ทดลองอ่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของศาลต้าหลี่ บทที่ 3-บทที่ 4

บ่าวทุกคนรอบข้างล้วนก้มหน้าลง ต่างคิดว่าเห็นทีวันเวลาอันดีของแมวป่าตัวนี้คงจะมาถึงสุดปลายทางแล้ว แม้ว่าซื่อจื่อจะโปรดปรานมันอย่างไร แต่มันกล้าไปเลียปากของซื่อจื่อ นี่ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรือ

หลังนิ่งเงียบอยู่นาน ชิงโม่เหยียนก็ดึงผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแล้วเช็ดหน้าตนเองเบาๆ

“ครั้งหน้าถ้าถูกมันรังแกอีกอย่ามาโทษว่าไม่มีใครสนใจเจ้าก็แล้วกัน” เขาพูดเสียงเรียบ แล้วให้คนปล่อยหมาไป

หมาตัวนั้นหมอบอยู่บนพื้น ส่ายหางจนหางแทบจะหลุดอยู่แล้ว

แม่นางเหลียนเห็นชิงโม่เหยียนจะเดินไปก็รีบหมอบลงบนพื้นกล่าว “ซื่อจื่อเมตตาด้วย บ่าวไม่รู้ว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน ยังคิดว่ามันเป็นเดรัจฉานป่าที่วิ่งเข้ามาจากข้างนอกเสียอีก…”

หรูเสี่ยวนันได้ยินคำพูดนี้แล้วก็โมโหขึ้นมาทันที

เจ้าสิเดรัจฉาน! พวกเจ้าทั้งหมดเป็นเดรัจฉาน!

แม่นางเหลียนเห็นแมวป่าสีดำร้องจี๊ดๆ ใส่นาง สีหน้าก็แสดงความอาฆาต

เมื่อครู่เจ้าสัตว์นั้นก็ส่งเสียงร้องใส่ซื่อจื่อเช่นนี้ ซื่อจื่อก็ยอมปล่อยหมาตัวนั้นไป…

ทว่าครั้งนี้ชิงโม่เหยียนไม่ได้ชะงักฝีเท้าแม้แต่น้อย เขาอุ้มชะมดเช็ดเดินผ่านหน้านางไปทันที

ตอนนี้เองพ่อบ้านในจวนก็นำคนรุดมา รีบทำการปิดสวน แล้วนับจำนวนสาวใช้

แม่นางเหลียนคุกเข่าอึ้งงันอยู่บนพื้น ทำอย่างไรก็ไม่กล้าเชื่อว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเรื่องจริง

นางเป็นคนที่ท่านโหวส่งมาที่นี่ในตอนแรก เป็นสาวใช้ห้องข้างให้ซื่อจื่อ แต่ใครจะรู้ว่าซื่อจื่อกลับไม่เคยให้นางปรนนิบัติข้างกายเลย หลังจากที่เขาอายุเกินสิบห้าปีก็สั่งให้นางย้ายมาที่สวนนี้ แม้แต่ประตูห้องหนังสือก็ไม่ยอมให้นางเข้าใกล้

“ข้าจะพบท่านโหว!” แม่นางเหลียนพูดทั้งน้ำตา “ข้าเป็นคนที่ท่านโหวส่งมา พวกท่านจะขายข้าไม่ได้…”

พ่อบ้านก็รู้ถึงฐานะของแม่นางเหลียน ดังนั้นจึงไปสอบถามที่ห้องหนังสือด้วยตนเอง

ผลปรากฏว่าเสวียนอวี้ออกมาแจ้งเช่นนี้ “ซื่อจื่อบอกว่าไม่ว่าก่อนหน้านี้นางจะเป็นคนของใคร แต่เมื่อเข้ามาในจวนนี้แล้ว ก็ต้องทำตามกฎของเขา”

กลางดึกหรูเสี่ยวนันพลิกตัว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างทับอยู่บนตัวนาง นางเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ

แท้จริงแล้วไม่ต้องลืมตานางก็เดาได้ว่าของหนักที่ทับบนหลังนั้นคืออะไร มือของชิงโม่เหยียนไม่เคยห่างจากตัวนางเลยแม้แต่น้อย

หลังจากกลับมานางก็ถูกชิงโม่เหยียนบังคับอาบน้ำ ล้างดินบนตัวออกจนหมด แม้ว่านางจะไม่ชอบถูกคนลูบไปลูบมา แต่คืนนี้เป็นช่วงเวลาที่พิษกู่ของชิงโม่เหยียนจะกำเริบ นางห่างจากข้างกายเขาไม่ได้แม้เพียงชั่วอึดใจเดียว

พอนางจะพลิกตัวอีกครั้ง มือที่ชิงโม่เหยียนจับนางก็บีบแน่นอีก เช่นนี้นางจะนอนหลับได้อย่างไร

หรูเสี่ยวนันจึงลืมตาขึ้นเต็มตาอย่างโมโห

เดิมทีคิดจะระเบิดอารมณ์ ผลปรากฏว่าตอนนางเงยหน้าขึ้นเห็นชิงโม่เหยียนลืมตาจ้องคานห้องอยู่ในความมืดก็ตกตะลึงไป