ทดลองอ่าน ปรารถนา… เพียงแค่คุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทนำ – บทที่ 1

ปรารถนา… เพียงแค่คุณ

Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา

สายหมอกขาวโพลนท่ามกลางหุบเขาอันสูงตระหง่านโอบอุ้มฉันไว้ พลันให้คิดถึงนิทานคลาสสิกที่พ่อเคยเล่าให้ฟังตอนเป็นเด็ก

แจ๊คผู้ฆ่ายักษ์

และฉันคือแจ๊คที่ปีนต้นถั่วจนมาพบกับสรวงสวรรค์ ทว่าดันเพลิดเพลินไปหน่อยจึงลืมเสียสนิทว่าต้องรีบหาไข่ไก่ทองคำให้เจอก่อนเจ้ายักษ์จอมโหดจะมาพบเข้า แน่นอน…หากนี่เป็นเรื่องจริง ฉันคงตายแน่ๆ เพราะมัวหลงใหลกับภาพตรงหน้าจนลืมสิ้นทุกสิ่ง โชคดีที่ไม่ใช่เรื่องจริงและตรงนี้ไม่มียักษ์สักตัว  

ก่อนกลับฉันบอกลาครอบครัวเชื้อสายยูนนานเจ้าของโฮมสเตย์อันแสนอบอุ่น โดยไม่ได้อะไรติดมือกลับบ้านอีกตามเคย (โดยเฉพาะไข่ไก่ทองคำ) มีเพียงสิ่งเดียวที่ได้คือความทรงจำที่ฝังแน่นในจิตวิญญาณของฉันและมันจะคงอยู่ไปตลอดกาล

หากคุณต้องการมีจิตวิญญาณเดียวกันกับฉัน

…ที่นั่นรอคุณอยู่ค่ะ

ดอยผาตั้ง จังหวัดเชียงราย

และเช่นเคย…ทุกครั้งที่ฉันหลับตาลงในค่ำคืนอันเงียบสงัดของห้องชุดขนาดสี่สิบตารางเมตรใจกลางเมืองหลวงของประเทศไทย เสียงจากพงไพรเรียกฉัน รอคอยให้ฉันตื่นและออกเดินทางอีกครั้ง

กาลเวลาวาดนิ้วพิมพ์ประโยคสุดท้าย ก่อนรอยยิ้มอันแสนเหนื่อยล้าจะปรากฏบนใบหน้า

“เสร็จสักที”

เธอชูแขนทั้งสองข้างขึ้นสุดแขน บิดกายที่เมื่อยขบจากการนั่งหลังขดหลังแข็งมาทั้งวัน

ไม่ใช่สิ! ไม่ใช่ทั้งวัน แต่ต้องเป็น ‘ทั้งวันทั้งคืน’ ต่างหาก

หญิงสาวมองดูนาฬิกาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์พกพาแล้วได้แต่ปล่อยลมหายใจออกมายาวเหยียด

07.35 น.

เธอลากนิ้วกดบันทึกไฟล์งานแล้วพาร่างอันอิดโรยไปที่เตียง ล้มลงแล้วหลับไปราวกับปิดสวิตช์ไฟ

กาลเวลาเป็นหญิงสาววัยยี่สิบหกปีที่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ เพราะหลังจากเรียนจบปริญญาตรีเธอก็มีรายได้เป็นกอบเป็นกำจากการเป็นบล็อกเกอร์ด้านท่องเที่ยว มีอาชีพเขียนบทความนำเที่ยวลงแฟนเพจเฟซบุ๊กของตัวเอง

‘ท่องไปกับกาลเวลา’

คือเพจนำเที่ยวที่มียอดผู้ติดตามถึงหนึ่งแสนสองหมื่นคน เริ่มแรกนั้นกาลเวลาแค่ทำเอาสนุกตามนิสัยคนชอบเที่ยวป่าเขาลำเนาไพร แต่เพราะวิธีการนำเสนอ สำนวนการเล่าเรื่องของเธอ หรืออะไรก็แล้วแต่ดันไปถูกอกถูกใจคนในโลกโซเชียลจนมีการกดติดตามพุ่งสูงขึ้นจนแตะหลักแสนและดูเหมือนว่าจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

แฟนเพจมีสปอนเซอร์ติดต่อเข้ามา ทั้งที่พัก ทัวร์ท่องเที่ยว หรือแม้แต่สินค้าที่เกี่ยวข้องและไม่เกี่ยวข้อง งานสนุกๆ จึงกลายเป็นงานที่เริ่ม ‘ไม่สนุก’ และเหนื่อยมากสำหรับเธอเพราะต้องส่งงานให้ได้ตามที่ลูกค้าต้องการและมีเวลามาเป็นเงื่อนไข

‘ท่องไปกับกาลเวลา’ จึงกลายเป็น ‘ท่องไปทุกเวลา’ เมื่อเธอเรียกมันลับหลัง

ตึ่งดึงดึ้ง ตึ่งดึงดึ้ง ตึ่งดึงดึ้ง

เสียงไลน์ดังขึ้นติดกันหลายหนทำให้คนที่เพิ่งล้มตัวหลับไปได้ไม่ถึงห้านาทีต้องปรือตาขึ้นมา เธอคว้าโทรศัพท์มากดดูด้วยตาที่ลืมได้เพียงข้างเดียว

‘เกียงคนดี’