ทดลองอ่าน ต้อนรัก บทที่ 5

บทที่ 5

 ทั้งที่เมื่อคืนฝนตกปรอยจนเกือบรุ่งสาง แต่อากาศเช้านี้ก็ยังร้อนอ้าว ถึงอย่างนั้นก็ไม่ทำให้ชายหนุ่มที่วันนี้หันมาอาศัยขนส่งมวลชนไปทำงานแทนรถยนต์ส่วนตัวเดือดร้อน เขาก้าวลงจากรถไฟฟ้าเมื่อถึงสถานที่ใกล้ออฟฟิศ กระแสผู้คนเร่งรีบทำให้หลายครั้งตาณตัดสินใจเป็นฝ่ายเลี่ยงหลีกทาง เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะจำเป็นต้องเร่งฝีเท้าไปไหน

ตาณก้าวไปเรื่อยๆ ตามทางเดินใต้สถานีรถไฟฟ้าที่สามารถเดินต่อไปจนถึงทางเชื่อมเข้าอาคารสำนักงานของตัวเอง มือล้วงกระเป๋า ทอดสายตามองทิวทัศน์รอบตัวที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นเพราะน้อยครั้งเหลือเกินที่เขาจะสัญจรด้วยวิธีนี้

กำแพงรั้ววัดซึ่งจัดเป็นอารามหลวงที่อยู่ไม่ไกลนักทำให้แววตาของเขาอ่อนแสง อาจจะไม่ถึงกับยกมือไหว้ แต่หัวใจของเขาก็อ่อนน้อมต่อพระศาสนาเสมอ

จังหวะเดินช้าเอื่อยของตาณสะดุดเมื่อร่างของนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่ดูเร่งรีบพลาดมาชน เสียงขอโทษที่ได้ยินทำให้เขาพยักหน้ารับไม่คิดถือสา ยังนึกเอาใจช่วยด้วยซ้ำว่าขออย่าให้เข้าเรียนสาย

ท่วงทำนองชีวิตของคนทุกคนไม่เท่ากัน ของตาณอาจจะเคลื่อนที่ช้ากว่านักศึกษาเหล่านั้น แต่นั่นก็เป็นเพราะเขาเลือก…กำหนดให้มันเป็นมากกว่า

แล้วสายตาที่ตาณกำหนดให้หันกลับไปทอดมองทิวทัศน์เมืองหลวงก็สะดุดเข้ากับภาพหญิงสาวคนหนึ่งที่ใกล้รั้ววัด อาการย่อตัวส่งอะไรสักอย่างไปให้สุนัขแม่ลูกอ่อนที่มีเจ้าตัวเล็กสองสามตัวพันแข้งพันขาทำให้สองเท้าของเขาหยุดไปด้วย

ลตางค์อีกแล้ว…

ตาณอมยิ้ม มองหญิงสาวที่กำลังป้อนหมูปิ้งซึ่งคงจะซื้อมาจากแม่ค้าข้างทางที่อยู่ไม่ไกลนักให้ไอ้ตัวเล็กสี่ขาที่พยายามตะกุยตะกายขอ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้เห็นไอ้ตัวเล็กใจร้อนตัวหนึ่งกระโดดพรวดเข้าแย่งเนื้อหมูจากมือของเธอเต็มแรง ทำเอาคนตัวเล็กใจดีล้มก้นจ้ำเบ้าเข้าให้

อาการหยัดตัวทุลักทุเล แต่ไม่มีทีท่าจะโกรธเจ้าหมาน้อยที่แย่งหมูปิ้งวิ่งลิ่ว นำพี่น้องตัวอื่นๆ ของมันจากไป ทำให้เขานึกเอ็นดูคนใจดีที่เจ็บตัวอยู่ข้างล่างนั่นไม่น้อยเลย

ดูเหมือนจะคิดถูก…ที่เลือกมารถไฟฟ้าวันนี้

“เป็นอะไรน่ะตางค์” หญิงสาวตัวเล็กปัดกระโปรงอยู่ที่โต๊ะทำงานทำให้สินีที่เพิ่งจะมาถึงออฟฟิศอดถามไม่ได้

“พี่นี สวัสดีค่ะ”

ลตางค์รามือจากกระโปรงยกมือไหว้เพื่อนรุ่นพี่ พลางส่งยิ้มไปให้พนักงานอีกสองสามคนที่เพิ่งจะมาถึงเหมือนสินี

“กระโปรงเปื้อนน่ะค่ะ ตางค์ล้มนิดหน่อยก่อนเข้าออฟฟิศ”

“ซุ่มซ่ามอีกแล้วนะเรา ชุดสีอ่อนเสียด้วย เปื้อนมากไหมนั่น บ่ายนี้จะต้องตามคุณปานไปเชิญสื่อฯ ไม่ใช่เหรอ” สินีถามด้วยความเป็นห่วง เพราะรู้ว่าหัวหน้างานของตัวเองนั้น ถ้าต้องพบสื่อมวลชน จะไม่มีวันยอมให้ความไม่เรียบร้อยหลุดรอดออกไปเข้าตาใครได้แม้แต่นิดเดียวแน่

“เดี๋ยวตางค์ลองพยายามใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดดู…คงจะพอไหว” ลตางค์เสียงอ่อย ไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่ก็ไม่นึกโทษใครมากไปกว่าตัวเองที่ไม่ระวังกระทั่งเปื้อนมอมแบบนี้

สินีมองขอบตาโรยๆ ของลตางค์แล้วอดไม่ได้ที่จะถามต่อมา