ทดลองอ่าน ปรารถนา… เพียงแค่คุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทนำ – บทที่ 1

“ไอ้บ้าเกียง ไม่รู้เวล่ำเวลาเลยนะแก” เธอบ่นเป็นชื่อเพจของตัวเอง เพราะเกรียงศักดิ์คือหนึ่งในทีมงานของเธอ ชายหนุ่มเป็นรุ่นน้องในมหาวิทยาลัย ความจริงก็เป็นญาติสนิทด้วยนั่นแหละ แต่ช่วงนี้เธอไม่อยากนับญาติกับมัน

แต่จำต้องคบมันไว้ก่อนเพราะผลประโยชน์ล้วนๆ

เกรียงศักดิ์มีความสามารถด้านไอทีระดับแชมป์เยาวชนประเทศไทย เธอจึงชักชวนให้มาดูแลเพจร่วมกัน ทุกโปรเจ็กต์ที่เธอทำจะถูกส่งต่อให้เกรียงศักดิ์ช่วยทำอาร์ตเวิร์กให้ รวมถึงเป็นหนึ่งในแอดมินที่ช่วยดูแลลูกเพจจำนวนแสนกว่าคนได้เป็นอย่างดี

หลังๆ มากาลเวลาเริ่มไม่แน่ใจว่าใครเป็นเจ้าของเพจกันแน่ เพราะหมอนั่นวางตัวปานประหนึ่งว่าตัวเองคือผู้ก่อตั้งและเธอเป็นแค่ลูกจ้างประจำ

เกียงคนดี : เขียนงานเสร็จหรือยัง

เกียงคนดี : เก้าโมงลูกค้าขอดู

เกียงคนดี : รีบส่งมาที่เมลผมตอนนี้เลยนะเจ๊

เกียงคนดี : เก้าโมงตรงผมมีธุระ

และ

เกียงคนดี : อ่านแล้วตอบด้วย

“ไอ้บ้าเกียง อยากมีเรื่องนักใช่มั้ยฮะ”

กาลเวลาก่นด่ากับโทรศัพท์ แต่ว่าอีกฝ่ายยังคงขยันส่งข้อความมาอย่างต่อเนื่อง เรียกได้ว่าถ้าเธอไม่ตอบมันก็ไม่หยุด และแน่นอนว่าหมอนั่นจะโทรมาจิกเธอให้ลุกมาตอบจนได้

เธอรักทุกสิ่ง เธอรักทุกอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่เคย เธอไม่เคย ไม่เคยจะรักฉัน ทั้งๆ ที่ฉันนั้นรักเธอ ไม่เคยจะมองฉัน ทั้งๆ ที่ฉันนั้นมองเธอ ไม่เคยจะสนใจว่ามีใครใกล้ๆ เธอ

เสียงเรียกเข้าเพลงโดยปราศจากฉันของ WHATFALSE ดังขึ้น กาลเวลาเห็นเบอร์บนหน้าจอโทรศัพท์แล้วต้องทิ้งศีรษะลงบนหมอน อยากกรีดร้องให้ลั่นห้องด้วยความอัดอั้น แต่ที่ทำได้คือกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป

“ไอ้เกียง ถ้าแกอยู่ตรงนี้ฉันจะฆ่าแก”

“แต่เพราะผมไม่ได้อยู่ตรงนั้น ผมเลยไม่กลัว”

ดูมัน!

กาลเวลาอยากฟึดฟัดหัวเสีย อยากตัดลิ้นลูกพี่ลูกน้องผู้นี้ไม่ให้มีสิทธิ์พูดอะไรอีกเพราะวิเคราะห์ดูแล้วหมอนั่นดีทุกอย่าง เสียแค่ปากอย่างเดียว ถ้าเกรียงศักดิ์ไม่มีปากโลกคงน่าอยู่ขึ้นมากเลย

“ฉันเพิ่งทำงานเสร็จเมื่อกี้ ง่วงมาก ตาจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว”

“เจ๊เว เจ๊ต้องอดทนมากกว่านี้นะ รีบเปิดคอมฯ แล้วส่งงานนั่นมาให้ผมเดี๋ยวนี้เลย เร็ว! ลูกค้ารออยู่”

“ไอ้เกียง แกลืมหรือไงฮะว่าฉัน กาลเวลา ทำงานตามความพอใจ ไม่พอใจก็ไม่ทำ”

“ลืม เพราะว่าเจ๊เองนั่นแหละที่ทำให้เป็นแบบนี้ ลูกค้ารอตรวจงานอยู่ ถ้าเจ๊ให้เขารอนาน เขาเกิดยกเลิกสปอนเซอร์ขึ้นมาจะทำไง เพจต้องกลับไปจนเหมือนเดิม เจ๊จะแห้งเหี่ยวไม่มีเงินเที่ยวไหนอีก พอไม่มีเงินเที่ยวเพจก็ว่างเปล่า พอเพจว่างเปล่า…ลูกเพจก็หนีหายไปหมด สุดท้ายเพจท่องเที่ยวอันเลื่องชื่อก็จะกลายเป็นเพจร้าง แล้วก็…”

“พอๆ เลิกโยงได้ละ ถ้าแค่ฉันส่งงานช้าไปสามสี่ชั่วโมงโลกจะถล่มทลายขนาดนั้นล่ะก็ ฉันจะส่งให้แกเดี๋ยวนี้เลย” กาลเวลาลุกจากที่นอน ก้าวเดียวก็ถึงโต๊ะทำงาน เธอเปิดคอมพิวเตอร์พกพาแล้วค้นหาไฟล์งานเพื่อส่งให้เพื่อนร่วมงานหรืออาจเป็นเจ้านายเธอไปแล้วตอนนี้

ทว่า…พอเปิดกล่องจดหมายเธอก็ต้องพบกับเมลฉบับที่ทำให้เธอต้องสบถออกมา

“ไอ้เกียง ฉันกับแก…ขาดกัน”