ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 5 – บทที่ 6

บทที่ 5

ทว่านั่นไม่ใช่ปีศาจ เป็นเขา

นางได้กลิ่นคุ้นเคยจากร่างกายเขา

ซ่งอิ้งเทียนเดินมาข้างเตียง สบตากับนาง

เขาคิดว่านางหลับ แต่หาได้เป็นเช่นนั้น เขามองเห็นนางหมอบอยู่บนเตียงและโก่งตัวขึ้น เหงื่อไหลท่วม เห็นเล็บยาวแหลมคมที่ยื่นออกมาขยุ้มลึกลงไปในฟูก เห็นเข็มเงินถูกนางบีบออกจากผิวหนัง สั่นระริกอยู่บนจุดชีพจรคล้ายจะตกลงมา ทั้งยังมองเห็นนัยน์ตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอีกครั้งคู่นั้น

ในนัยน์ตาสีแดงฉานที่เห็นแล้วน่าเศร้ามีความตระหนก ความเคียดแค้น และความหวาดหวั่นที่ปิดไม่มิด

เขามองนางอย่างตะลึงงัน อ้าปากแต่ไร้ซึ่งคำพูด

ชั่วอึดใจต่อมาเข็มเงินพลันหลุดจากจุดชีพจรพุ่งเข้าใส่เขา

มือใหญ่ยื่นออกไปรวบเก็บพวกมันไว้ในมือ นางลุกขึ้นออกแรงตวัดกรงเล็บใส่ ซ่งอิ้งเทียนไม่หลบ แต่กลับโน้มตัวมาข้างหน้า เล็บนางข่วนหน้าเขา เกี่ยวผมยาวข้างหูเขาออกไป แต่เขายื่นมือไปโอบกอดนาง หยุดนางไว้ได้อีกครั้ง

ทว่าครั้งนี้เขาไม่ได้ปักเข็มเงินลงบนจุดชีพจรที่หลังนางอีก เพียงยื่นมือไปโอบกอดนางไว้

ไม่ต้องกลัว เจ้าไม่ต้องกลัว…เขาเอ่ยในใจ

อะไรของเจ้า?! นางหอบหายใจ คิดจะฝังกรงเล็บลงในศีรษะเขา หักกระดูกคอของเขา แต่เสียงของเขาและอารมณ์ความรู้สึกอันรุนแรงพลันโถมทะลักเข้ามาในห้วงความคิด

ข้าไม่มีเจตนาจะทำร้ายเจ้า…ไม่มีทางทำร้ายเจ้า…

เขากำลังพูดอะไร?!

เจ้าไม่จำเป็นต้องกลัว

นี่มันบ้าอะไรกัน…นางน้ำตาคลอขณะคิดด้วยความโมโห แต่เล็บแหลมคมที่ยื่นออกมากลับแค่จิ้มลงไปในผิวของเขาเท่านั้น ไม่ได้แทงลงไปอีก

“ข้าขออภัย…” เขาโอบกอดนาง เอ่ยเสียงแหบพร่า

นางอึ้งไป กลั้นหายใจ ขณะที่มือสั่นระริก

คำพูดนี้ไม่ควรเกิดขึ้น นางเองก็ไม่เคยคาดหวังคำขออภัย เหมือนมีสายน้ำโถมทะลักเข้ามาในหัวใจ ทำให้น้ำตาเอ่อท้นออกมาจากขอบตา

“ข้าขออภัยจริงๆ”

เขาพูดซ้ำ จากนั้นนางก็หมดสติไป

ลำแสงอ่อนจางส่องเข้ามาทางหน้าต่าง

ซ่งอิ้งเทียนโอบร่างที่อ่อนปวกเปียกในอ้อมกอด หัวใจยังคงเต้นรัว

เข็มเงินในมือยังคีบอยู่ระหว่างนิ้วมือ ปักลงบนจุดชีพจรใหญ่หลังคอนางอีกครั้ง