ทดลองอ่านเรื่อง ภาพ รัก ลวง บทนำ – บทที่ 5

 บทที่ 1

สิบปีก่อน

ดวงหน้าหวานละมุนนั้นชวนมอง ยิ่งพอเจ้าตัวคลี่ยิ้มยิ่งทำให้บรรดานักศึกษาชายหลายคนที่แอบมองอยู่ถึงกับเคลิบเคลิ้มไปกับดวงตาไร้เดียงสาแสนสดใส บ้างเพ้อพึมพำกับเพื่อนว่าอยากเป็นพี่รหัสคนที่หญิงสาวกำลังพูดคุยและมอบของบางอย่างให้ ส่วนบางรายถึงขนาดเหลียวหลังมองตามตาละห้อยเมื่อร่างบอบบางก้าวผ่านไป

พ้นอาณาเขตซุ้มที่นั่งของพวกรุ่นพี่ซึ่งอยู่กระจัดกระจายตรงบริเวณด้านหลังตึกคณะบริหารธุรกิจ เฟรชชี่สาวผิวพรรณขาวผ่องไว้ผมยาวดำสลวยผู้อยู่ในชุดเสื้อนักศึกษาขนาดพอดีตัวกับกระโปรงพลีตยาวเกือบถึงข้อเท้าจึงเดินกลับมายังซุ้มที่นั่งของเพื่อนนักศึกษาปีหนึ่งเอกการตลาดที่ตั้งอยู่ด้านหน้าตึกเรียนสูงห้าชั้น เธอหยิบบางอย่างจากถุงกระดาษแจกแก่เพื่อนๆ ที่เรียนกลุ่มเดียวกัน กระทั่งก้าวถึงโต๊ะตัวสุดท้ายซึ่งอยู่ใต้ต้นคูน

“ขนมจ้ะ”

บงกชวางกล่องขนมสองกล่องลงบนโต๊ะไม้ตัวยาว หนึ่งในสี่คนที่นั่งอยู่ชะโงกหน้าเข้ามาดู

“อะไรน่ะบัว”

คนถามคือชายหนุ่มรูปร่างผอมสวมแว่นสายตา เพื่อนผู้หญิงหน้าสวยตัวใหญ่ไว้ผมยาวที่นั่งข้างกันจึงพูดขัดขึ้น

“บัวบอกอยู่ว่าขนม หูหนวกหรือไงไอ้เก้ง” พัชรีใส่คำนำหน้าให้ชื่อเล่นของอิทธิราวสนิทสนมมานานทั้งที่เพิ่งรู้จักกันได้เพียงเดือนเดียว

“รู้แล้วน่าอุ้มว่าเป็นขนมแต่แค่อยากรู้ว่าขนมอะไร” อิทธิบอก ฝ่ายคนยืนตรงหัวโต๊ะซึ่งเป็นคนนำขนมมาให้เพื่อนๆ จึงเปิดฝากล่องกระดาษออก

“บลูเบอรี่ชีสพายจ้ะเก้ง”

อิทธิมองบลูเบอรี่ชีสพายขนาดเท่าฝ่ามือในถาดฟอยล์ไม่ทันบอกว่าน่ากิน เพื่อนคนผมสั้น รูปร่างเพรียวซึ่งนั่งอยู่คนละฝั่งก็ชิงพูดก่อน

“น่ากินจังบัว” มินตรามองชีสของโปรดพลางกลืนน้ำลาย “ขอกินเลยได้มั้ย”

“ได้สิ เราเอามาให้กินนี่นา” บงกชหัวเราะขำ

ทั้งสามคนไม่รอช้าหลังเจ้าของขนมอนุญาตต่างพากันแย่งคว้าช้อนพลาสติกตักขนมเข้าปากและเพียงกลืนคำแรกอิทธิก็ถึงกับชูนิ้วโป้ง

“ดิลิเชียส!”

“อร่อยจังเลยบัว” มินตราเห็นด้วยกับอิทธิ “ซื้อจากร้านไหนน่ะ วันหลังเราจะไปซื้อมั่ง”

บงกชก้มหน้า ทัดผมยาวเข้ากับหูก่อนตอบเสียงเบาอย่างขัดเขิน

“ไม่ได้ซื้อหรอกมิ้นต์ เราเพิ่งลองหัดทำน่ะ”

“เพิ่งหัดทำ!” พัชรีตาโต “ตายๆ ชาติก่อนทำบุญด้วยอะไรคะคุณหนูบัว ทำไมถึงได้สวย รวย แล้วยังทำขนมเก่งอีก ถ้าไม่บอกว่าทำเองเราต้องนึกว่าซื้อมาจากร้านดังแน่ๆ”

เสียงพัชรีดังลั่น บงกชเขินจนแก้มแดงเรื่อเหมือนกลีบกุหลาบ หากไม่ทันที่นักชิมตัวโตจะยกยอต่อว่าบลูเบอรี่ชีสพายของเพื่อนอร่อยกว่าร้านขึ้นห้างบางร้านเสียอีก เสียงหนึ่งกลับแทรกขึ้นมาในระดับความดังพอๆ กับเสียงของพัชรี

“แหงล่ะ ใครจะบอกว่าซื้อ”

ทุกคนเงียบกริบหลังได้ยินเสียงของบุคคลที่ห้า ขณะผู้นั่งอยู่ตรงด้านริมสุดของโต๊ะไม้ตัวยาวยังพูดต่อ

“ว่าไงล่ะ ซื้อมาจากไหน”

เงียบอยู่อีกไม่กี่วินาที บงกชถึงเอ่ยตอบอย่างใจเย็น

“ไม่ได้ซื้อจ้ะนิ้ง เราทำเอง” บงกชสบตาดุสิตาซึ่งกำลังเบะปากใส่ตน

“เชื่อตายล่ะ” ดุสิตาพูด พอใจที่เห็นบงกชหน้าเสีย ขณะเพื่อนคนอื่นเห็นเช่นกัน

“หยุดหาเรื่องบัวได้แล้วนิ้ง”

พัชรีออกโรงปกป้องเพื่อนคนสวยผู้บอบบางราวกระต่ายขาวตัวน้อยเพราะดูท่าแล้วนางหมาป่าอย่างดุสิตาคงต้องเจอกับนางเสืออย่างตนถึงจะเรียกได้ว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่สูสี ดุสิตาชักสีหน้า

“หาเรื่องที่ไหน เรื่องจริงทั้งนั้นแหละ มีเหรอที่หัดทำขนมครั้งแรกก็อร่อยเหมือนร้านทำ ใครเชื่อก็โง่ตายชัก”

“อ้าว”

อิทธิกับมินตราร้องพร้อมกัน ทว่ามินตราไม่ทันขยับปากแย้ง พัชรีก็ตอบโต้ไวกว่า

“จ้า แม่คนฉลาด” พัชรีประชดแถมยังเบะปากแบบเดียวกับที่ดุสิตาเพิ่งทำใส่บงกช “แต่ถึงพวกเราจะโง่ พวกเราดูออกหรอกว่าที่เธอหาเรื่องเป็นเพราะอิจฉา”

“อิจฉาอะไร” ดุสิตาขมวดคิ้ว พัชรีกอดอก ตั้งใจเลิกคิ้วยียวน

“ไหนเพิ่งวางท่าว่าตัวเองฉลาด แต่ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงคิดไม่ออก อ่ะๆ เฉลยให้ก็ได้จะได้ไม่ต้องเสียเวลาคิด” พัชรีจ้องดุสิตาเป๋ง “เธออิจฉาบัวล่ะสิที่มีพร้อมทุกอย่าง แถมตอนเลือกดาวกลุ่มบัวยังชนะเธออีก เธอเลยอิจฉาคอยหาเรื่องบัว”