล้วกันว่าการเรียนสำคัญกับแกแค่ไหน ไอ้ที่แกหวังมาเป็นสิบปีน่ะมันเหลือแค่เอื้อมนะโว้ย” โต้งเตือน