ทดลองอ่าน ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ บทที่ 9-บทที่ 10

ไม่ต้องพูดถึงว่าเนี่ยชิงหลวนรับรู้ได้ว่าจั่วหลิงจะต้องทำเช่นนี้แน่

ผีผาหมดข้อโต้แย้งในทันใด

มาคิดดูแล้วเหตุผลนี้ก็ไม่เลวจริงๆ แต่ก็ยังรู้สึกว่าคุณหนูของตนช่างอาภัพนัก ว่าที่นายท่านไม่เห็นความสำคัญของนางเลยสักนิด

ถึงเวลากินมื้อเย็น หัวหน้าขบวนที่นำสินเดิมไปส่งที่จวนจิ้นอ๋องก็กลับมา

องครักษ์ผู้หนึ่งของจวนอ๋องติดตามเขามาด้วย

องครักษ์ผู้นั้นคาดดาบโค้งไว้ที่เอว สวมเสื้อเกราะติดกาย ท่าทางพร้อมจะออกศึกได้ทุกเมื่อ

เขาค้อมคำนับให้เนี่ยชิงหลวน จากนั้นยืดตัวขึ้นมากล่าวว่า “ขออภัยที่ข้าน้อยไม่อาจทำความเคารพได้เต็มที่เพราะสวมเกราะ”

เนี่ยชิงหลวนคิด เคยได้ยินประโยคนี้จากโทรทัศน์อยู่บ่อยๆ ไม่คิดว่าจะได้มาฟังกับหูตนเอง เพียงรู้สึกว่าความรู้สึกนี้ยากจะบรรยาย

ในภาพประทับจำ คนที่พูดเช่นนี้ได้จะต้องเก่งกาจแกมผยองอย่างมาก ดังนั้นนางจึงสำรวจคนตรงหน้าอย่างถี่ถ้วนทั้งซ้ายขวาบนล่างเลยทีเดียว

อายุยังไม่มากนัก คาดว่าน่าจะยังไม่ถึงยี่สิบปี ใบหน้าเล็กทว่าผิวขาวมาก หน้าตาเรียกได้ว่าหล่อเหลา หากไปยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนก็นับว่าดูโดดเด่น ทว่าบัดนี้ใบหน้าหล่อเหลาขัดกับเสื้อเกราะที่สวมใส่ ชวนให้รู้สึกเคร่งขรึมจนไม่น่าเข้าใกล้

เนี่ยชิงหลวนพยายามสงบใจ สีหน้าไม่แปรเปลี่ยนแม้ว่าภูเขาไท่ซานจะถล่มลงมา พยายามพูดให้ฟังดูผยองบ้าง “ไม่เป็นไร”

บางครั้งความผยองคือการทำสีหน้าไร้ความรู้สึกพร้อมพูดให้กระชับ ช่างเรียนรู้ได้ง่ายอะไรเช่นนี้

องครักษ์ผู้นั้นยืนหลังเหยียดตรง คำพูดก็ยังแข็งทื่อตรงไปตรงมาราวกับแผ่นเหล็ก

“ข้าน้อยจ้าวเสี่ยวเป่ย เป็นทหารคนสนิทของท่านแม่ทัพ พอทราบว่าคุณหนูเดินทางมาถึงเมืองหล่งแล้ว ท่านแม่ทัพก็ส่งข้าน้อยให้มาคุ้มกันคุณหนูขอรับ”

ก่อนพิธีแต่งงานเสร็จสิ้นเนี่ยชิงหลวนย่อมไม่สะดวกจะเข้าออกจวนจิ้นอ๋อง ดังนั้นนางจึงต้องพำนักอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้จนกว่าจะเสร็จพิธีแต่งงานในวันที่สิบแปดเดือนเก้า

นับดูแล้วยังต้องอยู่ไปอีกสิบกว่าวัน

ต่อเรื่องนี้เนี่ยชิงหลวนเป็นกังวลก็เพียงเรื่องเดียว นั่นคือชั่วระยะเวลาที่พวกเขายกโขยงมาพักในโรงเตี๊ยมกันทั้งกลุ่ม ใครจะเป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่าย

นางจึงสอบถามเรื่องนี้ตรงๆ กับจ้าวเสี่ยวเป่ย

และนางก็เห็นได้จากหางตาว่าคิ้วขวาของจ้าวเสี่ยวเป่ยถึงกับกระตุกยิกๆ เลยทีเดียว