ทดลองอ่าน ณัฐรัมภา บทนำ-บทที่ 1

บทที่ 1 คืนเมาๆ ที่ได้เจอเสือ

“เจ๊ ดื่มได้แต่อย่าหนักได้ป่ะ พอเจ๊เมาหนักแล้วพวกผมแบกเจ๊ลำบาก”

สุรทินบอกหน้าเมื่อยเมื่อเห็นณัฐรัมภากระดกเหล้าเข้าปากติดต่อกันเหมือนกลัวจะไม่เมา…ปกติแล้วเขามักจะเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ ยกเว้นเวลาเหนื่อยหน่ายใจสุดขีดถึงจะเปลี่ยนสรรพนามเป็น ‘เจ๊’ อย่างในตอนนี้

“เสียใจด้วยนะไอ้หมู วันนี้ฉันตั้งใจจะเมาให้แกแบกกลับบ้าน” หญิงสาวตบบ่าอีกฝ่ายแปะๆ แถมทำหน้าเห็นอกเห็นใจ

‘ไอ้หมู’ ทำหน้าเมื่อยกว่าเดิม จากนั้นก็ตวัดสายตาไปหาเพื่อนร่วมงานสาวอีกคนที่เขาลากมาด้วยกัน อีกฝ่ายอยู่ในชุดโบฮีเมียนเหมาะจะไปนั่งรอบกองไฟมากกว่ามาเที่ยวกลางคืน ทว่าเธอก็ยอมติดตามมาด้วยเพราะรู้ว่าต้องมีคนมาช่วยดูแลณัฐรัมภา

เรื่องมันเริ่มมาจากตอนที่มัณฑนากรสาวมือหนึ่งแห่งบริษัทสถาปนิก Archwin กลับเข้าออฟฟิศเมื่อเย็น จะว่าผิดปกติหน่อยๆ ก็ได้ เพราะเธอกลับมาถึงก่อนเวลาเลิกงานแค่นิดเดียว ปกติถ้าใครออกไปทำงานข้างนอกและคำนวณแล้วว่าหากกลับออฟฟิศมาก็ไม่มีเวลาเหลือให้ทำงานต่อได้ก็จะถือโอกาสเลิกงานกลับบ้านไปเลย ไม่ย้อนเข้าออฟฟิศอีก ซึ่งอาชวินผู้เป็นเจ้านายใหญ่ก็ไม่ว่าอะไร ตราบใดที่ไม่มากจนเกินไป

เมื่อเย็นนี้มองเผินๆ เหมือนณัฐรัมภาจะเอาของกลับมาเก็บ ทว่าด้วยชุดเดรสสีแดงเด่นสะดุดตาก็ทำให้คนช่างพูดอย่างสุรทินอดกระเซ้าไม่ได้

‘วันนี้ชุดแดงฟาดมากนะพี่รัมภา มีเดตต่อเหรอ’

‘มีเดธ เมื่อเที่ยงเพิ่งไปบอกยกกิ๊กให้กิ๊กอีกคนของมันมา’ หญิงสาวพูดเสียงเรียบ สีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด

‘เฮ้ย! อย่าบอกนะว่านายธนาคารที่ตามจีบพี่รัมภาอยู่’ เขาถึงกับเหวอ

‘เออสิ ไอ้บ้านั่นจีบผู้หญิงทีละครึ่งโหลได้ เฮงซวยยืนหนึ่ง!’ ณัฐรัมภาตอบแล้วขมวดคิ้ว ‘แล้วนี่ทำไมทั้งออฟฟิศเหลือกันอยู่แค่สองคน ไปไหนกันหมด’

‘ไปทำงานสิค้าบ เมื่อเย็นวานก็นั่งไล่กันอยู่ว่าใครไปไหนมั่ง บ่ายวันนี้ไปประชุมไม่ก็ไปไซต์กันหมด ส่วนพวกเด็กๆ ไปซ้อมรับปริญญา หักแก๊งที่เป็นไข้หวัดใหญ่ก็เหลือกันอยู่สองคนนี่แหละ’

‘ก็พูดตอนฉันปั่นงานอยู่ จะไปได้ยินได้ไง’ เธอไม่เห็นว่าเป็นความผิดของตนเอง ‘แล้วนี่มีนัดหรือจะไปไหนกันต่อไหม ถ้าไม่ก็ไปดริ๊งก์กันดีกว่า เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง’

แม้จะฟังดูดี ทว่าเอาเข้าจริงสุรทินก็หันไปสบตากับจิระประไพ มัณฑนากรอีกคนของบริษัทด้วยสายตาเลิ่กลั่ก อีกฝ่ายทำท่าเหมือนถอนหายใจไม่ออกทั้งท่าทางและเสียง ก่อนที่จะพยักหน้ารับเบาๆ…แล้วด้วยเหตุนี้ตอนนี้เขากับจิระประไพจึงได้มานั่งอยู่ในร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่ง โดยพวกเขานั่งอยู่โซนนอกร้านซึ่งมีบรรยากาศสบายๆ แต่ก็ยังสามารถได้ยินเพลงจากโซนผับด้านในได้ชัดเจน

ปกติณัฐรัมภาไม่ค่อยเที่ยว แต่ถ้าให้สังสรรค์ก็ไม่มีปัญหา เรื่องดื่มไม่ค่อยต้องห่วงเธอเองก็คอแข็งใช้ได้ ยกเว้นกรณีที่เลิกกับแฟน เพราะเธอมักจะดื่มจนเมาหนัก ผลคือพวกพี่น้องเพื่อนร่วมงานใน Archwin มักจะต้องไปส่งหญิงสาวที่คอนโดฯ เสมอ และเพื่อความสะดวกสุรทินเลยต้องชวนจิระประไพมาด้วยในฐานะที่เป็นผู้หญิง ตัวเขาขับรถไปส่งรุ่นพี่สาวได้ แต่บางกรณีถ้ามีผู้หญิงด้วยกันอยู่ด้วยจะสะดวกกว่า เผื่อไว้ก่อนไม่เสียหาย เนื่องจากยากที่จะบอกว่าคืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

“เอ้า ไหนๆ เจ๊ตั้งใจจะเมาให้หัวทิ่มก็รีบๆ เดี๋ยวผมต้องไปส่งจีอีก” สุรทินไม่รู้จะทำอย่างไรกับณัฐรัมภา สุดท้ายเขาเลยปลงเอง

“ขอบใจที่มาด้วยกันนะประไพ” สาวรุ่นพี่เอื้อมไปแตะท่อนแขนของมัณฑนากรรุ่นน้อง

ความจริงแล้วจิระประไพมีชื่อเล่นว่า ‘จี’ ทว่าเธอมักจะเรียกอีกฝ่ายว่า ‘ประไพ’ เพราะก่อนหน้าจิระประไพจะมาทำงานใน Archwin สุรทินมักแซวณัฐรัมภาเรื่องชื่อที่ฟังไฮโซและโดดเด่นกว่าคนทั่วไป พอมีจิระประไพเธอเลยรู้สึกเหมือนมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์ จึงจัดการเปลี่ยนชื่อเล่นของอีกฝ่ายให้ดูแปลกไม่ซ้ำใครเหมือนชื่อเล่นเธออีกคน

“พี่รัมภาไม่เคยทิ้งจี แล้วจีจะทิ้งพี่รัมภาได้ไง” จิระประไพใช้ปลายนิ้วดุนแว่นทรงกลมขึ้นไปตามสันจมูก