ทดลองอ่าน หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม เล่ม 1 บทที่ 15-บทที่ 16

บทที่ 15

รถม้าวิ่งแล่นไปตามถนนหลวงอย่างไม่เร็วไม่ช้า เฉียวเจานอนตะแคงบนตั่งเตี้ยที่ตั้งอยู่ในตัวรถ รับฟังคำรายงานจากสาวใช้

“คุณหนู นำยาสมานแผลไปมอบให้คุณชายจูแล้วเจ้าค่ะ”

เฉียวเจาผงกศีรษะ กล่าวเสียงแหบแห้ง “เช่นนั้นก็ดีแล้ว”

หมอเทวดาหลี่ขยับมาใกล้จนสาวใช้ต้องหลบไปด้านข้าง เขากล่าวขึ้นว่า “ดีนักนะแม่นางน้อย เอายาของข้าไปเป็นของกำนัลเอาใจผู้อื่น”

เขายื่นมือส่งยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งให้ “กินยาเม็ดนี้เสีย”

เฉียวเจารับมากินโดยไม่ลังเลรีรอ

หมอเทวดาหลี่พึงใจในท่าทีนี้ของนางมากพอดู แต่กลับพูดแบบปากไม่ตรงกับใจ “ให้อะไรเจ้าล้วนกล้ากิน ไม่กลัวเป็นยาพิษรึ”

“ท่านปู่หลี่มีใจเมตตาการุณย์ของผู้เป็นแพทย์เจ้าค่ะ” เฉียวเจาเพิ่งกินยาลงไปก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมาก จึงกล่าวยิ้มๆ

“เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ” หมอเทวดาหลี่นิ่งอึ้ง ความรู้สึกแปลกชอบกลนั่นรุนแรงยิ่งขึ้น

เฉียวเจาเอียงคอ “ก็ท่านปู่หลี่น่ะสิ หรือไม่เรียกท่านว่าหมอเทวดาหลี่ดีเจ้าคะ”

ตั้งแต่เล็กจนโต เวลาที่นางอยู่ร่วมกับหมอเทวดาหลี่ท่านนี้ยาวนานกว่ากับพ่อแม่พี่น้องเสียอีก เขามีนิสัยประหลาดไม่ชอบสุงสิงกับใคร แต่กลับกระตือรือร้นสนใจเด็กสาวที่เพิ่งพบหน้ากันคนหนึ่งเพียงนี้ ทำให้นางไม่อาจไม่ตรึกตรองให้ลึกลงไป

ใช่หรือไม่ว่าหมอเทวดาหลี่จับสังเกตอะไรได้แล้ว เขาจะรู้สึกว่านางคล้ายคลึงคนที่ตนเคยสอนสั่งชี้แนะอย่างมีน้ำอดน้ำทนคนนั้นหรือไม่

หมอเทวดาหลี่คลายยิ้ม “เรียกว่าท่านปู่หลี่เถอะ แม่นางน้อยชื่อว่าอะไร”

ชื่อก่อนออกเรือนของสตรีไม่พึงบอกต่อคนนอก แต่กับผู้อาวุโสเช่นนี้ย่อมไม่ต้องหลบเลี่ยง เฉียวเจาบอกอย่างเปิดเผย “ข้าแซ่หลี มีนามคำเดียวว่า ‘เจา’ เจ้าค่ะ”

“‘เจา’ ตัวใดหรือ” หมอเทวดาหลี่เลิกคิ้วขึ้น

สีหน้าของเฉียวเจาไร้รอยกระเพื่อมไหว “ ‘เจา’ ที่แปลว่าแจ่มแจ้งเจ้าค่ะ เช่นคำคมที่ว่านักปราชญ์พึงรู้เองให้แจ่มแจ้ง จึ่งสอนผู้อื่นให้รู้แจ่มแจ้ง”

หมอเทวดาหลี่นิ่งงันไป ภาพเหตุการณ์หนึ่งวาบผ่านเข้ามาในหัวฉับพลัน

ดรุณีตัวน้อยนั่งอย่างเรียบร้อยบนม้านั่งหินทุบขาให้ท่านปู่ของตนอยู่ พอได้ยินเขาถามไถ่ก็เงยหน้าขึ้นบอกด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

‘ข้ามีนามว่าเฉียวเจาเจ้าค่ะ ‘เจา’ ที่แปลว่าแจ่มแจ้งเจ้าค่ะ เช่นคำคมที่ว่านักปราชญ์พึงรู้เองให้แจ่มแจ้ง จึ่งสอนผู้อื่นให้รู้แจ่มแจ้ง’

หมอเทวดาหลี่แลมองเฉียวเจานิ่งนานก่อนกล่าวทอดถอนใจเบาๆ “คำอธิบายเช่นนี้มิได้ยินบ่อยนัก”

คนส่วนใหญ่มักพูดว่า ‘เจา’ ที่แปลว่ากระจ่าง เหมือนคำว่าแสงตะวันจันทรากระจ่าง