ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 6

ลั่วจื่อกำลังเหม่อลอยใส่แถวรถจักรยานด้านหน้าอาคารแห่งหนึ่ง ก่อนที่ปลายหางตาจะสังเกตเห็นว่ามีคนกำลังมองตัวเองอยู่

ผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มน้อยๆ ให้เธอ อีกฝ่ายสวมแว่นตากรอบโลหะสีฟ้าอ่อน ดวงตาห่างกันเล็กน้อย เธอสวมกางเกงยีนสีซีดกับเสื้อยืดตัวยาวสีม่วงอ่อน ทว่ากางเกงกลับดูไม่พอดีตัว มันรัดส่วนต้นขาแน่นมากเกินไป

ทันใดนั้นลั่วจื่อก็นึกได้ว่าเธอเป็นเพื่อนสมัยมัธยมปลายของตัวเอง น่าจะชื่อว่าเจิ้งเหวินรุ่ย

“ใจลอยถึงอะไรอยู่เหรอ” เจิ้งเหวินรุ่ยเปิดปากถาม

“เปล่า ก็แค่คิดเรื่อยเปื่อย…ว่าจากนี้ฉันควรทำอะไรดี” น้ำเสียงสนิทสนมของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกไม่ชินอยู่บ้าง

“กินข้าวแล้วหรือยัง”

“ตอนนี้ยังเร็วไปหน่อยมั้ง ตั้งใจว่าจะกลับไปเก็บของที่หอพักก่อนค่อยไปกินน่ะ”

“เถอะน่า…ไปด้วยกันเถอะ”

เธอเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ทว่าพยักหน้าตอบว่า “ได้” ไปโดยไม่รู้ตัว

ลั่วจื่อไม่ได้รู้จักเจิ้งเหวินรุ่ยเป็นการส่วนตัว แต่ขอแค่เป็นเด็กมัธยมปลายเจิ้นหวารุ่นนั้นก็น่าจะจำเด็กสาวมัธยมปลายปีที่สาม ห้องสามที่สวมเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงเจ็ดส่วนและรองเท้ารัดส้นมาเรียนวิชาพละตอนเดือนสามที่อากาศหนาวเหน็บคนนั้นได้

ทุกคนต่างหันไปมองเธอเหมือนป่วยเป็นโรคปวดคอกันไปหมด ลั่วจื่อรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้เรียนเก่งมาก ตอนนี้เรียนอยู่คณะวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ของมหาวิทยาลัย P เกี่ยวกับพฤติกรรมเสียสติในครั้งนั้นของเธอ ลั่วจื่อเองก็เข้าใจว่าเป็นนิสัยประหลาดของเด็กหัวกะทิ มีใครไม่มีนิสัยประหลาดบ้างกัน ตัวเธอเองยังมีเยอะมาก

แต่อย่างไรก็ตาม เจิ้งเหวินรุ่ยกับเธอไม่เคยคุยกันมาก่อน คำเชิญนี้เลยดูแปลกประหลาดอย่างเห็นได้ชัด

ทันทีที่เจิ้งเหวินรุ่ยนั่งลงในร้านปิ้งย่างก็ถามเธอทันที “ฉันอยากกินเบียร์ เธอไม่ถือสาใช่ไหม”

ที่แท้ก็แค่หาใครสักคนมาดื่มเบียร์ระบายทุกข์เป็นเพื่อน พอคิดแบบนี้ลั่วจื่อก็สบายใจขึ้นเยอะแล้ว

บนโต๊ะปิ้งย่างนอกจากอาหาร เบียร์ก็ถูกยกมาเสิร์ฟแล้วเช่นกัน ทั้งสองคนจึงเริ่มกินข้าวกันเงียบๆ เจิ้งเหวินรุ่ยรินเบียร์ใส่แก้วแล้วยกดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า บางทีก็จะเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มเกร็งๆ ให้ลั่วจื่อเป็นพักๆ