ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 5

บทที่ 5

เมื่อมาถึงเวลากินมื้อเย็น ลั่วจื่อก็ออกจากหอพักมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารสาม ถึงแม้จะตรงกับเวลากินข้าวพอดี แต่ช่วงสุดสัปดาห์คนกลับไม่เยอะเท่าไหร่นัก ตอนนี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ดี ไม่รู้สึกหิวอะไร จึงสั่งกับข้าวแบบส่งๆ อย่างสองอย่างแล้วก็ยกถาดอาหารเดินหาที่นั่งเดี่ยวติดบานหน้าต่างสักที่อย่างอืดอาด

“ลั่วจื่อ!”

เมื่อหันไปตามเสียงเรียกลั่วจื่อก็เห็นเจียงไป่ลี่กับแฟนกำลังนั่งตรงข้ามกันอยู่ที่โต๊ะติดหน้าต่าง

ประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า ตอนที่เจียงไป่ลี่นั่งตาบวมหมดอาลัยตายอยากอยู่บนเตียงก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง

บรรยายแบบนี้ออกจะเรียบง่ายไปอยู่บ้าง เหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นโดยละเอียดคือเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เจียงไป่ลี่ก็กดตัดสาย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เจียงไป่ลี่ก็กดตัดสายอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นครั้งที่สาม เจียงไป่ลี่เลยปล่อยให้มันดังต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ ซะเลย…

จากนั้นก็ยังคงมีสายโทรเข้ามารอบแล้วรอบเล่าอย่างมานะอดทน

เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือของเจียงไป่ลี่ตั้งเป็นเพลงแนวอีดีเอ็ม ของเกาหลีสักเพลง โคตรจะไม่เพราะ ลั่วจื่อที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือขมวดคิ้วหันไปมอง เห็นเจียงไป่ลี่กำลังชำเลืองมองหน้าจอโทรศัพท์ เหมือนกำลังทำการต่อสู้ภายในใจอย่างดุเดือด

ลั่วจื่อตัดสินใจมอบทางลงให้เธอ

‘ถ้าไม่ปิดเครื่องก็รับสายซะ มันน่ารำคาญ’

เจียงไป่ลี่กัดริมฝีปาก สุดท้ายเธอก็เลือกหยิบโทรศัพท์มือถือไปรับสายตรงทางเดิน จากนั้นก็ไม่ได้กลับมาอีก จนกระทั่งมาปรากฏตัวที่โรงอาหารในตอนนี้

ลั่วจื่อไม่ตกใจในความเร็วของการกลับมาคืนดีกันของคู่นี้ เธอยกถาดอาหารขึ้นน้อยๆ เชิงตอบกลับเป็นมารยาทก่อนละสายตาออก เดินหาที่นั่งต่อไป

แต่เจียงไป่ลี่กลับกวักมือเรียกเธอไม่เลิก ท่าทางเหมือนต้องการให้ลั่วจื่อมานั่งข้างพวกเขาให้ได้ “ขอร้องล่ะ มากินด้วยกันเถอะน่า”

มุมปากของแฟนเจียงไป่หลี่หยักยกขึ้นเล็กน้อย หน้ายิ้มตาไม่ยิ้ม สายตามองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธกับคำพูดของเจียงไป่ลี่ ลั่วจื่อสัมผัสถึงบรรยากาศระหว่างพวกเขาได้อย่างชัดเจน รู้ว่าตัวเองควรเข้าไปช่วยแก้สถานการณ์ เธอจึงพยักหน้า