ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 2

บทที่ 2

ตอนที่เจียงไป่ลี่ผลักประตูเปิดเข้ามาอย่างรุนแรงตามปกติ ลั่วจื่อเพิ่งจะเก็บไดอารี่ลงไปแล้วเตรียมจะทำการบ้านวิชาสถิติต่อ ในตอนที่ด้านหลังมีเสียงดังสนั่นหวั่นไหว เธอเคยชินจนไม่ได้หันหลังกลับไปมอง

เจียงไป่ลี่ทรุดตัวนั่งบนเตียง หายใจสะอึกสะอื้น

เป็นละครหลังข่าวที่ไม่มีวันจบจริงๆ ลั่วจื่อถอนหายใจ เด็กสาวอย่างเจียงไป่ลี่เป็นประเภทที่มักจะเสียใจ แต่ก็ไม่มีวันตัดใจไปตลอดกาล

โทรศัพท์มือถือมีเสียงตู๊ดๆ ดังขึ้น เป็นเสียงเจียงไป่ลี่กดโทรออก

“ฉันจะบอกนายเป็นครั้งสุดท้าย ฉันรู้ว่านายรำคาญมานานแล้ว แต่ฉันยังยืนยันคำเดิม ถ้าวันพรุ่งนี้นายเห็นฉันเดินควงแขนผู้ชายพูดคุยหัวเราะกันบนถนน แล้วบอกนายว่าพวกเราเป็นแค่พี่น้องกัน นายก็ไม่แคร์ใช่ไหม!”

บางทีอาจจะแคร์ ลั่วจื่อเล่นปากกาไปพลางคิด แต่เธอแคร์เขาเพราะรัก ส่วนเขาแคร์เธอเพราะหวงของเฉยๆ

เธอตระหนักว่าตัวเองไม่สามารถตั้งใจทำการบ้านต่อได้อีก เพราะได้ยินเสียงเจียงไป่ลี่คุยโทรศัพท์แบบขาดตอน ความคิดที่ใช้กับการบ้านก็เลยขาดตอนเหมือนกัน

แอบฟังคนอื่นคุยกันจนเป็นนิสัยซะแล้ว

ลั่วจื่อชอบมองแผ่นหลังของคนอื่น บางทีอาจเพราะครั้งแรกที่เธอเริ่มรู้จักโลกใบนี้ สิ่งที่มองเห็นก็คือแผ่นหลังที่มีชีวิตชีวา

ทุกคนจำเป็นต้องสร้างฐานข้อมูลเกี่ยวกับโลกใบนี้ขึ้นมาในสมอง เนื้อหาไม่จำเป็นต้องมาจากประสบการณ์ส่วนตัวทั้งหมด ลั่วจื่อชอบอ่านความรู้สึกของคนอื่น ใช้วิธีแบบนี้มาหลีกเลี่ยงการทรมานเส้นประสาทของตัวเอง มีอยู่หลายครั้ง ในชั่วพริบตาที่ช้อนสายตาขึ้นหรือเวลาที่เดินผ่านกันไม่กี่วินาที สีหน้ากับคำพูดไม่กี่คำของคนแปลกหน้าก็มากพอให้เธอขบคิดอย่างสนอกสนใจอยู่ครึ่งวัน

ดังนั้นการได้มาพักห้องเดียวกับเจียงไป่ลี่ก็น่าจะเป็นลิขิตฟ้า เธอคิด นักแสดงต้องการคนดูเสมอ

หลังวางสาย ในที่สุดเจียงไป่ลี่ก็ปล่อยโฮออกมา

“เลิกร้องได้แล้ว สิบนาทีแล้วนะ” ลั่วจื่อเหลือบมองนาฬิกาไปหน ก่อนเอ่ยพลางก้มหน้าลงทำการบ้านต่อ

“ฉันรู้สึกแย่ วันนี้ยืดเวลาได้”