ทดลองอ่าน ปรารถนา… คุณอีกสักครั้ง ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 3

บทที่ 3 รอแล้วได้อะไร

ห้าชั่วโมง…ภูริตารอเขมมาแล้วห้าชั่วโมงเต็มๆ รอแล้วรออีกจนลุกขึ้นไปถามที่เคาน์เตอร์อยู่หลายครั้งก็ได้คำตอบเหมือนเดิมทุกครั้ง

“ไม่ทราบค่ะ”

“ไม่ทราบได้ยังไง คุณเป็นพนักงานประชาสัมพันธ์นะ”

“เป็นพนักงานค่ะ ไม่ใช่เมีย ดิฉันจะทราบทุกเรื่องของนายหัวได้ยังไงคะ”

ภูริตาชักสีหน้าก่อนกระแทกเท้าเดินกลับมานั่งที่โซฟาดังเดิม

แสงตะวันที่เคยสาดแสงทอดยาวผ่านกระจกเข้ามาเริ่มทยอยลดน้อยลงจนหมดไป ความมืดโรยตัวเข้ามาทุกทีจนหญิงสาวหวั่นใจ ต้องลุกขึ้นไปถามพนักงานคนเดิมซึ่งกำลังเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋าสะพาย

“ฉันขอเบอร์พี่เขมหน่อย…ค่ะ”

“ไม่ทราบค่ะ”

“จะไม่ทราบได้ยังไง คุณทำงานที่นี่นะ เวลามีลูกค้าอยากพบเจ้าของบริษัทก็ต้องติดต่อให้ได้สิ”

“อย่างที่บอกค่ะ ดิฉันเป็นพนักงาน ไม่ใช่เมีย นายหัวคงไม่มารายงานดิฉันทุกย่างก้าวว่าอยู่ที่ไหน แล้วถ้าคุณอ้างว่าสนิทกับนายหัว ทำไมถึงไม่มีเบอร์โทรศัพท์นายหัวล่ะคะ”

พนักงานสาวย้อนกลับมาเสียเจ็บแสบทำเอาภูริตาขบริมฝีปาก อยากตอกกลับไปแรงๆ ให้สาแก่ใจ แต่ก็ยังหาถ้อยคำมาตอกอีกฝ่ายให้หน้าหงายไม่ได้ จึงได้แต่ทำเสียงจึ๊กจั๊กในลำคออย่างหงุดหงิด

“แต่คิดไปคิดมาบางทีตกเย็นอย่างนี้นายหัวอาจกำลังดินเนอร์กับคุณฉัตรอยู่ก็ได้ค่ะ”

ได้ยินชื่อนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะ เห็นทีจะนิ่งนอนใจไม่ได้เสียแล้ว

“คุณฉัตร…คุณฉัตรไหน” เสียงของภูริตาแข็งขึ้น

“ก็แฟนนายหัวน่ะสิคะ”

“พี่เขมอยู่ไหน บอกมานะ ฉันจะคุยกับพี่เขมให้รู้เรื่อง”

“ไม่ทราบค่ะ” พนักงานสาวยักไหล่กวนๆ พลางเก็บของลงกระเป๋าสะพายต่อ

“แล้วนี่เธอจะไปไหน”

“ได้เวลาเลิกงานแล้วค่ะ นี่หกโมงกว่าแล้ว”

“แล้ว…คุณอนุวัตล่ะ”

“คุณอนุวัตกลับไปสักพักแล้วค่ะ”

“กลับได้ยังไง ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ตลอด ไม่เห็นเขาจะออกมาเลย”

“ก็ออกทางประตูหลังน่ะสิคะ”

ภูริตาเม้มปาก ใบหน้าเริ่มถอดสี ไฟในออฟฟิศเริ่มดับทีละดวงสองดวงพร้อมกับเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดับสนิท